lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

mataichi · 30-09-2007, 20:52

Nicolas Noiret

Noiretem targały sprzeczne uczucia, czuł wściekłość z powodów wyrzutów widziadła, ale w głębi duszy wiedział, że zjawa miała rację. Ksiądz chciał wykrzyczeć na cały głos, że to nie prawda, że nie stracił wiary, ale zamiast tego jedynie upadł na kolana a po jego policzku spłynęła łza.

Srebrny krzyż na szyi Nicolasa – podarunek od przyjaciela ciążył jak nigdy przedtem. Chciał go zerwać, cisnąć nim w otchłań oceanu niechby na zawsze spoczywał u przeklętego wybrzeża Noirmountier.

Nie mógł tego zrobić. Ten podarunek przypominał mu o przeszłości, ludziach, którzy odeszli i długiej liście grzechów, za jakie przyjdzie mu zapłacić po śmierci. Nie chciał zapomnieć, nie mógł przestać nienawidzić i nie potrzebował przebaczenia.

- Wiara w Boga nie daje nic…zupełnie nic. – Powiedział do siebie, w głosie księdza słychać było zrezygnowanie i rozpacz. –A jeśli nawet najgorliwsze modły nic nie dają pozostaje już tylko samemu wymierzyć sprawiedliwość. - Podniósł się z ziemi, jego twarz przypominała teraz kamienną maskę - obraną zupełnie z emocji, z której przebijała jedynie szaleńcza determinacja.

Był zły, że pozwolił sobie na moment słabości i poprzysiągł w duchu, że już więcej się to nie powtórzy...żaden duch czy człowiek go nie powstrzyma. Czas płynął nieubłaganie a oni dalej tkwili na ten cholernej łajbie. Nie wróżyło to nic dobrego…

30-09-2007, 20:52	#128
mataichi Reputacja: 1	Nicolas Noiret Noiretem targały sprzeczne uczucia, czuł wściekłość z powodów wyrzutów widziadła, ale w głębi duszy wiedział, że zjawa miała rację. Ksiądz chciał wykrzyczeć na cały głos, że to nie prawda, że nie stracił wiary, ale zamiast tego jedynie upadł na kolana a po jego policzku spłynęła łza. Srebrny krzyż na szyi Nicolasa – podarunek od przyjaciela ciążył jak nigdy przedtem. Chciał go zerwać, cisnąć nim w otchłań oceanu niechby na zawsze spoczywał u przeklętego wybrzeża Noirmountier. Nie mógł tego zrobić. Ten podarunek przypominał mu o przeszłości, ludziach, którzy odeszli i długiej liście grzechów, za jakie przyjdzie mu zapłacić po śmierci. Nie chciał zapomnieć, nie mógł przestać nienawidzić i nie potrzebował przebaczenia. - Wiara w Boga nie daje nic…zupełnie nic. – Powiedział do siebie, w głosie księdza słychać było zrezygnowanie i rozpacz. –A jeśli nawet najgorliwsze modły nic nie dają pozostaje już tylko samemu wymierzyć sprawiedliwość. - Podniósł się z ziemi, jego twarz przypominała teraz kamienną maskę - obraną zupełnie z emocji, z której przebijała jedynie szaleńcza determinacja. Był zły, że pozwolił sobie na moment słabości i poprzysiągł w duchu, że już więcej się to nie powtórzy...żaden duch czy człowiek go nie powstrzyma. Czas płynął nieubłaganie a oni dalej tkwili na ten cholernej łajbie. Nie wróżyło to nic dobrego…