Wewnątrz spichlerza

Przyjacielski uśmiech Manfreda spełzł z ust mężczyzny zastąpiony wyczuwalnym chłodem promieniującym z jego oczu.

- Jak mniemam, istnieją prawdziwie ważkie powody ku temu, abyście przepytywali wysłannika świątyni z włócznią przytkniętą do jego pleców - oznajmił próbując jednocześnie odszukać w myślach odpowiedzi na zadane przez starowinkę pytania.

Był zły, naprawdę zły - nie tyle na samych wieśniaków, co siebie, dał się bowiem podejść niczym nieogarnięte pacholę.

- Nie powtórzę wersów dzieła świątobliwego Thorbena słowo w słowo, albowiem to ledwie jedna z niezliczonych znanych mi modlitw, a ten przytknięty do pleców szpic nie pomaga w skupieniu. Błogosławieni maluczcy, którzy stanowią fundament cesarstwa, oni bowiem w pocie czoła i żarliwej modlitwie budują stabilność, która opoką jest dla władców i arcykapłanów. Obdarz ich łaskawością szlachty, o Panie. Przenieś ich troski na barki szlachetnie urodzonych, aby ci dbali o dobrobyt i spokój duszy swoich poddanych. Nie pamiętam całości słowo w słowo, ale Thorben odwoływał się w trzecim psalmie do przykładu troskliwego ojca, który winien dbać o swoje dziatki, przywracać na właściwe ścieżki i unikać przesadnego karania.

Manfred przestąpił z nogi na nogę starając się ukryć pewną dozę tropiącego go niepokoju, nie mógł bowiem wykluczyć, że mniej biegła w teologicznych lekturach starowinka nie znała świętych ksiąg równie dobrze jak on sam - a jeden ruch jej głowy wystarczyłby, aby stojący z tyłu wieśniak wbił włócznię pomiędzy łopatki Ackera.

- Szczęśliwie dla nas wszystkich doskonale wyznawam się na piórze wielkiego Diertmara, jest to bowiem jeden z moich ukochanych teologów. Takoż rzecze on zatem…

Wciąż nie spuszczając wzroku z twarzy starej kobiety Manfred zaczął recytować przywołane z pamięci fragmenty „Trzech prawd” ciesząc się jednocześnie w duchu, że zdołał je swojego czasu tak dobrze zapamiętać.

Rzucę 3k100 i od razu drugie 3k100, gdzie każdy wynik będzie potencjalnym przerzutem fiaska w pierwszym teście.