Od kiedy Uliordell odzyskał świadomość i część pamięci starał się zbierać wszelkie informacje,jakie tylko zdołał. Zabierał je i kolekcjonował niczym najcenniejsze klejnoty. Nic więc dziwnego, że gdy znalazł się w pobliżu byłego kapera, zaczął zalewać falą pytań.
- O tak odwiedziłem wiele miejsc. Miejsc o których pewnie nawet nie słyszałeś. A Hyrkul, Oerth, Spiral, Toril, sfera Xenix, byłem nawet w dominium przeklętych Illithidów. Wspaniałe czasy. Wiele mógłbym ci opowiedzieć o tych podróżach, wielkich bojach i małych potyczkach. O rabunkach, bogactwach, które przeszły mi przez ręce i o chwilach grozy, których doświadczyłem. Wiele się przeżyło, a teraz… sam widziałeś. Pospolity złodziejaszek mnie pokonał. Ehhh smutne, to życie.
- To, co robisz na Kciuku?
- Emerytura przyjacielu. Spokojne miejsce, a przy tym wielu podróżników odwiedza to miejsce. Można posłuchać wieści ze wieloświata. Jak chcesz, to cię jutro oprowadzę po mieście. Nie jest to może największa metropolia, ale nie mamy się czego wstydzić. Mamy wspaniałe targi, kilka pięknych świątyń, wspaniały ratusz. Kilka ciekawych bractw ma tutaj swoje siedziby i jak chcesz się zaciągnąć, to mogę cię przedstawić komu trzeba.
- A księgi? Jest tutaj może jakaś biblioteka?
- A i owszem. Nigdy tam nie byłem, ale ponoć mają mnóstwo ksiąg. To jednak nie moja domena, nigdy mnie to nie interesowało.
- Rozumiem. Nie każdy musi być uczony, prawda?
- Ależ oczywiście. Jestem tego samego zdania. Moje życie to czarostatki. Przez wiele lat byłem bosmanem na wspaniałym statku. Żegluga była całym moim życiem. Nie liczyło się nic innego, ale to już przeszłość. Teraz tylko domowe pielesze i moja tawerna. W sumie jestem szczęśliwy. Znalazłem kobietę, która mnie pokochała. Czego chcieć więcej…


***
Pojawienie się Aerodonaxa Rodwelia Donorowicza Axeliona Awmataury wywołało niemałą konsternację wśród svengardczyków, jak i gifów. Horacy, także wyglądał na lekko zdziwionego. Zapewne i RIxdall, gdyby ktoś nie zaklął jego postaci w kamień, uniósłby brwi w górę. Niestety nie mógł tego zrobić i nie pozostawała mu nic innego, jak z pokerową miną obserwować całe zajście.
- Dobrze - powiedział po chwili Horacy - Ten mały wygląda na niegroźnego, więc chyba można go wypuścić. Jakby co, to go gify Rixdalla spacyfikują. Romualdzie miej go na oku.
Niziołek wydał rozkaz, jakby był na własnym okręcie. Następnie podszedł do kamiennego posągu i przyklęknął przy nim.
- Kto to ci to zrobił, przyjacielu? Komu się znowu naraziłeś, co?
Svengardczycy, że Rixdall znowu przemówi w ich umysłach, ale nic takiego się nie stało.
Horacy obszedł posąg dookoła. Popukał w kilku miejscach. Wyjął z kieszeni szkło powiększające i przyglądał się z bliska niektórym fragmentom. Na koniec wyciągnął ze skórzanego woreczka, niebieski proszek i posypał nim kamiennego Rixdalla. Błękitna mgiełka opadła wolno na posąg. W kilku miejscach rzeźba zabłysła jasnym światłem.
- Hm… - westchnął niziołek - Sprawa wygląda na bardzo poważną. Kimkolwiek była osoba, która rzuciła tę klątwę, była nie tylko potężna, ale i bardzo złośliwa. Nie tylko zaklęła ciało naszego przyjaciela w kamień, ale także dotknęła czarem jego duszy. Rixdall jest silny i walczy, aby jego świadomość także nie skamieniała na amen.
Horacy podszedł do Kalema i rzekł:
- Skoro teraz jesteś kapitanem tego statku, to muszę cię prosić o dostęp do laboratorium. Ten mały ma rację. Muszę dokładnie zbadać strukturę tego zaklęcia. Zatem jeśli mogę prosić o klucze.
- O klucze? - zdziwił się Kalem - Ja nie mam żadnych kluczy.
- Panie kapitanie… jeśli mogę - wtrącił się Romuald wychylając głowę zza drzwi - Ja mam klucze do laboratorium.
- Świetnie - ucieszył się Horacy - Zatem zabierzmy tam naszego przyjaciela. A ty kolego - Horacy zwrócił się do gnoma, którego gify właśnie wypuszczały z klatki - Pójdziesz ze mną. Opowiesz mi o tej misji, którą powierzył ci Reorxa i co z tym wszystkim ma wspólnego mój przyjaciel.

