Próbując zdekoncentrować opozycję i ułatwić zadanie kosmatym rębajłom, Raif dokonał kolejnego dźgnięcia włócznią. Ale choć szpic broni wbił się w bok jednej z ław uwalniając przy wyjściu małą erupcję drzazg, to drewniany drapieżnik sprawiał wrażenie niewzruszonego. Czego nie można było rzec o krasnoludach. Rozjuszeni do reszty brodacze skupili swoje destrukcyjne działania na zegarze. Ten, choć hardy i masywny, nie mógł się oprzeć atakom dwóch bojowych toporów, których właściciele postawili sobie za cel przerobienie go na wykałaczki. Roald ciął poziomo, pozostawiając w tworzywie głęboką szramę. Siła ciosu wojaka wyrwała z zegara wahadło i w akompaniamencie iskier cisnęła pogruchotany element w purpurowy półmrok komnaty. Z kolei Gog obrał sobie za cel rozdziawioną tarczę, mierząc prosto między dziwnie czułkowate wskazówki. Trzask uderzenia przeszedł w brzękliwy burkot – jakby czasomierz wybijał swoją ostatnią godzinę. Wypaczony oponent wierzgnął na swoich miniaturowych nóżkach, targnął się do tyłu i, ziejąc brunatną posoką z nowopowstałej szramy, zesztywniał niczym kołek. Pozostałości tarczy zdawały się spoglądać pusto w sklepienie. Jeden z metalowych elementów oddzielił się od zmasakrowanej mięsnej masy i głucho brzdęknął o podłogę. Wyglądało na to, że awanturnicy w końcu zyskali przewagę nad umeblowaniem świątyni.

Dwójka pozostałych przy życiu wrogów także najwyraźniej zdała sobie z tego sprawę. Akt ukatrupienia zegara napełnił ławy przemożnym zwierzęcym lękiem, a Roald mógłby przysiąc że w półświetle dostrzegł grzbiety nastroszone stojącymi na sztorc drzazgami. Panika wzięła górę nad instynktem drapieżnika wymuszając w meblach odruch ucieczki. A trójka lochołazów tylko na to czekała. Kiedy pierwsza ława zaczęła obracać się do tyłu, by pierzchnąć w mrok, wojak ciął od góry i po skosie, z miejsca odrąbując jej zadnią podporę. Okaleczony twór nie dawał jednak za wygraną. Powoli acz uporczywie sunął w mrok roztaczając za sobą krwawą smugę. Trwało to do momentu aż grot Raifa opadł na przednią część drewnianej aberracji, przebijając ją na wylot i kładąc kres jej mękom. Druga ława także próbowała desperackiego odwrotu, ale skończyła jeszcze gorzej niż poprzedniczka. Nie zdążyła nawet w pełni się odwrócić, gdy Gog z morderczym błyskiem w oku uniósł swój zroszony posoką oręż. Cios miał za sobą precyzję i pokłady siły, które wprawiłyby w podziw antycznych krasnoludzkich toporników. Nie tylko przepołowił wroga na całej długości, ale również rozszczepił drewno wzdłuż śmiertelnej rany, zamieniając znaczną jego część w wióry, które tańczyły teraz wokół fioletowych, fluorescencyjnych drobin. Dwie połówki zgładzonej maszkary osunęły i zrównywały z poziomem parkietu, z wolna tonąc w powiększającej się papce juchy oraz poszarpanych wnętrzności. Szelma otarł czoło i z satysfakcją splunął na truchło.
- Mam cię, kurwo jedna!

Cytat:

Tura III Gog: - Brak deklaracji ruchu; - Akcja standardowa - atak toporem (18 – trafienie); - Zadane obrażenia (Zegarowi): k10 (9) + 4 = 13. Roald: - Brak deklaracji ruchu; - Akcja standardowa – atak toporem (19 – trafienie); - Zadane obrażenia (Zegarowi): k10 (8) + 3 = 11. Raif - Brak deklaracji ruchu; - Akcja standardowa – atak włócznią (16 – trafienie); - Zadane obrażenia (Ławie 1): k8 (4) - 1 = 3. Zegar: - KO. Stanął na wieki. Ława 1: - Próba ruchu na -D3 [Mebel *nie wie*, co to taktyczny odwrót. Prowokuje ataki okazyjne.]; - Raif – atak okazyjny włócznią – (17 – trafienie); - Zadane obrażenia(Ławie 1): k8 (7) - 1 = 6; - Roald – atak okazyjny toporem – (14 – trafienie); - Zadane obrażenia (Ławie 1): k10 (7) +3 = 10. - KO. Na podpałkę. Ława 2: - Próba ruchu na -D4 [Mebel *nie wie*, co to taktyczny odwrót. Prowokuje atak okazyjny.]; - Gog – atak okazyjny toporem – (20 – trafienie); - Gog – potencjalny krytyk – (15 – potwierdzony); - Zadane obrażenia (Ławie 2): 2k10 (15) + 8 = 23!!!; - KO. Ostały się ino wióry. Zdobyte PD: 3000, po 1000 na głowę.