Minorne ze Zmierzchu w niezmąconym skupieniu oczekiwała nadejścia dwemerskiego automatonu. Bystre, żółte oczy czujnej szpiegini obejmowały komnatę poniżej, wyczulone na nawet najdrobniejszy ruch. Rezonujący coraz intensywniej pośród kamiennego wnętrza odgłos przemieszczającej się sfery tylko podsycał jej koncentrację. Po samych dźwiękach dziewczyna przewidywała jej trajektorię, a także zidentyfikowała moment, w którym rozłożyła się do postawy bojowej. W konsekwencji wcześniejszych oględzin zwłok zgładzonego Norda, elfka wysokiego rodu miała na względzie, jak niezwykle niebezpieczny był ten mechaniczny twór, toteż nie śmiała choćby drgnąć, szczególnie że nie mogła mieć pewności, czy dany model nie był wyposażony w broń dystansową. Dwemerytowa kusza wyposażona w bełt o grocie z tego samego metalu miała tak dużą siłę naciągu, że mogła bez trudu powalić rosłego męża w ciężkim pancerzu za jednym celnym strzałem, nie dając jej samej wiele nadziei na przetrwanie w analogicznym przypadku.

Kiedy osadzony na sferycznej podstawie strażnik wyłonił się w zasięgu jej wzroku na chwilę wstrzymała oddech. Na równi z respektu i w celu wytężenia zmysłów. Wykonana z niesłychanym pietyzmem smukła sylwetka przypominała odlanego z dwemerytu brodatego mera. Z jego ostro ciosanego surowego oblicza biła reminiscencja wielkiej podobizny ze skalnej ściany Gór Ogrzych Zębów oraz spowodowanej wycieńczeniem sennej wizji. Niewątpliwie fizys należał ongiś do darzonego rewerencją koryfeusza, bądź wielkiego formatu wynalazcy. Jednostki, która mimo bardzo bliskiego pokrewieństwa krwi z wysoko urodzoną i wyśmienicie wykształconą Altmerką, musiała być w swym postrzeganiu i zrozumieniu świata oddalona od niej tak dalece, jak pospolity insekt od vvardenfellskiego Viveka.

Zgodnie z jej antycypacją i ustalonym adekwatnie doń planem konstrukt ruszył w stronę piaskożerów oświetlonych intencjonalnie pozostawionym przez nią iluminatorem. Pomysł był nieco ryzykowny, bowiem bladozłotoskóra nie była w stanie przewidzieć, jak zwierzęta zachowają się pod wpływem jej zaklęcia. Mogła jedynie rzucić je w najbardziej odpowiednim momencie. Wszystko zatem spoczywało w rękach Auri-Ela.

1. Dwa rzuty na Illusion, z racji rzucania zaklęcia Frenzy. Base TN: 66.