Kilka godzin później w mesie
- Doprawdy doskonały stek, Arnoldzie - niziołek wyraził swój zachwyt połykając kolejny kawał soczystego mięsa.
- Specjalnie dla pana zrobiłem krwiste. Pamiętałem, że pan takie właśnie lubi. Przynieść jeszcze puree. - odparł gif, okrętowy kuk, kłaniając się nisko.
- Nie, już i tak zdecydowanie za dużo zjadłem.
- Świetnie - ucieszył się Kalem - Zatem możemy przejść do rzeczy ważniejszy…
- A deser, panie kapitanie? - wtrącił się kuk.
- O deser! - zawołał radośnie niziołek - A cóż przygotowałeś smakowitego Arnoldzie?
- Czekolodowa-mangowe muffiny z polewą z polewą z powideł śliwkowych i liściem mięty.
- Brzmi świetnie. Zatem podawaj.
Kalem zagryzł wargi i tylko złapał się za głowę.

Po deserze
- Wyśmienita kolacja. Godna naprawdę najznamienitszych dworów, drogi Arnoldzie. Marnujesz się tutaj, oj marnujesz.
- Wiem, proszę pana. Jednak mój brat Konstanty, przysiągł, że będzie służył panu Rixdallowi do końca swych dni.
- Właśnie Rixdall - wtrącił Kalem odstawiając filiżankę z kawą, którą pił pierwszy raz w życiu - Co z nim, panie Horacy?
- Rixdall, Rixdall… mój biedny przyjaciel. Wygląda na to, że nie jestem mu w stanie pomóc. Zaklęcie, czy też raczej klątwa jest naprawdę niezwykle silna. Udało mi się wykryć świadomość naszego przyjaciela, ale nie udało mi się nawiązać z nim kontaktu. Możemy tylko czekać, aż sam zbierze siły i ponownie do was przemówi. Pan Aerodonaxa twierdzi, że przemówił do niego Reorxa. Jeden z najważniejszych krynnskich bogów Nie lubię, gdy bogowie mieszają się do naszych spraw, ale wygląda na to, że w tej sytuacji nie mamy innego wyjścia. Bogowie tej sfery lubują się mieszać w sprawy śmiertelnych. Tylko co z tym wspólnego ma Rixdall. Pan Aerodonaxa, że ponoć nasz przyjaciel to teraz ważna persona. No cóż.... najwyraźniej musi tak być, skoro sam Reorx się o niego upomina. Niestety na Kciuku nie ma oficjalnej świątyni tego boga. Są jakieś chramy, wspólna świątynia dla całego krynnskiego panteonu, ale to nas w tym wypadku nie urządza. Proponuje, abyśmy udali się na Wingar, to wyspa dwa mosty stąd. W sumie niedaleko stąd. Możemy albo tam iść pieszo, albo uruchomić “Mackę” Jak wolicie. Na Wingar jest duża świątynia Reorxa. Znam tam jednego młodego akolitę. Myślę, że on będzie mógł nam pomóc.

Nazajutrz
Zgodnie z ustaleniami z samego rana na pokładzie “Złotej Macki” Jules. Uli poprosił go w czasie wczorajszego spotkania o mały spacer po Iqtown.
Właściciel “Małpiego Gaju” zbudził wszystkich i nie chcąc słuchać żadnych wymówek, zabrał na przechadzkę.
Wycieczka rozpoczęła się od głównego targu. Ilość straganów mogła przyprawić o ból głowy. Wszelkiego rodzaju tkaniny, ubiory od tanich po niezwykle luksusowe i wytworne. Owoce, warzywa, słodkości, jaki gotowe smażone i gotowane potrawy. Broń, magiczne ingrediencje, przedmioty nasycone magią i najróżniejsze eliksiry. Na targu można było dostać wszystko o czym człowiek mógł tylko zamarzyć. Wszystko było tylko kwestią ceny i zasobności sakiewki.

Drugim przystankiem był ratusz Iqtown. To tutaj rezydował gubernator i wszyscy jego urzędnicy. Strzelisty budynek z dwoma wysokimi wieżami, imponował, ale na razie svengardczycy nie mieli tutaj nic do załatwienia.

