W obliczu swojej wątpliwej sprawności obserwuje z drzwi cały pokój, jak zobacze że coś sie rusza w okolicy Kroneliusza lub Belkara to krzycze żeby uważali.

Artur, pan Robert i Robert

pan Robert: po upiorze nie widać ani śladu po ciosie. Atakujesz go jeszcze raz i nadziak przechodzi przez jego głowę na wylot.

Robert: skorzystałeś z sytuacji i wydostałeś się z pokoju.

Artur: poszedłeś do kąta - jednego z tych dalszych od wejścia usiadłeś tam i czekasz aż pan Robert poradzi sobie z upiorem, lecz...

Wszyscy: gdy Artur znalazł się pod lustrem z jego odbiciem zaczęło dziać się coś dziwnego. Przestało naśladować jego ruchy. Zamiast tego z nieprzyjemnym spojrzeniem zacisnęło ręce żelaznym uściskiem na jego szyi, dusząc go. Upirór rozpłynął się. Intuicja: prawdopodobnie nie mógł nic wam zrobić, a jedynie sprowokować, by któreś z was podeszło do lustra.

Reszta

Belkar: wszedłeś do środka i skierowałeś się do przedmiotów. Nic cię nie zaatakowało, ale czujesz kąsania i ukłucia w okolicach kostek. Wziąłeś strzelbę, ale zastanowiłeś się przed oddaniem strzału - nigdzie nie ma amunicji, więc uczyniłoby to ją bezużyteczną.

Piotrek: niczego podejrzanego nie zauważasz. Ale to może dlatego, że czujesz się słabo. Próbując złapać oddech, mdlejesz.

Wszyscy: Piotrek upadł na podłoge. Oddycha, ale jest nieprzytomny. Drgają mu oczy, a od czasu do czasu ciałem wstrząśnie pojedynczy spazm.

Korneliusz: wszedłeś za Belkarem. Tak samo jak jemu nic ci się nie stało, ale poczułeś przynajmniej kilka ukąszeń w okolicy kostek. Notatki brzmią kolejno:

Esencja. To, co nas wszystkich tu więzi. Zabrana przez drobne istoty, czeka w ciemnych podziemiach.

Kościany klucz, kościany zamek. Idź naprzód, jeżeli jesteś gotowy. Gdy droga jest zablokowana, znajdź inną. Przejdź dołem.

― ARTUUUR! ― ryknął pan Robert, jednak nie rzucił się do niego od razu, lecz zawahał się. Czy jeśli tam podejdzie, to i on sam zostanie zaatakowany? Nie mógł zostawić swego podopiecznego w takiej sytuacji, ale nie chciał jej jeszcze bardziej pogorszyć głupim ruchem. Postanowił spróbować pomóc Arturowi w możliwie ostrożny sposób: ― Artur, podaj mi rękę! ― krzyknął, rzucając nadziak na podłogę, i z całej siły zaczął ciągnąć chłopca w swoją stronę. Nie wiedział, czy odbicie fizycznie trzyma go tam, ale na wszelki wypadek pociągnął jak najmocniej. Byle tylko zabrać Artura spod lustra.

Wychodzę z tego dziwnego pomieszczenia i uderzam szpadlem w podłogę po drodze. Sprawdzam co z moimi nogami. Oczywiście strzelbę zabrałem.

Kompletnie zdezorientowany i oszołomiony sytuacją biegnę razem z Panem Robertem trzymając go za rękę.

Roboert decyduje biegnąć się za opiekunem. Nie wie co innego zrobić, jest przerażony.