Zachęcony powodzeniem Lander postanowił pozbyć się kolejnego przeciwnika.
Uznał - słusznie, lub nie - że groźniejszym przeciwnikiem może być wilk.
Jak powiadają - bliskiego zła trzeba się pozbyć najpierw, a dopiero później zająć się kolejnym.
Powiedzenie zapewne było i słuszne, ale w przypadku Landera wszystko skończyło się tylko i wyłącznie na dobrych chęciach, bowiem wymierzony w wilka cios zdecydowanie rozminął się z celem.

Teraz trzeba było mieć tylko nadzieję, że szary drapieżnik nie dobierze się do gardła schowanemu za tarczą kapłanowi.
I że podczas kolejnego ataku na wroga Tempus przychylniejszy okiem spojrzy na swego wybrańca.

Alukard nic sobie nie robiąc z drobnego zranienia ruszył na drugiego wilka. Wziął potężny zamach swym dwuręcznym toporem i jakimś cudem trafił.
Ostrze topora znacznie zagłębiło się w ciało zwierzęcia. Nie na tyle jednak by położyć je trupem. Nie pozostało nic innego jak następnym ciosem dokończyć dzieła. Niewiele się zastanawiając wziął kolejny zamach.

Adris, przycupnięty na półce skalnej, nie miał takich zmartwień jak towarzysze w dole. Nie musiał martwić się który z nacierających może narobić mu więcej szkód, ale mimo to zwlekał nieco ze strzałem. Wilki były zdecydowanie niebezpieczniejsze z racji swej dzikości, ale orkowie byli o wiele łatwiejszym celem. Strzelając w zwierzęta ryzykował nie tylko pudłem, ale i trafieniem w jednego z towarzyszy. Elf zadecydował i podniósł się, naciągając cięciwę.

Strzała zaśpiewała w powietrzu, kończąc lot w czaszce jednego z zielonoskórych.

_________________________________

Test ataku: 15
Obrażenia (Ork 2): 7
Ork 2: -5/2 PW