immy tylko skinął głową April i razem z Emily począł odciągać uwagę pani Prudence od El. i Winters, robiąc pajacyki i tańcząc przy młodszej z sióstr Mouser. Pokraczna służąca od razu chwyciła przynętę, co pozwoliło Elliot i April działać. Dziewczyny pociągnęły za jedną z ciężkich kotar wiszących w oknie dwa razy, nim ta odczepiła się od klamer przy metalowym karniszu i spadła na podłogę. Szybko podniosły ją wraz z szeroką wstęgą do wiązania zasłon i podbiegły do groteskowo poruszającej się służącej, narzucając jej ciężki materiał na głowę.

Tamta zakręciła się raz wokół własnej osi i zawinięta w zasłonę upadła, próbując wyplątać się z niej. Elliot i April nie pozwoliły jej na to, zawiązując taśmę na wysokości rąk kobiety. Przemieniona służka rzucała się wewnątrz kotary, wydając paskudne dźwięki, jednak mogła jedynie przebierać niezbornie nogami, bo na nic innego nie było jej stać. Została zneutralizowana.

Dysząc ciężko i ocierając pot z czoła, dzieciaki ruszyły na piętro, tam, gdzie zniknął "Krampus". Schody skrzypiały z każdym ich krokiem, a ze ścian patrzyły kolejne wymalowane na obrazach twarze, jakby ich właściciele za chwilę mieli opuścić finezyjnie wykonane ramy i pochwycić nieproszonych gości. Korytarz na piętrze oświetlony był kilkoma lampami rzucającymi słabe światło na przejście pogrążone w półmroku.

Schody prowadziły wyżej, jednak gdy usłyszeli cichy szloch dochodzący z jednego z pokojów w głębi korytarza, ciekawość i chęć pomocy zwyciężyła. Ruszyli, by to sprawdzić. Uchylili drzwi na końcu przejścia, przy oknie wychodzącym na podwórze i gdy weszli do środka, ujrzeli zwiniętego w kłębek... Butcha, leżącego na łóżku pod ścianą. On również ich dostrzegł, jednak zupełnie się nie poruszył. Po jego twarzy płynęły krokodyle łzy. Był wyraźnie zaskoczony.

- Przepraszam was... przepraszam... - Wydukał. - Wiem, że was oszukałem i chciałem oddać Barkerowi, ale... - Pociągnął nosem, wciągając gluty. - Widziałem, do czego zdolna jest maszyna tego szaleńca... Nie chcę w tym uczestniczyć. Już nie chcę. - Pokręcił głową i wytarł łzy w rękaw kostiumu. - Pomogę wam. Tym razem naprawdę wam pomogę. Zaufajcie mi. Proszę.

Spojrzał na nich błagalnym wzrokiem.

Udało się! Znowu się udało! April odetchnęła z nieukrywaną ulgą, kiedy wszyscy czworo stanęli nad zneutralizowaną panią Prudence, która wciąż wierzgała nogami.
- Dobra, chodźmy, zanim jakimś cudem uda jej się uwolnić lub wyjdzie na nas kolejna maszkara - zasugerowała April, po czym ruszyła powoli dalej.

- Maszyna musi być tam, gdzie poszedł ten dziad z worem - stwierdziła szeptem, odwracając się na chwilę do pozostałych. - Strachy wszystkich dzieciaków muszą być dla niej paliwem.

Wchodząc po schodach, Winters miała duszę na ramieniu. Wyglądało na to, że sami pchali się do paszczy lwa, ale nie było innego wyjścia. To było dziwne uczucie, mieć w rękach losy całego miasteczka i ich mieszkańców. Jednak to właśnie to uczucie sprawiało, że April parła do przodu i jeszcze się nie poddała.

Kiedy usłyszała szloch, spojrzała po pozostałych. Może to Toby albo któreś z dzieci porwanych przed sługę Barkera? Nie było chwili do zastanowienia. Wszyscy czworo w milczeniu podjęli decyzję i postanowili zbadać sytuację.

- Butch? - April nie mogła uwierzyć własnym oczom.
Ciężko było sobie wyobrazić tego chuligana płaczącego, przerażonego i zwiniętego w kłębek. Oni wcale nie musieli - byli naocznymi świadkami tego wydarzenia. Co dziwne, April wcale nie wydawało się, by tym razem chłopak kłamał. Nie był zbyt dobrym aktorem, a łzy i przerażenie na jego twarzy wyglądało na prawdziwe.