Karczmarz pokazał awanturnikom także siedzibę “Gwiezdnych Rycerzy” Wojskowego bractwa, które oferowało swe najemniczy usługi wszystkim tym, którzy potrzebowali ochrony w czasie kosmicznych podróży.
Jules wypowiadał się o nich z wyraźną niechęcią i słabo ukrytą pogardą. Nic w sumie tym dziwnego. Stary kaper nie mógł przecież pałać miłością do samozwańczej kosmicznej milicji. Ponoć założycielem bractwa był emerytowany rycerz solamnijski.

Następnie przeszli obok siedziby gildii kupieckiej o jakże znaczącej nazwie “Dłoń Reorxa” Zrzeszała ona głównie krasnoludzkich i gnomich handlarzy, którzy przemierzali przestrzeń w poszukiwaniu intratnych kontraktów.

Przeszli też obok budynku, gdzie rezydowali członkowie “Śpiewnych Kling”
- Kiedyś marzyłem, aby do nich dołączyć - zwierzył się Jules - Dobre chłopaki, choć rzadko przyjmują kogoś spoza swego kręgu. W władzach dominują elfy i półelfy i są niechętni innym rasom. Jeżeli jednak chcecie zająć się kaperskim fachem, to możecie spróbować. A nuż się wam uda.

Z respektem Jules wypowiedział się też o kompanii “Złote Sztychy”
- Odkrywcy i pionierzy. Przemierzają przestrzeń i wytyczają bezpieczne szlaki dla kupców i zwykłych podróżników. Bez nich nie byłoby żadnych map. Dao Ming jednak to twardy charakter, ponoć bardzo krótko trzyma swych ludzi. Dyscyplina jest dla niego wszystkim.

Na kciuku rezydowali także “Tancerze Snu” oraz “Łowcy Rohgana”. Ci pierwsi byli trupom zrzeszającą wszelkiej maści aktorów, artystów, iluzjonistów i tancerzy. Drudzy zajmowali się z kolei szeroko pojętym łowiectwem. Polowali na rzadki okazy, wyjątkowe zwierzęta, aby później sprzedać je z wielkim zyskiem.

- I taki jest ten nasz “Kciuk” - podsumował wycieczkę Jules - Jak widzicie, choć to niewielka przestrzeń, to istnieje tutaj wiele możliwości kariery i rozwoju. Każdy znajdzie dla siebie coś ciekawego. Dlatego tak wielu podróżników tutaj przybywa i dlatego też ja tutaj mieszkam. Jak już otrzaskacie się z powierzchnią, to zabiorę was do podziemi. Tam się dopiero dzieje, chłopaki. Odprowadzę was na targ i wracam do “Gaju” Jakbyście mnie jeszcze potrzebowali, to zajrzyjcie do tawerny.

- Co jeszcze co kapitan powinien wiedzieć? Potwory w ładowni? Kolejny tuzin porwanych istot czekający w kolejce? - metaliczny głos smoka zabrzmiał nad wyraz nieprzyjemnie.
Romuald instynktownie stanął na baczność i uciekł wzrokiem na sufit.
- Panie… panie… - gif wyraźnie miał problemy z nadaniem odpowiedniego tytuły Uliemu - Panie smoku - wypalił w końcu giff - Nasza sytuacja jest niezwykle trudna. Mówię o nas, załodze. Nastąpiła dość niespodziewana zmiana w szeregach oficerów i dowodzących tym okrętem. Należałoby jednak powiedzieć zmiany, bo to już druga tego typu rewolta w ostatnim czasie. My, jako załoga “Złotej Macki” staramy się być zawsze lojalni. Musi pan jednak zrozumieć, panie smoku, że jesteśmy w pewnym konflikcie interesów. Tak częste zmiany wprowadziły w nasze szeregi sporą konfuzję. Mimo to staramy się służyć, jak najlepiej potrafimy. To, że czasami ta, czy inna informacja nie zostanie przekazana nie wypływa z naszej złośliwości, czy też, bogowie strzeżcie, niesubordynacji. Po pierwsze wykonujemy rozkazy najlepiej, jak potrafimy. Udzielamy informacji zgodnie ze stanem faktycznym, o ile zostaniemy zapytani. I to jest clou sprawy. Zapytani. Jeżeli zostanie nam zadane konkretne pytanie, to odpowiadamy zgodnie z prawdą. W innych wypadkach zachowujemy, powiedziałbym taktyczne milczenie. Mam nadzieję, że pan to całkowicie rozumie.
- Rozumiem, rozumiem - burknął Uli i ruszył za Aerodonaxem i Horacym.

