Akolita poszedł za staruszką, która po chwili, już wewnątrz budynku, skręciła w lewo i znów w lewo, tak że zniknęła Młotowi na moment z oczu. Acker poczuł znajome swędzenie, gdzieś z tyłu głowy; coś było nie tak i jego szósty zmysł właśnie mu to podpowiadał. Manfred odruchowo odwrócił się aby wycofać, lecz za nim stała już dwójka mężczyzn, trzymających jeden włócznie a drugi widły. Oręż nie wyglądał na sprzęt pierwszej jakości, podobnie jak dzierżący go wieśniacy – swe lata świetności mieli już dawno za sobą. Akolita odwrócił się ponownie. Naprzeciw niego stała Antonia z jeszcze dwójką podobnie uzbrojonych i posuniętych wiekiem chłopów.

- Jeśli jesteś tym za kogo się podajesz, wyjdziesz stąd wolny i możliwe że nawet z tym po co przyszedłeś. Jeśli nie …

Staruszka skinęła na mężczyznę znajdującego się za bohaterem, a Manfred na plecach poczuł twarde ostrze włóczni.

- Zacznijmy zatem. Podobnież jesteś akolitą, za tym nie będzie to problem aby zadeklamować psalm 3, księgi Thorbena prawiący o powinności względem bliźniego stanu niższego? Nie sprawi również kłopotu przedstawienie trzech prawd o życiu powściągliwym pióra Diertmara? Na koniec zostawmy sobie traktat Simona o życiu pobożnego człowieka.

Antonia patrzyła Mafredowi prosto w oczy, próbując wyczytać z nich to czego ów sam zainteresowany mógł nie chcieć wyjawić. Jej spojrzenie zdawało się przenikać do wnętrza człowieka

Łowca został na zewnątrz gdzie zajął się jedynym co mógł robić w oczekiwaniu na towarzysza. Dalej przyglądał się chłopom, zaczął już nawet niektóre twarze kojarzyć, podobnież w drugą stronę, co nie zawsze mogło okazać się dobre.


Jednym z rozpoznanych był drwal Tim, podstarzały już nieco leśnik, z którym wiele razy spotykał się podczas leśnych "spacerów". Oboje mieli w lesie swoje interesy, nie wchodzili sobie w drogę, czasem sobie pomagali, a Joachimowi było nawet dane poznać szanowną małżonkę swego towarzysza. Pomimo różnicy wieku ( Tim był najmniej o dekade, a bliżej dwóch, starszy) dogadywali się dobrze.

Bohaterowie zbliżyli się do drzwi, Mara podniosła dłoń aby zapukać w drzwi, gdy z wnętrza dobiegł ich zdecydowany, lecz niezbyt donośny, raczej miły, kobiecy głos:

- Otwarte, zapraszam.

Bohaterowie weszli do środka, gdzie Olga od razu przedstawiła siebie oraz Falko i przekazała pozdrowienia. Kobiecina siedziała w głównej izbie, tyłem do gości i coś pichciła. W ogólnej woni wszelakich ziół ciężko było wychwycić cóż to za potrawa. Nora wyglądała jakby właśnie wykaraskała się z okrutnej opresji, walki z ożywionym krzakiem, we włosach oraz ubraniu pełno miała powtykanych gałązek oraz liści i tym podobnych. Siedząc ciągle tyłem do bohaterów odpowiedziała:

- To ten stary jeszcze dycha? Eh … to chyba dobrze. Może i niezbyt mądry, ale przynajmniej głupawych pomysłów nie ma.

Na stole, na plecach leżał przywiązany mężczyzna, który będąc w półśnie bełkotał bez sensu i wił się niczym wąż.

- Te facet, przytrzym go za łeb, podnieś nieco czerep, aby się nie zachłysnął i nos zaciśnij żeby japy nie zamknał, trza mu lekarstwo podać, ale biedak już tak gorączkuje że ciężko mi , nawet jak go chopy przywiązali. Nie bój nic, nie zrazisz się, to od ostrza, rana się babrze i psuć zaczyna.

Nora dopiero teraz przestała mieszać i wstała trzymając w ręku parujący garnuszek. Z pozoru wyglądała dość zwyczajnie, gdyby nie te zachodzące bielmem oczy.

- No i gadać mi, co Wam trza.

Starownika nie wyglądała na zestrachaną, ani nawet zaskoczoną wizytą. Stała z kubkiem i czekała aż Falko pomoże jej z pacjentem.