- Mam nadzieję że to nie z powodu tutejszej kuchni - Otto zagrzmiał spod kaptura niedźwiedzim basem, odprowadzając wzorkiem mijający ich powóz. - Zjadłbym gora z kopytami - podsumował krótko, drapiąc się po obliźnionej szyi. Jak na zawołanie poczuł charakterystyczne ssanie w żołądku.

Odruchowo już zwracał uwagę na szczegóły, sprawdzając czy to lando, wizawa, czy może inny rodzaj wehikułu. Wyglądał też ewentualnych embematów lub znaków cechowych, mogących wskazywać na właściciela wozu. Omiótł przelotnym spojrzeniem siedzących na koźle, ciekaw czy to jacyś odziani w drogie liberie słudzy, czy może zwykłe łachmyty jakich pełno na traktach. Tylko jedno było pewne: jeżeli ktoś zajeżdzał konie na szlaku o tak pogańskiej godzinie, to albo dokądś się spieszył, albo przed czymś uciekał.

Byli w drodze już od dłuższego czasu. Otto maszerował na przedzie, szczelnie otulony płaszczem. Jako (prawdopodobnie - przyp. aut.) najwyższy i najszerszy w drużynie przyjmował na siebie największy impet wiatru i ulewy. Przywykł jednak do znoju podróży, czy to samotnie czy w kompanii. Dla łowcy nagród był to chleb powszedni. Starał się narzucać w miarę szybkie, lecz zdatne do utrzymania tempo - perspektywa dobrze opłacanej wyprawy u boku ostlandzkiego księcia dodawała mu sił. Dwie złote korony za dzień pracy. To mniej więcej jedna piąta tego, co w zastraszającym tempie topniało mu w sakiewce. Nie zamierzał przepuścić takiej okazji. Priorytetem dla Krugera było teraz uzupełnienie prowiantu, odpoczynek i znalezienie kogoś, kto zapewniłby im transport do Altdorfu. No i oczywiście najedzenie się na zapas. Majaczący w oddali zajazd dawał nadzieję, że wraz z kompanami wreszcie będzie miał szansę spędzić noc w suchym i ciepłym schornieniu.