Oczy Nalli rozszerzyły się. Słuchała rozmowy z uwagą. Zawsze była chętna znać wszelkie obozowe plotki. A jednak to co słyszła nieco ją skołowało. Pieśniośpiewacze tacy jak ona często podróżowali ze zwiadowcami. Ich rolą było niesienie pieśni, ale też zbieranie historii do tych pieśni. Dlatego właśnie byli niczym ptaki, które wedrowały z miejsca na miejsce zajmując się różnymi zadaniami. A to towarzyszą wypasjącym mamuty, a to znów pomagają oprwiaczom skór.

Nalla wiedziała, że kiedyś również dołączy do zwiadowców, by układać o nich pieśni. Kiedyś…
Tymczasem wiele wskazywało, że dołączy do nich przed swoim pierwszym występem jako pieśniośpiewacz.

Wipie skinęła bezgłośnie opierając się o swoją włócznię. A potem wróciła do pieśni i bębna. Tym razem odśpiewała pieśń zwiadowców, a później pieśń przodków. To co działo się w plemieniu było odwzorowaniem odwiecznych praw. Umierali jedni, rodzili się inni. Wipa nosiła pod sercem kolejnego członka klanu, a tak długo jak nasza pamięć o przodkach żyje, tak długo oni będą żyć między nami. Słowa płynęły w rytmie bębna.

Odkąd los rzucił nas tu na Ziemię,
Olśniewa wzrok słoneczny blask.
Jest tu więcej dróg,
Niż ktoś przejść by je mógł,
Więcej spraw,
Niż ogarnąć się da.
Istnienia sens, jak pojąć gdy,
Wokół nas niezbadany lśni ląd.
Ale Słońca twarz hen,
W nieba lazur się pnie,
To lśniąc to nie,
Nieskończony ciąg.
Wieczny Życia Krąg,
Co prowadzi nas,
Przez rozpaczy mrok,
W nadziei blask.
Aby dojść do tych dróg,
Własnych i pisanych,
W ten wspaniały,
Wieczny Życia Krąg.

Później przeszła na język olbrzymów utrzymując ten sam rytm. Muzyka przez nią przepływała. Uspokajała. Nalla dzieliła godziła się z tym co się dzieje. Cokolwiek przygotowała dla niej Wipa wykona z należytą starannością, ku chwale plemienia.

W drodze na miejsce spotkania szły wspólnie z Bilkis Nalla rozmawiała z nią o bieżących relacjach w plemieniu. Ktoś bardziej ucywilizowany powiedziałby, że plotkowała. Goliatka lubiła mówić o życiu innych. Dopytywała też Bilkis o jej relacje z innymi w plemieniu.

Gdy dotarły na miejsce i do rozmowy dołączyli inni rozmowy golitka usiadła pod jednym z kamieni.

Gdy badaczka wspomniała o oczekiwaniach pośpiechu od brzemiennej, to goliatka odkaszlnęła głośno, a Bilkis była przekonana, że przez dźwięk nagłego kaszlnięcia przedarło się coś przypominającego wyszeptanie słów “matka mamutów”.

Gdy Nalla poczuła na sobie wzrok innych to wyjaśniając to powiedziała, że nigdy nie można lekceważyć matki mamuta chroniącej młode. Choćby była ranna, słaba i zagłodzona to jest w stanie się poświęcić i wydobyć z siebie więcej sił niż dorosły samiec mógłby kiedykolwiek. Nalla choć nie była pełnoprawnym pieśniośpiewczem, to najwyraźniej postanowiła poćwiczyć przekazywanie swych poglądów przy użyciu metafor i alegorii.

Goliatka przeszła w końcu do niezobowiązujących rozmów. Ansgara pytała o perspektywy w okolicy. Jak daleko będą musieli się zapuszczać na polowania i jak ocenia obfitość zwierzyny po tej długiej zimie. Próbowała też podpytać o sprawy siostry, bo plemię o tym mówiło, jednak nie próbowała naciskać.

Finn zaś został zapytany o sprzęt plemienia. Goliatkę fascynowało kształtowanie metalu. Nawet wspomniała, że gdyby nie poświęciła się pieśni, to najpewniej wybrałaby dla siebie taką drogę. Choć dobrze, że nie musiała dotąd polegać na swej sile, ani na swej zręczności. Zdecydowanie najlepiej operowała głosem.

W końcu zaczęła sprawdzać swój plecak. Nie wiedziała do czego Wipa chciała wykorzystać tak zacnie zebraną młodzież, jednak miała nadzieję wrócić do wielkich ognisk przed występami Pieśniośpiewaczy. Dlatego też nie mogła sobie pozwolić na opóźnienia, bo czegoś zapomniała, czy z jakiegokolwiek innego powodu.