April, zapobiegawczo, zastąpiła drogę Elliot. Nie chciała, by ta zaraz rzuciła się z piąstkami na Butcha za to, że chciał wcześniej wydać dziadowi jej siostrę bliźniaczkę.

- Co to za maszyna? Co ona robi z dzieciakami? Co planuje Barker? Gadaj, Butch, bo długo nie będę w stanie zastępować drogi Elliot - pogroziła chłopakowi, choć była przekonana, że i bez tego wyśpiewałby wszystko. Był skory do pomocy, więc dlaczego mieli z niej nie skorzystać?

Winters jednak mu nie ufała. Mógł przecież w każdej chwili wykorzystać ich, naiwnie wierząc, że Barker go wynagrodzi. Po tym, jak udzieliłby im niezbędnych informacji, zamierzała pozostawić go w pokoju, w którym go znaleźli, by tam zaczekał, aż oni zajmą się sprawą Barkera i jego maszyny.

- Wiesz, jak go powstrzymać? Gdzie jest ta maszyna? Gdzie jest Barker? - dopytywała April, nieświadomie zamieniając się na chwilę w swojego własnego ojca. Może to właśnie byłby idealny kostium dla młodej Winters? - Mów wszystko co wiesz. Szybko.

utch przetarł łzy i wziął kilka głębszych wdechów. Przez chwilę nic nie mówił, jakby próbował uporządkować w głowie wszystkie informacje.
- Ta... maszyna... ona sprawia, że koszmary dzieciaków z miasta stają się realne. On zakłada im takie specjalne kaski na głowy, co wyglądają jak durszlaki, tylko bez dziurek i tak wypuszcza największe lęki z ich umysłów - powiedział, patrząc to na April, to na Elliot. - Maszyna jest na ostatnim piętrze... na strychu. Tam są podłączane dzieciaki. Ja i moi kumple mieliśmy mu pomóc, ale jak nie udało się złapać Keetle'a i twojej siostry, to Barker się wkurzył i kazał Łapaczowi schwytać moich kumpli. Mi udało się uciec, ale oni... Biedny Zack, biedny Rick... ta maszyna robi sieczkę z mózgu, mówię wam. Widziałem to na własne oczy!

Po tych słowach Harrigan sięgnął do kieszeni, skąd wydobył niewielki dzwoneczek, na widok którego Jimmy i Emily spojrzeli po sobie z niepokojem.
- Nie martw się, Keetle, nie zamierzam go używać na was... - Zapewnił i przekazał go Elliot. - Ten dzwonek wzywa Łapacza, a Barker boi się Łapacza. Kto ma dzwoneczek, ma go pod swoją kontrolą i może wydawać mu proste polecenia. Widziałem, jak Barker to robił. I nie wiem, jak powstrzymać tę maszynę, może trzeba ją po prostu rozwalić? Tylko czy to wtedy nie uszkodzi głów tych podłączonych dzieciaków? Nie mam pojęcia, nie jestem dobry z fizyki. - Podrapał się po głowie. - Wiem tylko, że mówił, że jak skończy z dzieciakami, to zajmie się dorosłymi. Po co to robi, nie mam pojęcia. Na początku pomaganie mu uważałem za fajną zabawę, ale już nie uważam. Pomogę wam.

Wtał na równe nogi, ocierając przedramieniem czerwone oczy.
- Dzieciaki, które nie zostały jeszcze podłączone, są trzymane w piwnicy. Te, które Barker już wykorzystał też, ale pilnuje ich taki jeden cienisty stwór i dzieciaki są przerażone. Gardner też tam jest. - Ostatnie zdanie wyraźnie zwróciło uwagę czwórki przyjaciół. - Niestety, piwnica jest zamknięta, a klucz jest w gabinecie Barkera na końcu korytarza. Maszyna na strychu, a Barker... Barker gdzieś się tu kręci, nie widziałem go od pewnego czasu. Pomogę wam, tylko powiedzcie, co robimy najpierw? Idziemy po dzieciaki do piwnicy, czy od razu rozprawić się z maszyną i tym szaleńcem? Zaufajcie mi, tym razem wam pomogę. - Pokiwał energicznie głową.

Nagle niebo za oknem rozbłysło, w oddali przetoczył się mrukliwy grzmot i lunęło jak z cebra. Na zewnątrz robiło się coraz gorzej, co zapewne było również wynikiem działania maszyny. Wiedzieli, że muszą się pospieszyć.

