Robert leżał zapakowany w czarny worek. Czuł się jak pierdolony kot Schrodingera. Nie do końca żywy, nie do końca martwy. Od rana miał przeczucie, że coś może pójść nie tak, i choć nie wierzył w przeczucia, tym razem się sprawdziło. Rozmowy które usłyszał potwierdziły, że coś się spierdoliło, chociaż nie był pewien co. Wiedział jedno. Muszą wejść do środka. On musi wejść do środka. Bo jeśli tak się nie stanie, przestanie być potrzebny Neosanacji. Wojciechowi towarzyszył niebezpieczny człowiek, zabójca, czy może raczej kat i egzekutor. Wystarczyło jedno słowo, jeden rozkaz.
Nie odważył się odezwać, nie odważył się nawet ruszyć, bojąc się, że jeden ze strażników to zauważy. Leżał więc w tym worku, dusząc się i pocąc.