Poza przedstawieniem się imieniem Gabriel, młodzian wydawał się rozmowny. Rozglądał się jednak czujnie, jakby w obawie przed pryncypałem.
- Nie znam takiego rodu, panie. Jaki on ma herb? Można go tu poszukać. Pojutrze, w szrankach, będą na pewno wszyscy znaczniejsi w tych stronach.

Zapytany o Huberta, pokręcił tylko głową, by chwilę później rozwinąć owe kręcenie.
- W Vanhaldenhof poza starym opiekunem kapliczki Taala i kościołem Sigmara nie ma kapłanów. Znam ich wszystkich, ale to jakbym znał niewielu – zamyślił się.
- Czego jesteś mistrzem, panie? Nie znam tych symboli – zapytał śmiało, wskazując wzrokiem na pierś krasnoluda.
Gabriel miał może trzynaście lat.

Tymczasem Zygfryd zakręcił się wkoło, niczym na bazarze. W akcie desperacji, kontemplując beznadziejność sytuacji, pobieżnie lustrował słabo oświetlone otoczenie. Jedyne, co dostrzegł a wydało mu się nie na miejscu, to okrągła tarcza przebita kilkoma strzałami o fantazyjnych lotkach.