| Major wydawał się odrealniony od rzeczywistości: Niby był, niby słuchał, ale i tak to wszystko wydawało mu się piękną sztuką, w której grał młodego(sic!), pięknego heroicznego głównego bohatera.
- Ależ kochany towarzyszu Galgrimie jeżeli zaatakujemy z furią zwierzęcia zagonionego w kozi róg przerazimy wrogów! Pójdę przodem z moją szablą gdy widzisz, że wróg idzie w bój bez strachu i niczego do stracenia zapominasz nagle o przewadze liczebnej, jaką posiadasz! To tak jak z atakowaniem jadowitego węża... Niby miarkujesz cios, ale niech uderzy ktoś obok ciebie!- Perorował głośno miotając się po podwórzu warowni jakby oblazły go mrówki.
- Odwaga, odwagą, ale potrzeba również sprytu! Wilcze doły byłby najlepsze, ale ich kopanie jest czasochłonne! Ech, gdybym mógł zabrać ze sobą lutnię Abbadona, lecz niestety moja córuchna Belladonna musiała ją sprzedać, żebyśmy mogli założyć szpital i szkołę dla chłopstwa jakoś nigdy nie była pora odpowiednia, żeby odwiedzić... W sumie teraz jak o tym, myślę to dziwne... Cóż, nieważne jak założymy Baronnie to sobie odkupie! - Pierdolił 3 po 3 na jedno zdanie, które coś wnosiło do rozmowy było 10 jakieś dykteryjce, która nikogo prócz mówiącego zdawała się nie obchodzić.
- Czy któreś z was posiada może magię, która uprosiłaby szanowaną ziemię, aby się poruszyła ? Jeżeli nie trzeba będzie to zrobić fizycznie! Olegu mój drogi użyć no łopaty! - Zawołał ściągając paradną koszulę ukazując pod nią zaskakująco dobrą muskulaturę. |