Nie było czasu, ni możliwości uwolnić ostrza, dlatego to sir Elvin sięgnął do pasa i wyciągnął długi, ostry puginał, który wbił w żywotne organy najbliższego lezącego ślepca - a przynajmniej miał taką nadzieję. Dalibóg, jeden z nich nie wstanie. A co dalej, to niech Torm ma rycerza w opiece, bo ni walczyć na zmiażdżonej nodze się nie dało, ni uciekać. Została tylko obrona.

Yetar chciał rzucić jakąś kąśliwą uwagą w stronę ślepego stwora, z którym walczył, lecz w porę ugryzł się w język. Przecież one reagowały na dźwięk, więc najlepiej było, gdyby w ogóle się nie odzywał.
Przy najbliższej okazji pchnął więc swoim mieczem, chcąc jak najprędzej pozbyć się przeciwnika i ruszyć Elvinowi na pomoc. Cóż, gdyby tak ochoczo nie pchał się do walki, to bardzo możliwe, że teraz byliby w znacznie lepszej sytuacji. Czego jednak nie robi się dla przyjaciół...

Yetar zatańczył ze swoim przeciwnikiem, jak równy z równym wymieniając z nim ciosy. Girlaen przemknęła obok, kiedy topór bezokiego zostawiał kolejną - ciągle niegroźną - ranę na ciele fetchlinga. Jego oczy jednakże w końcu dały przewagę. A może było to wykorzystanie tych ułamków sekund w płynącym czasie, które chłopak zabierał dla siebie? Te jedno mrugnięcie okiem, jedna spóźniona odrobinę zasłona i miecz wbił się w bebechy bezokiego stwora.

Elvin oberwał z czoła w nos. Bryznęła krew, ale jego sztylet wszedł także w ciało wroga. Nie tak jak zamierzał rycerz, lecz nie było co narzekać. Szczególnie, że Luna całkiem celnie rąbnęła wroga w łeb, a ten zdezorientowany odwinął się niziołce całkiem nieskutecznie, pozwalając Blacktowerowi zrzucić go z siebie. Mauzoleum przeszył świst pocisku, który wreszcie celnie ugodził trzeciego, już stojącego wroga. Wbił się głęboko w jego pierś.

Yetar doskoczył do tego, którego zrzucił Elvin i przebił go swoim mieczem. Zapadła cisza, przez którą przebijały się tylko stłumione odgłosy walenia o magiczne wrota.
I głos niematerialnego maga, o którym wszyscy zdążyli zapomnieć.
Ale on pamiętał o nich.
Ulotne słowa magicznej formuły natychmiast wyparowały z ich pamięci. Świat zawirował, wsysając ich w siebie, prosto w ciemność.