Las w pobliżu Sieperting

Było coś w tym człowieku, co poruszyło wrażliwą nutę w duszy Manfreda: uczucie dziecięcej bez mała nieporadności, wielkiego zagubienia oraz zaskakującego w tych okolicznościach intelektu dźwięcznego w jego chaotycznych słowach.

Lecz to wrażenie przeminęło niczym zimowy śnieg stopiony promieniami wiosennego słońca, gdy spojrzenie Ackera zatrzymało się na plamach zaschniętej krwi znaczących skórę szaleńca.

Cokolwiek uczyniła z jego umysłem Nora, stworzyła bestię łaknącą mordu.

- Strzelaj, póki się nie rusza - powiedział do elfa ledwie słyszalnym półgłosem - To potwór, ale kiedyś był człowiekiem. Trzeba przynieść ukojenie jego nieśmiertelnej duszy.

Jak powyżej, wchodzimy w zwarcie. Niechaj Sigmar ma mnie w opiece!