| Ewakuacja...
To słowo rozbrzmiewało echem w jej głowie.
Z króciutkiego, niespokojnego snu, w jaki zapadła po rozmowie z Basią wyrwał ją właśnie ten cichy okrzyk.
Z trudem, zaciskając żeby podniosła się by usiąść.
Rana w nodze już nie rwała, pulsowała tępym bólem, którzy nieco łatwiej było znieść.
Starała się niw wydąć z siebie żadnego dźwięku, gdy Dyzio pomagał jej wstać.
Z wymuszonym uśmiechem zarzuciła na ramię torbę, i wsparłszy się na ramieniu chłopaka ruszyła ku wyjściu starając się nie pokazać po sobie, co czuje.
Przechodząc koło Basi uśmiechnęła się do niej szczerze.
Tak bardzo chciała jej podziękować, pocieszyć, dodać sił....
Ale teraz wszystko jak w biegu...
Rozkazy Wiernego....
Nie bardzo pamiętała, jaką trasą doszli do Kmicica.
Już ruszali dalej, gdy....
Huk, a potem cisza, jak w kościele.
Rzeczywistość zakręciła się, tylko po to, by ziemia pokryta gruzem zbliżyła się do niej w zawrotnej prędkości.
Ostry ból w nodze, i słabsze sygnały z otartej i potłuczonej ręce, na jaką upadła instynktownie chcąc osłonić głowę i twarz.
Kolejna kamienica przestała istnieć...
Poczuła na sobie ręce Dyzia, gdy pomagał jej wstać, dostrzegła przez obłoki pyłu i kurzu sylwetki okupantów, zanim jeszcze usłyszała rozkaz Wiernego, wiedziała, że będą musieli się wycofać...
Chcąc oszukać ból nogi chciała iść szybciej, ale nie mogła.
Mimo pomocy Dyzia, co chwile potykała się na nierównościach terenu.
Nagle koło nich na chwilę przystanął Chmura.
-Antoś! Bierz Olgę na ręce, będziesz ją niósł! Tylko, do cholery ostrożnie, bo jaja urwę!
Krzyknął do Dyzia, poczym ruszył dalej.
__________________
Whenever I'm alone with you
You make me feel like I'm home again
Dear diary I'm here to stay |