Grzmotożura nazwano po równie nieszczęśliwie nazwanym szanownym przodku, bo urodził się z wrodzoną złowrogością i do tego oczopląsem - taka była zapisana tradycja i lepiej nazwani przodkowie trafiali na patronów dla ładniejszych synów. Grzmotożur nie poddał się jednak fatum i ciężko pracował jak na krasnoluda przystało, nikt go jednak na sztygara nie chciał, bo gorzej niż patrzeć jak mu oko lata było tylko, jak się do czegoś zapalił i zapominał mrugać, za to często oblizując spierzchnięte wargi. Mimo braków perspektyw na dobrą żonę i awans społeczny Grzmotożur nie stracił nadziei, w buntowniczym duchu nawykł dłubać w nosie i plwać po kątach, ale też miał plan, taki, kurwa, sprytny: wynalazł system czterobrygadowy oraz takie uchwyty do taczek, co ruszają się i nie trzeba zmieniać chwytu przy zsypie, co w jego mniemaniu zapewnić mu musiało uznanie i stosowny osiągnięciom status. Niestety okazało się, że w sekretnych archiwach odkryto przepowiednię Najszacowniejszego Czcigodnego Praprzodka, która w jasny sposób przypisywała wszystkie te zasługi jego znacząco przystojniejszemu kuzynowi, który dodatkowo miał nienaganne maniery przy stole i nikłą szansę na ograniczony konkubinat ze starą panną pośledniego, ale wciąż szlachetnego rodu. Wynikiem tych niesamowitych objawień Grzmotożura wzięła była jasna cholera, ale wciąż nie chciał skończyć jak ten dziwny wujek zamurowany w komnacie twierdzy, wymyślił więc nowy plan - prawem zemsty uwolnił się od narzuconych obowiązków, przysięgając zgładzić Pukacza, który puknął był wieki temu jego szanownego immienika, lub potomków rzeczonego wroga, a ponieważ nikt nie może wiedzieć gdzie tacy przebywają, obrał na pierwszy cel krucjaty opuszczoną twierdzę. Tam ma nadzieję znaleźć kopie sekretnych archiw i takie przepowiednie tam podopisywać, aż wszystkim w pięty pójdzie, na własnej sztolni sam sobie porządzi, nikt mu nie powie ile węgla sypać i od podpalaczy nie wyzwie.