Wurzen, świątynia Sigmara, 31 Sigmarzeit

Dziwne było to, co usłyszał. Nadal uważał, że inkwizytorzy zbyt małą elastycznością w działaniu się wykazali, trzymając oryginalnego planu miast dostosować się do sytuacji. Sądził, że tacy jak oni, mają dużą swobodę działania. A tu wychodziło, że jednak nie. Nie czuł się też na siłach, aby takimi sprawami zajmować, jak siły nadprzyrodzone. Jeżeli kapłani problem mieli z utrzymaniem w ryzach jednego starszego, otumanionego człeka, to cóż on? I cóż nawet strażnicy? Zresztą, to i tak cud jakiś albo tfu, plugastwo, że tamten po dachach skakał, jakby nigdy nic innego w życiu nie robił. Carl sam by pewnie już zleciał, gdyby sztuczkę taką chciał wykonać. Rozejrzał się bystro wokół, szukając uliczników. Ci za parę drobnych monet dowiedzą mu się, dokąd stary, jak mu tam było? Hubert? Tak, chyba Hubert... a nazwisko... zaraz, to jak ta Hilda, jak im tam było? Zwing? Nieważne... dowiedzą się i dadzą mu znać, dokąd trafił. A jak nie, to i tak lepiej sobie z tym poradzą niż on sam, czy też strażnicy. Jak nie znajdzie kilku takich pod ręką, to potem się wypyta. Ktoś gdzieś starego zobaczy.

Tak czy inaczej, bardziej nadawał się do pozostania na miejscu, obserwowania i słuchania. Czy w tłumie ludzi są tacy, którzy całą sytuację odbierają inaczej? Zdradzą się czymś jako przynależący do plugawego kultu?

Ot, też kolejna sprawa, o której może opowiedzieć Hansowi, gdy się z nim zobaczy. Tylko nie był pewien, czy będzie miał okazję pomodlić się do Sigmara tak, jak planował. Być może zrobi to później, albo w pokoju w samotności, bo tu i teraz warunków ku temu nie było.