Drobna Ichika zmagała się z szalejącym żywiołem, próbując odnaleźć jakieś schronienie przed straszliwym chłodem. Zachłannym demonem potrzebującym jedynie czasu, by pokonać chroniące ją zwoje materiału i odrzeć z żywotnego ciepła. Młoda kobieta dobitnie czuła swoją wolno narastającą słabość i krępujący brak orientacji. Wiedziała, że gdzieś tam jest schronienie, ale mimo najszczerszych chęci nie była zdolna go zlokalizować. Zewsząd otaczała ją tylko nieprzenikniona biała kurzawa i zalewające uszy obłędne wycie posępnego wichru. Niosącego w sobie coś w rodzaju drwiny. Poruszała się prawie po omacku, licząc bardziej na uśmiech losu niż zawodne poczucie kierunku. Jej analityczny umysł niestety nie potrafił ułożyć dostarczanych mu zmiennych w satysfakcjonujące rozwiązanie. Niedawny rezon jakby z wolna opuszczał jej ducha. Mimo wszystko nie zamierzała się poddawać. Lęk przed śmiercią był wystarczającym motywatorem. Parła więc naprzód, licząc, że Bóg, albo Diabeł, będą mieli ją w swojej opiece.

Wszystko jest zimne i zamarznięte.

Zamarznięte góry.

Zamrożone niebo.

Zamarznięcie to śmierć.

Ale ja nie mogę umrzeć.

Nie mogę umrzeć.


Pada śnieg.

Aby zakryć to wszystko.

Wszystko jest zimnem.

I zimno, zimno jest wszystkim.

Wszystko jest zimne, a zimno jest wszystkim.


Zimno.

Mróz.

Zamarzło niebo i zamarzło piekło.

A ja umrę w tej żywej ludzkiej skorupie.

Niczym konający bóg, który przyoblekł się w człowiecze ciało.


Umierający bóg.


Zamarzło już me serce.

Zamarzła już ma dusza.

Zamarzła już ma miłość.


Zamarza ma świadomość...