***

Po wycieczce niemal wszyscy wrócili na okręt. Nasi dzielni svengardczycy nie zauważyli, że ich nowy kompan, gnom Upierdliwiec, gdzieś się zapodział. Każdy ponownie zajął się swoimi sprawami i nawet kapitan Kalem nie miał pełnego oglądu sytuacji.
Giffy, co prawda spostrzegły, że “wyszczekany kurdupel” zniknął, ale nikt ich nie pytał o to, więc milczeli.

Ta noc minęła spokojnie. Wszyscy spali dobrze i mieli dobre sny. Jedynie smoczy konstrukt
i giff wartownik czuwali cały czas. Ten pierwszy studiował kolejne tomiszcze dotyczące kosmicznej przestrzeni, a drugi krążył po pokładzie i obserwował pogrążony w mroku port.

***

O świcie na pokład “Złotej Macki” zawitali Jules i Horacy. Cała załoga zebrała się w mesie i przy jajecznicy i gorącej kawie przygotowywała się do kolejnego dnia.
- A gdzie macie tego trajkoczącego gnoma - zapytał stary kaper.
Uważnym obserwator mógł zauważyć, że przy nogach grommama leży marynarski sak, wypełniony po brzegi.
- Pewnie jeszcze śpi - odparł Horacy wycierając kawałkiem chleba resztki jajecznicy z talerza.
- Obawiam się, że jednak nie, panie Horacy - odparł Romuald - Doniesiono mi, że nie wrócił na noc na okręt.
Widząc gromiące spojrzenie Uliego, zaraz dodał:
- Nikt nie pytał i nie było wyraźnych instrukcji, jak mamy traktować tego osobnika.

W tym momencie kilka talerzy przesunęło się nieznacznie. Gdyby okręt znajdował się w przestrzeni nie byłoby w tym nic dziwnego. “Złota Macka” była jednak zacumowana w porcie, więc to wydarzenie wzbudziło czujność giffów.
W następnej chwili talerze podskoczyły, a z półek spadło kilka puszek i blaszanych kubków. W jednej z puszek znajdowała się mąka, która rozsypała się po całej podłodze.
Oczom zdziwionych załogantów, niewidzialna ręka zaczęła coś pisać.i
“Ratujcie mnie! Ja umieram! Horacy, przyjacielu w tobie jedyna nadzieja. Ratujcie mnie, ja umieram.”

Zapadła złowroga cisza. Wszyscy zdawali sobie sprawę, że autorem krótkiego listu napisanego w rozsypanej mące jest Rixdall. Rixdall, który nadal stał w jednej z kajut, jako kamienny posąg.
Oczy całej załogi spoczęły na kapitanie.

***

Tymczasem na wstęgowym moście
- Czyli mówisz, że nazywasz się Aerodonax Rodwelia Donorowicz Axeliona Awmataura - zapytał bardzo nikłego wzrostu starzec - Dobrze zapamiętałem?
Upierdliwiec kiwnął głową i już potok słów miał wylać się z jego ust, ale bardzo nikłego wzrostu starzec, powstrzymał go gestem dłoni.
- Imię, to ważna rzecz. Określa to kim jesteś i kim możesz być. Coś o tym wiem, bo mnie rodzice Sedperro, to znaczy w naszym języku tyle, co wędrowiec, czy nawet samotny tułacz. I spójrz, kim teraz jestem. Nikim więcej niż wyznacza mi moje imię. Ojciec ponoć chciał tym imieniem zakląć los, abym ja nie poszedł w jego ślady. On też przez wiele lat musiał tułać się po światach. Nigdzie nie zagrzał miejsca. Cały czas w drodze.
Shad westchnął ciężko i strzelił z bata, aby pogonić leniwego muła, który ciągnął jego niewielki wóz.

- Nie ma się co jednak smucić. Nie ma bowiem tego złego… jak mawiają światli mędrcy. Przez lata tułaczki wiele się nauczyłem, a jeszcze więcej zobaczyłem. Dzięki temu wiem, jak się zachować. Poznałem psychikę i sposób myślenia. Przez to wiem, jak do nich dotrzeć z moim towarem.
Gdy Sedperro wypowiedział słowo “towar” spod brezentu wyszła dziwna istota. Przypominała ona metalowe pudło z nogami, rękami i oczami. Istne dzieło jakiegoś szalonego konstruktora.
Pudełkowaty stwór w jednej dłoni trzymał mała okrągłą tarczę, a w drugiej trzy połyskujące fiolki.

