Lara ucieszyła się, że zdołała uchronić Mykaela od omdlenia i w dużej mierze go uspokoić. Przy okazji zaintrygowało ją to, co zeznał Taldańczyk. Jego towarzysz miał podobnież gwałtownie znieruchomieć i zemdleć, wydawałoby się zupełnie bez wyraźnego powodu. A może kryły się za tym jakieś problemy zdrowotne Rocco? Albo też coś niedobrego wisiało w powietrzu? Medyczka musiała to sprawdzić.

— Oczywiście, Mykaelu. Właśnie miałam się do niego udać — powiedziała przyjacielskim tonem do obejmującego własne nogi mężczyzny. — Pamiętaj, że wszystko będzie dobrze, więc nie ma potrzeby, byś się niepotrzebnie denerwował. A teraz poczekaj tu na mnie, dobrze? Obiecuję, że niedługo wrócę.

Po tych słowach udała się na górę.

Dotarłszy do komnaty, gdzie leżał Rocco Lara spojrzała z uznaniem na Rionę Bruin. Może i jej nie zawołała, ale za to fachowo zabrała się do udzielania pierwszej pomocy. Widać było, że Szkolenia Absalomskiego Stowarzyszenia Archeologów w tym zakresie w jej przypadku nie poszły w las. Zbliżywszy się do poszkodowanego Quatermain z rozczuleniem spojrzała na niestaranny, prowizoryczny opatrunek, jaki bez wątpienia założył mu Mykael. Niestety musiała go poprawić ze względu na dobro pacjenta. Przy okazji dziewczyna przyjrzała się fachowym okiem jego ranie. Wyglądało na to, że Rocco uderzył głową o coś twardego, najprawdopodobniej stojący przy łóżku stolik. Ślad krwi na drewnie zdawał się to potwierdzać. Rana miała wydłużony profil, ponieważ gdy doszło do urazu, głowa znajdowała się pod niefortunnym kątem. Rozcięcie było też nieco głębsze między włosami, a im dalej w stronę skroni, tym stawało się płytsze. Zdaniem młodej doktor Rocco tracąc przytomność poleciał do tyłu i spadając z łóżka uderzył głową w mebel. Na szczęście rozcięcie nie wyglądało groźnie i nie mogło być źródłem poważnego krwawienia, więc nie wymagało założenia szwów. Czarnooka nie dostrzegła też by czaszka uległa pęknięciu czy miejscowemu wgłębieniu, co mogłoby spowodować groźny ucisk mózgu. Kiedy jednak Allayne przemówił, te podejrzenia jeszcze bardziej się oddaliły. Prawdopodobnie obyło się nawet bez wstrząśnienia mózgu, nie wspominając o krwotoku wewnętrznym. Wyglądało na to, że skończy się jedynie na nabiciu przysłowiowego guza. Blondynka mimo to przezornie zdecydowała, że podda go kilkudniowej obserwacji. Tak na wszelki wypadek, jakby z czasem miało dojść do ujawnienia objawów wewnątrzczaszkowego krwawienia. W danej chwili jednak jedynym realnie niepokojącym objawem Rocco był gorąc tchnący od jego ciała.

— Hm — Lara zadumała się nad zeznaniem męzczyzny. — Chorowałeś kiedyś na coś poważnego albo doznałeś poważnego urazu głowy?

Pytania te zadała wyłącznie na wszelki wypadek. Dlatego, gdy mężczyzna pokręcił przecząco głową, nie wyglądała na specjalnie zaskoczoną i tylko skinęła mu delikatnie głową jako potwierdzenie przyjęcia tej informacji do wiadomości. Zaraz potem zaczęła się rozglądać po komnacie i lekko pociągać nosem, oblizała się nawet, próbując wyczuć jakiś posmak w powietrzu. Jednak na nic. Nie wyglądało na to, by doszło w danym miejscu do ataku alchemicznego. Zdawało się również, że Thurgrun wykluczył wpływ czynników nadnaturalnych.

— Słucham? — dr Quatermain zareagowała z delikatnym opóźnieniem na zadane lekkim tonem pytanie poszkodowanego. — Ach, tak. Raczej nic ci nie będzie, Rocco, ale zostaniesz pod moją obserwacją na kilka dni. Tak na wszelki wypadek. A jeśli chodzi o teraz, to jeśli dasz radę jeszcze trochę wytrzymać, to niedługo zejdę na dół i poproszę Mahmeda o artykuły medyczne, po czym założę ci opatrunek.

Chwilę później dziewczyna skinęła aprobująco głową na sugestię wypowiedzianą przez brodatego magusa, po czym jeszcze raz obejrzała dokładnie komnatę. Zastanawiając się w trakcie, czy kiedykolwiek słyszała o podobnie osobliwym zdarzeniu.