- ziad słucha się prostych poleceń, ale tylko osoby, która ma dzwonek. Barker mówił do niego na przykład "dzieci, przynieś, miasteczko" i tamten szedł do Hollow Creek na polowanie - powiedział Butch, zbierając się do wyjścia. - Dzięki, że daliście mi szansę, nie pożałujecie.
Ustaliwszy plan, ruszyli, by wprowadzić go w życie. Butch i Elliot obrała sobie za cel strych, gdzie miała znajdować się maszyna, a April, Jimmy i Emily najpierw zgarnęli klucz do piwnicy z gabinetu, który wskazał im Harrigan, po czym zeszli na dół.

Przez dłuższą chwilę szukali drzwi prowadzących do piwnicy i w końcu je znaleźli. April wrzuciła klucz w zamek i wejście stanęło otworem. Włącznik na ścianie działał, jednak rzucał światło jedynie na drewniane schody prowadzące w dół. Ostrożnie, powoli, zeszli na dół.

Niemal od razu dostrzegli skulone pod ścianą naprzeciw schodów dzieciaki. Niektóre były tak przestraszone, że siedziały, kiwając się w przód i w tył, inne chowały twarz w dłoniach, jedynie przez palce patrząc, kto zszedł na dół. Kilkoro dzieci siedziało niemal bez ruchu. Były blade i wymęczone - trójka przyjaciół zgadywała, że to ofiary eksperymentu Barkera. Wśród nich dostrzegli również Toby'ego, który wyglądał, jakby spał.

Wszystkich dzieciaków było około dwudziestu. Gdy April zapewniła je, że przybyli tutaj, by im pomóc, nagle z głębi mrocznej piwnicy usłyszeli dziwny warkot i dźwięk przewracanego wiadra. Moment później na granicy słabego światła pojawił się stwór, o którym mówił Butch.

Duże, niczym dorodna świnka "coś" pochylone było w przód, opierając się na dwóch rękach. Dwie kolejne poruszały się leniwie z tyłu, zaciskając i rozluźniając pięści. Potwór obnażył ostre kły a dzieciaki pod ścianą zaczęły krzyczeć, piszczeć i płakać. Podniosła się wrzawa, April i Jimmy przez chwilę stali jak wryci, jednak otrząsnęli się szybko, gotowi do działania. Jedynie Emily stała jak sparaliżowana, wpatrując się w wielkie zębiska cienistego stwora.

Ten zbliżał się do nich powoli, pewny swego.

Mając na oku Butcha, Elliot ruszyła wraz z nim na piętro, a następnie wąskimi schodami na strych. Drzwi były otwrate, więc oboje weszli powoli i ostrożnie do środka. Ogromne pomieszczenie pogrążone było w półmroku, oświetlone jedynie kilkoma małymi lampami i światłem wpadającym przez wielką okiennicę naprzeciw wejścia.

Od razu dostrzegli stojącą pośrodku pokoju ogromną, pracującą maszynę, od której odchodziła masa splątanych kabli, wprost do foteli ustawionych pod ścianą, na których siedziało sześcioro skrępowanych dzieci z hełmami na głowach. Co chwilę błyskało pod nimi białym światłem, zatem projekcja ich koszmarów wprost na ulice Hollow Creek trwała w najlepsze.

Za konsoletą maszyny dostrzegli też tego, który tym wszystkim zawiadywał. Elegancko ubrany mężczyzna w sile wieku był wyraźnie zdziwiony pojawieniem się nieproszonych gości, jednak nawet nie poruszył się z miejsca.
- Świetna robota, Butch! Przyprowadziłeś kolejną niewinną duszyczkę do pozyskania koszmarów z jej małej główki! - Barker zaśmiał się złowieszczo. - Wiedziałem, że mogę na ciebie liczyć, chłopcze.
Harrigan spojrzał zdziwiony na Elliot.
- To nieprawda. On kłamie. Chce cię podpuścić przeciwko mnie, nie ufaj mu! Jestem po twojej stronie, Elliot! - Tłumaczył się Butch, chwytając dziewczynkę za ramię.
Nim El zdążyła to wszystko sobie poukładać, Barker klasnął w dłonie i z zaciemnionej części strychu wychynęła wysoka, ponura postać z czerwonym balonikiem w dłoni. Przerażający klaun. Dziewczynka krzyknęła, gdy tamten powiedział nienaturalnie grubym głosem "Cześć" i ruszył w jej stronę.