- Nie teraz, nie teraz - zachrypiał Bardzo nikłego wzrostu starzec.
Pudełkowaty stwór podkulił metalowe skrzydełka, które znajdowały się na jego szczycie.
- Albo już zostać - powiedział spolegliwym tonem.
- Drogi Aerodonaxie, przedstawiam ci mojego przyjaciela i towarzysza tułaczki. Oto Kwadron DX-10245. W skrócie nazywam go Deks, ale on tego strasznie nie lubi.
Kwadron ukłonił się niczym dobrze wychowana panienka, po czym ponownie wpełzł pod brezent.
- Deks to mój pomocnik w handlu. Spotkałem go, gdy trafiłem zupełnie przypadkiem ten jedyny i prawdziwy Spelljammer.
Widząc niezbyt pewną minę gnoma, shad wyjaśnił:
- WIelu twierdzi, że to legenda i mit. Ja jednak widziałem go na własne oczy i byłem na jego pokładzie. Jeśli gigantycznych rozmiarów miasto można nazwać pokładem. Nikt nie wiem, jak i gdzie powstał, ale ponoć był pierwszym statkiem przemierzającym kosmiczną przestrzeń. NIe ma na nim żadnej załogi, bo Spelljammer żyje własnym życiem i sam decyduje o własnym losie. Powiem ci jedno, to piękna istota. Tak ją właśnie nazywam. Gdybym mógł, to chętnie to bym tam wrócił. Zapewne już go nigdy nie spotkam i nikt mi nie wierzy, że byłem na jego pokładzie. Mam nadzieję, że ty mi wierzysz.
Upierdliwiec ochoczo kiwnął głową, choć nie miał najmniejszego pojęcia o czym mówi przemiły shad.
- A ty dokąd zmierzasz?
- Do świątyni Reorxa. Jestem jego wybrańcem. On ma dla mnie ważną misję.
- Reorxa. Powiadasz. Hmmmm…. znam tego boga. Oczywiście nie osobiście - zażartował Sedperro i jego cała twarz zmieniła się w uśmiech - Z przyjemnością pomogę ci w tej szczytnej misji.

***

Cała załoga “Złotej Macki” ruszyła na poszukiwania gnoma. Jeżeli faktycznie ten mały Upierdliwiec miał być kluczem do uratowania Rixdalla, to mówiąc krótko mieli przechlapane.
Jules i Horacy uruchomili swoje wszystkie znajomości na Kciuku, aby dowiedzieć się gdzie podział ten mały cwaniaczek.
Niestety trop szybko się urywał. Widziano go ponoć w siedzibie „Złotych Sztychów” oraz gildii „Dłoń Reorxa”. I choć sprawdzili oba miejsca, to gnoma już tam dawno nie było.
Dopiero Kalem połączył fakty i rzucił przypuszczenie, że gnom mógł udać się Wingar.

Razem z Julesem, Horacym, cała załoga udała się w stronę wstęgowego mostu.
To był strzał w dziesiątkę.
Strażnicy przy moście od razu po podaniu opisu, rozpoznali gnoma. Grupa bez wahania ruszyła jego śladem.

***

Ogrom i majestat świątyni po prostu poraził Aerodonaxa. Gigantycze kamienne posągi, smukłe kolumny z zawiłym reliefem, srebrne czary z buzującym wewnątrz żywym ogniem.
To wszystko atakowała zmysły gnoma. Panujący wewnątrz świątyni chłód sprawił, że poczuł on gęsią skórkę na całym ciele.
W głównej nawie stał ponad pięciometrowy posąg bóstwa. Został on uchwycony w momencie, gdy swym młotem wykuwa świat. Stojące za nim srebrne czary, wypełnione ogniem sprawiały, że człowiek czuł się jak w boskiej kuźni.

Aerodonax stał jak oniemiały, ale w jego głowie szalała istna burza.

***

Gdy załoganci “Złotej Macki” dotarli do świątyni, gnom nadal stał niczym zaklęty przed posągiem bóstwa. Żadne machania rękami, żadne poszturchiwania, czy szczypania nie pomogły.
Wiekowy kapłan o długiej siwej brodzie, podszedł do grupy i ochrypłym głosem rzekł:
- Wasz przyjaciel przeżywa teraz wizję. Widziałem coś podobnego tylko raz w życiu, gdy Hergar “Stalowa Szczęka” Falagrimsson został wybrany na obrońcę wiary. Zaprawdę powiadam wam, że wasz przyjaciel dostąpił łaski. Reorx go wybrał i naznaczył, wielka to rzecz.
W tym momencie Aerodonax otworzył oczy i spojrzał powoli po otaczających go ludziach.