| Minstrele muszą opanować tuziny umiejętności. Mnóstwo pieśni, zagrań, melodii. Tony nazwisk, opowieści, historii.
Ale nic, NIC nie jest tak ważne, jak wyczucie, kiedy należy się skłonić i wyciągnąć dłoń po pieniądze a kiedy należy wyciągnąć... nogi dając dyla.
Hadrian nie miał żadnej, absolutnie żadnej wątpliwości która to chwila.
Po prawdzie, to tej wątpliwości nie miałby teraz nikt, nieważne, czy szkolił się w wyczuwaniu nastroju publiki, czy po prostu miał zdrowy rozsądek, czy też nawet czy nie zatracił resztek instynktu samozachowawczego.
W pieczarze bowiem nastał ten moment, kiedy wszystko co żywe, chowało się lub zwiewało w podskokach.
- LATAJĄCE DRZEWO - ryknął Hadrian do Bayarda, licząc, że ten zrozumie przesłanie. Grajek bowiem wiedział, że rozdzielenie się da im dodatkowe kilka sekund, nim wiedźma zdecyduje, który z nich ma oberwać i uwolni zaklęcie. Z pieczary zaś były dwa wyjścia...
Przytomnie łapiąc bety, głównie z powodu będących w środku fletu i wodorostów ("O nie, nie dam jej ich zniszczyć, bo potem będziemy musieli jeszcze raz zasuwać do Syreniej Skały!") Hadrian chyżo pomknął, jak nigdy przebierając nogami. Kierunek obrał ku tajemniczemu korytarzowi, a nabrawszy pędu po nastu krokach szybkim i sprawnym ruchem rozpiął zapinkę płaszcza, licząc, że powiewający przez chwilę w powietrzu kształt sprawi, że jego własna sylwetka zginie Mabel z oczu.
Nie sądził, że to możliwe, ale na myśl, że wiedźma właśnie uwalnia zaklęcie, pognał jeszcze szybciej, rozglądając się za jakąś ewentualną zasłoną, jeśliby faktycznie usłyszał coś lecącego ku sobie.
Ostatnio edytowane przez Tammo : 24-09-2007 o 23:25.
Powód: literówka
|