Cytat:

18 grudnia Kiedy rozległ się dzwonek Joel Larsen wszedł do klasy. Jak zwykle schludnie ubrany, w koszulę z krawatem, ciemne dżinsy i trampki converse’a, poruszał się energicznym krokiem. Nie przypominał innych nauczycieli, wypalonych, zgnuśniałych i obojętnych. Sprawiał raczej wrażenie faceta, który za chwilę wskoczy na stół, poluzuje krawat, rozmierzwi włosy i zamieni w wokalistę Sex Pistols. Nic takiego się nie wydarzyło, ale rozmowy w ławkach ucichły. Nikt nie bawił się telefonem, nie rzucał papierkami ani nawet nie żuł gumy. Joel chciał by zajęcia z literatury stały się dla dzieciaków czymś więcej niż realizowanym punkt po punkcie programem departamentu edukacji. Z równą pasją analizował wiersze Walta Whitmana co teksty Kurta Cobaina, na równi stawiał powieściowych klasyków z JK. Rowling, Suzanne Collins czy V.E Schwab, wymieniał polecajkami i nie uciekał od trudnych pytań. Czasem, w lepsze dni wierzył, że łączy go z nimi jakaś więź, i gdy skończą liceum, będą go ciepło wspominać. Ale zaraz potem umysł zatruwała ta najczarniejsza z myśli, skaza jaką został naznaczony. Nikomu nie można ufać. Twarze to tylko maski a uśmiechy to sztylety wycelowane w plecy. W każdym słowie może kryć się trucizna. Dlatego Joel zawsze trzymał gardę. - To ostatnie zajęcia przed przerwą świąteczną, więc dzisiaj to wy wybieracie temat lekcji. O czym chcielibyście pogadać? – zwrócił się do klasy zakładając ręce na piersi i opierając swobodnie o blat biurka. - Horrory! – krzyknął ktoś z końca sali. - Slashery! – dopowiedział Chris Turner, który natychmiast podchwycił temat, a oczy mu roziskrzyły jakby właśnie znalazł swój wymarzony prezent pod choinką. W sali rozległ się pomruk aprobaty. Jedynie Gwen Ferguson stanęła w opozycji do życzeń kolegów. - To zajęcia z literatury Chris. Nikt nie pisze książek o świrach mordujących ludzi, jednego po drugim. Nauczyciel uśmiechnął się kącikiem ust. - Taka jesteś pewna Gwen? A kto wymyślił twoim zdaniem slasher? Zanim dziewczyna zdążyła się wykazać, w paradę wszedł jej Chris. Było oczywiste, że zna odpowiedź na to pytanie. A przynajmniej tak mu się zdawało. - To proste. Mario Bava. W 1971 roku nakręcił „Krwawy obóz”. Joel pokręcił przecząco głową wydając z ust dźwięk maszyny ogłaszającego złą odpowiedź w teleturnieju. - To może Alfred Hitchock? - próbował zgadywać dalej chłopak. - Nawet nie jesteś blisko. Joel poszedł do tablicy, wziął kredę a potem kreślił kolejne litery aż utworzyły pełne imię i nazwisko. AGATHA CHRISTIE - Kto z was zna, a może czytał „I nie było już nikogo”? - rzucił pytaniem odwracając się z powrotem do klasy. - Chodzi panu o „Dziesięciu małych murzynków”? - Tak, to ta sama książka, choć tytuł z wiadomych względów zmieniono. Opowiada o dziesiątce pechowców uwięzionych na wyspie z mordercą, który eliminuje ich jeden po drugim, inspirując się starym dziecięcym wierszykiem. - I pewnie jak zwykle przeżyła jakaś dziewica. Każda final girl to dziewica – parsknęła Nicole Graham, zajmująca miejsce w ławce obok Gwen. - Może w latach osiemdziesiątych. Teraz jak chcesz przeżyć spotkanie z mordercą, musisz mieć ciężkie traumy – najwyraźniej Chris próbował się zrehabilitować za złą odpowiedź i udowodnić raz na zawsze, że to on jest największym specjalistą od slasherów. - Myślę, że życie jest bardziej skomplikowane by kwestię przetrwania sprowadzać do kwestii seksualności czy trudnych doświadczeń życiowych – stwierdził Joel. - To co pana zdaniem powinno decydować o przetrwaniu? - To co czyni gatunek ludzki wyjątkowym i niepowtarzalnym. Determinacja. Kreatywność. Spryt. Takie cechy może posiadać królowa balu maturalnego albo kapitan drużyny futbolowej a niekoniecznie dziewica czy straumatyzowany osobnik po przejściach. - Więc dlaczego zawsze w tych durnych filmach jest inaczej? - Ponieważ pewne archetypy łatwiej prowadzić przez rytuał przejścia i osiągnąć na końcu katharsis. Bohater opowieści jest symbolicznym przedstawieniem nas samych a my chcemy wierzyć, że jesteśmy niewinni albo potrafimy pokonać własne słabości i stawić czoła przeciwnościom. Ale tak jak mówiłem, życie jest bardziej skomplikowane i ma wiele warstw. Nikogo z nas nie da się wcisnąć w sztywne ramy. Każdy ma szansę spotkać swojego osobistego potwora, przegrać z nim albo zwyciężyć. - A pan już jakiegoś spotkał? To pytanie było jak cięcie nożem. Szybkie, precyzyjnie i głębokie, przecinające nerwy, wchodzące w kość. Joel nie był na nie przygotowany, nie zdążył się osłonić i wspomnienie wylazło na wierzch, niczym wygłodniały trup wygrzebujący się z cmentarnej mogiły. Frank, nowy chłopak jego matki był miłym facetem. Ale poczciwa, życzliwa twarz niespełnionego pisarza okazała skórą węża, którą zrzucił gdy pięciolatek w tamten świąteczny dzień wylał kompot z suszu na WAŻNE papiery. Sarah Larsen śniła swój heroinowy sen i nie słyszała krzyków syna, gdy mężczyzna zadał pierwszy cios. A potem kolejny, i kolejny. Im głośniej Joel płakał, tym mocniej Frank go bił. Na koniec chwycił jego wątłe szczupłe ciałko i roztrzaskał głowę chłopca o ścianę uciszając go na dobre. Pamiątką po tamtej nocy był aparat słuchowy, który teraz nosił teraz nauczyciel i garda trzymana by unikać kolejnych ciosów. Uniki wpędziły go w samotność, a samotność w depresję. Żaden z uczniów nie wiedział, że to ostatnie zajęcia, które poprowadzi dla nich Joel Larsen. Nauczyciel tak jak Frank Garratty potrafił wchodzić w różne skóry. Jego uśmiech i energia były jak sztuczki iluzjonisty. Na scenie działa się magia, lecz to co prawdziwe pozostawało głęboko ukryte przed wzrokiem widowni. A prawdziwe było tylko to, że Joel od dłuższego czasu jest pusty i martwy środku. - Nie – skłamał na zadane wcześniej pytanie - Ale wszystko przed mną Chris. Gdy już go spotkam, życz mi powodzenia.