Butch natomiast cały czas starał się przekonać ją, że nie jest po stronie szalonego dziwaka kontrolującego maszynę.
- Chce mnie wrobić, nie wierz mu! Naprawdę gramy do jednej bramki! Chce nas skłócić!
Jeśli tak naprawdę było, to dlaczego wciąż zaciskał dłoń na ramieniu Elliot?

A klaun był coraz bliżej...

Rozdzielili się, ale czy to był dobry pomysł? April ogarnęły wątpliwości, ale dopiero, kiedy razem z Jimmim i Emily znaleźli się na schodach prowadzących w dół.
Winters spojrzała na koniec korytarza, gdzie właśnie znikała Elliot z Butchem. Ogarnęła ją niepewność. Mouser na pewno poradzi sobie z samym Butchem, ale jeśli idzie prosto w pułapkę? Może lepiej byłoby się nie rozdzielać? A może lepiej było posłać Butcha samego po dzieciaki z piwnicy?
Było już jednak za późno na zmianę zdania, trzeba było iść zgodnie z planem i to jak najprędzej. Jeśli Elliot szła prosto w pułapkę, to nie mogli zwlekać z odsieczą.

- Dobra, gotowi? - spytała pozostałą dwójkę, kiedy stanęli przed wejściem do piwnicy. - Cokolwiek tam na nas czeka, nie możemy stracić zimnej krwi.
April mówiła spokojnie, choć ledwo panowała nad swoim głosem. Sama bała się cholernie, ale czuła na sobie wielką odpowiedzialność i wiedziała, że nie było już odwrotu. Musieli wykazać się odwagą, być dzielni do samego końca i za żadne skarby się nie poddać.

Przekręciła klucz i pchnęła drzwi, które otworzyły się z cichym skrzypnięciem. Szybko odnalazła włącznik światła, ale ten tylko oświetlił klatkę schodową. Odetchnęła więc głęboko i ruszyła jako pierwsza, ostrożnie stawiając kroki.

Widok dzieciaków skulonych w pomieszczeniu jednocześnie ucieszył April i zmartwił. Wszyscy wyglądali na żywych, ale byli przerażeni. "Co ten drań im zrobił...?" przeszło jej przez myśl, kiedy próbowała do nich dotrzeć i wytłumaczyć, że są tutaj po to, by ich uratować.

- Toby! Toby, obudź się, potrzebujemy cię - zwróciła się do przyjaciela, kiedy tylko go dostrzegła. - Potrzebujemy was wszystkich, by pokonać Barkera i udaremnić jego podły plan!

Nie zdążyła jednak nic więcej powiedzieć, bo przerwało jej paskudne warczenie. Zamilkła i odwróciła się w stronę dochodzącego dźwięku. Nieprzyjemny dreszcz wstrząsnął jej ciałem, kiedy dostrzegła cienistego stwora, ale nie mogła dać się sparaliżować strachowi.

- Słuchajcie! Musicie przestać się bać. Wiem, że łatwo mi powiedzieć, ale te potwory... Te potwory żywią się naszym strachem! Jeśli stawimy czoło naszym lękom, na pewno uda nam się je pokonać! - powiedziała jak najbardziej zdeterminowanym tonem, chwytając w dłoń wisiorek na łańcuszku, który nosiła na szyi. - To tylko głupi stwór z cienia! Czy boicie się własnego cienia? Pomyślcie o czymś radosnym, wspomnijcie jakieś szczęśliwe chwile, skupcie swój umysł na miłych wspomnieniach! - kontynuowała April, która sama myślała o swojej mamie i tacie, kiedy byli wszyscy razem, kiedy jeździli wspólnie na wycieczki, kiedy było cudownie. I uśmiechnęła się.

- Jim! Światło! Rozpal świeczkę! - rzuciła jeszcze. - Emily! Pomyśl o swojej siostrze, skup się na radosnych wspomnieniach! Przypomnij sobie, jak załatwiła dzisiaj Butcha. Albo... Albo dzisiejszy wypad na milkshake'i!

April starała się jak mogła, by rozbudzić we wszystkich pozytywne myśli. Wierzyła, że właśnie w ten sposób będą w stanie wydostać się z tej sytuacji. I osłabić działanie maszyny. Nie chciała sięgać po dzwoneczek, bo miała wątpliwości, co do jego działania i wolała pozostawić go jako ostateczność, na równi z rewolwerem od Elliot.