Niby tylko trzy dni, a dłużyły się niemiłosiernie niczym te pierwsze tygodnie w areszcie w Czersku, jakby czasoprzestrzeń postanowiła im spłatać metafizycznego psikusa. Może też była to zasługa swego rodzaju aresztu domowego, jaki Kornel narzucił samemu sobie - nie uśmiechało mu się w końcu zostać rozpoznanym po raz n-ty i choć czuł przemożną chęć wyruszenia na miasto, odwiedzenia starych śmieci i znajomych bliższych lub dalszych, te przyjemności odłożył sobie na później. Podobnie jak bardziej nieco bardziej przyziemne plany zmiany imidżu, mające zapobiec byciu rozpoznanym przez losowe osoby. Nie miało to sensu teraz, przed wizytą w prokuraturze.

Worek był niewygodny jak diabli, ale to nie było zaskoczeniem. Posłuszny znosił gorąc wyciskające zeń poty, koncentrując się na biciu własnego serca i metodycznych oddechach, które odliczał w myślach. Nie, żeby miał problemy z klaustrofobią - ciasna przestrzeń, choć niekomfortowa, nie wzbudzała w nim niepokoju i nie skracała oddechu; całość samokontroli poszła jednak w zwyczajne trwanie w bezruchu. Nie lada wyczyn dla Kornela, który zawsze musiał poruszać się w jakiś, najmniejszy nawet sposób. Katorgę znosił jednak z zaciśniętymi zębami.

Którymi zazgrzytał, gdy okazało się, że nie miało być wcale tak łatwo, jak rysował to nie tak dawno prorok. Szok-horror, Tumak nie był zaskoczony tą niespodzianką. Prędzej zniecierpliwiony impotencją decyzyjną, którą przejawili bracia w sławie. Jakby nie było, przekroczyli linię horyzontu zdarzeń i nie mogli się wycofać teraz.

— Zero obiekcji - sarknął Tumak. — Wjeżdżajcie już, zanim zapocimy się na śmierć w tych workach i serio będziecie wwozić stygnące trupy.