Trzask.

Miguel zamarł jakby usłyszał strzał z pistoletu.
Wiedział od razu, że coś spadło na dach auta. Potrzebował kilku sekund, żeby uświadomić sobie, że nie oddycha. Zamarł i bał się, że mrugnięcie okiem, czy oddech wszystko zepsuje.

Na wielkim ekranie dotykowym wyświetlał się schemat ich samochodu z pulsującym czerwonym punktem. Cokolwiek to było, to uderzyło o dach. O jego dach!

A co jeżeli go porysował?

Miguel otworzył okno i nie zwalniając i po chwili wychylił się przez nie. Złapał ultra lekki kompozytowy szkielet drona i wciągnął do środka. Dron wpadł między jego towarzyszy, a sam Miguel rękawem kurtki zaczął przecierać lakier. Po chili wrócił do kabiny i sięgnął latarkę. Wszystko po to, żeby znowu wychylić się i obejrzeć czy przypadkiem lakier nie został zarysowany.

Po chwili wrócił, rozłożył się w fotelu i powiedział:
- Uff.

Złącze neuralne pozwalające mu prowadzić i jednocześnie robić inne rzeczy było prawdziwym technicznym cudem. Teraz spokojnie wiózł zespół na miejsce.

Miguel nie był tak gadatliwy jak jego towarzysze. Zaparkował możliwie blisko węzła sieciowego, po czym rozdał każdemu komunikatory. Auto miało ważną zaletę. Szyfrowane połączenie dla sześciu osób, które mogły mieć otwarty kanał tak długo jak pozostawały w promieniu kilometra od auta. W mieście ten kilometr, to ogrom.

Wszyscy się spokojnie rozeszli, a Miguel przytaszczył ze sobą drona i usiadł niedaleko Parka.

Po wyjściu z samochodu założył wzmacnianą kurtkę i ochraniacze. Różnie mogło być, a gdyby za chwilę miało się rozpętać piekło, to głupio byłoby chronić się przed kulami za skórzaną kurtką, czy hawajską koszulą.

Siadł obok Parka i bez słowa zaczął grzebać w dronie. Był ciekaw co da się odzyskać. W końcu pieniądze spadły mu z nieba.