Nie możemy tego zaakceptować, więc eskaluje, eskaluje.
Potrzeba nam kogoś, kto spuści nasz wzrok.
Kierujemy modlitwy, modlitwy do czasów starożytnych. Złamani, a potem ponownie połączeni.
Znowu i znowu, i znowu. Jak w spirali.
Dlaczego ciągle walczymy? Co sprawia, że nie możemy odpuścić?
Czy to ukłucie czegoś ulotnego, czy pewna nadzieja?

Arántoelle z mieszaniną zdumienia i wstrętu obserwowała, jak barbarzyńskie produkty ludzkiego obłędu obracają się przeciw swoim stwórcom. Jednocześnie musiała przyznać, że była w tym jakaś poetycka sprawiedliwość. Przede wszystkim obrót wydarzeń wydawał się korzystny dla jej misji. Żywota Mon-keigh niewiele ją obchodziły, a zamieszanie tylko ułatwiało infiltrację obiektu. Isha musiała sprzyjać swej domniemanej córce.

Aczkolwiek nie na długo. Cała przewaga została wkrótce zaprzepaszczona przez Elmara, który wyłożył się na plamie krwi jednego z małpoludów. Widząc to Aethin zaklęła siarczyście na imię Khaela Mensha Khaine'a. Dlatego właśnie pracowała sama. Nie musiała wtedy ponosić konsekwencji czyichś błędów. Właściwie to ani ona, ani Saighdear nie zostali wykryci. Teoretycznie mogliby ruszyć dalej, pozwalając Cadwaladrowi niezwykle boleśnie odczuć skutki swojej wpadki. Jednak oboje byli dumnymi aeldari, a nie jakimiś Mon-keigh, by pozostawiać swoich na pastwę losu. Każde eldarskie życie warte było niezliczonych żywotów ludzkich małp. Dlatego konieczne było stanąć do walki. Rangerka gwałtownie rozejrzała się wokoło, szukając najdogodniejszej pozycji do ostrzału dla strzelca wyborowego. Czas naglił, tknięte obłędem mechaniczno-cielesne maszkarony lada chwila mogły opaść na pechowego Eltmara...