Daykyn spojrzał na Silvarę, potem na Kła i pokręcił głową.

- Z obszarowych czarów mam tylko uśpienie i fireball - powiedział. - Zaklęcia typu uśpienie są zawodne - dodał. - Sami widzieliście, że niektóre orki zasnęły, a niektóre nie, więc nie mamy szans załatwić wszystkich po cichu. Proponowałbym zablokować tamte drzwi - wskazał kierunek, z którego przyszła Silvara - a potem tu wrócić. Jeśli drzwi otwierają się na zewnątrz, tak jak te, to chyba wystarczy podłożyć jakiś klin.

Riwelen nie lubił działać w pośpiechu. Teraz jednak nie miał czasu, by czekać na przychylność Slivanusa. Musieli szybko podjąć decyzje i chociaż zaraz po hałasie i pośpiechu nie lubił zgadzać się z zaklinaczem, zdecydowanym głosem odpowiedział:

- Daykyn ma rację co do kolejności zabezpieczania drzwi. Zwykły klin może okazać się skuteczny.

Cisza panująca w zamkniętych pomieszczeniach wydawała mu się bardziej podejrzana.

Bohaterowie ustalili plan działania. Wrócili do składowani łupów i używając ciężkich skrzyń i belek zablokowali drzwi do dwóch dalszych pomieszczeń. Trochę się na znosili, ale ich plan się opłacił. Co,...ktokolwiek rezydował zmarnuje sporo czasu by się dostać do nich z przez drzwi. A przynajmniej takie było założenie planu.
Następnie drużyna wróciła do pierwszych drzwi.
Silvara poradziła sobie z zamkiem sprawnie, oraz potwierdziła że można je bez przeszkód otwierać gdyż nie mają żadnej pułapki.
Pomieszczenie nie było puste ale o tym bohaterowie już wiedzieli.
Wzdłuż ścian, stały beczki, skrzynki i worki z prowiantem. Leżące pośród łupów cztery wielkie snopki siana i inne proste sprzęty wskazują że pomieszczenie służyło teraz jako sypialnia...to i dwa śpiące orki na improwizowanych posłaniach.
Dwa nie śpiące humanoidy o dzikich oczach czyściły sobie broń i naprawiało rynsztunek.
Kiedy drzwi się otworzyły a tamci spojrzeli w stronę bohaterów najwyraźniej spodziewając się kogoś ze swojej zgrai byli zaskoczeni.
Z uwagi że czyścili broń od razu zerwali się z wściekłym rykiem do drzwi budząc dwóch pozostałych orków.

Plan, przynajmniej w początkowej fazie, był dopracowany i idealnie wykonany.
No i, jak to w przypadku planów bywało, okazało się, iż były to miłe złego początki, jako że w pomieszczeniu, do którego chcieli się dostać dzielni poszukiwacze skarbów, znajdowały się orkowie, którzy nie przejawiali chęci do przeprowadzenie pokojowych rozmów.
Co prawda Daykyn również nie miał zbyt pokojowych zamiarów, ale był w stanie zmienić swe nastawienie na bardziej przyjacielskie. Jednak nie w obliczu obnażonych ostrzy...
W tej sytuacji okrzyk "Przychodzimy w pokoju" raczej nie spełniłby swego zadania. Pozostawało walczyć... i Daykyn miał nadzieję, że uda mu się uśpić paru przeciwników, nim tamci od nieprzyjaznych słów przejdą do nieprzyjaznych czynów.

Bohaterowie przeszli szybko do ataku. Ciosy wymieniały się między czwórką podróżników a dwójka czuwających orków podczas gdy ich dwójka towarzyszy zrywała się w zaskoczeniu z posłań.
Orki nie były wielkim wyzwaniem dla spadkobierców. Siła Kła, Magia Daykyna, Boży Gniew Riwelen i Szybkość Silvary szybko pozbyła się zielonoskórych paskud.
Owszem narobili hałasu, orki nie wiedzieli najwidoczniej jak cicho umierać. Odgłosy z korytarza świadczyły że ktoś zza wielkich żelaznych drzwi próbował wydostać się na korytarz. Też był głośny i silny, chwilowo barykada się trzymała, ale ile jeszcze trudno powiedzieć.

- Może zabierzmy szybko co możemy i wycofajmy się? - Zaproponowała diablica która trochę oberwała podczas ostatniej potyczki i mogła nie mieć ochoty na kolejne bęcki. Głośne grzmoty świadczyły, że ktoś taranował wielkie drzwi.

- Riwelenie, możesz podleczyć Silvarę? - spytał Daykyn. - Chyba dobrze by było zmierzyć się od razu z tym czymś, co się dobija do tamtych wrót. Jak wylezie, to zaalarmuje wszystkich orków w okolicy.
- Oczywiście - odparł kapłan i bez zbędnych słów uzdrowił Silvarę, po czym ponownie zwrócił się do zaklinacza: - Niewątpliwie masz rację, lepiej zapobiegać niż leczyć. Nie potrzebujemy szerszej widowni, poza tym nie lubię tłumów.
- A może... postaramy się, by drzwi się tylko trochę uchyliły - zaproponował Daykyn - i zobaczymy, kto się tak dobija. A ja, zanim wylezą, rzucę tam kulę ognia. A jeśli się okaże, ze to smok, to uciekniemy, zanim do końca wyjdzie. Co wy na to?
- Cóż...plan w stylu ‘Daykyna’, Może jednak w tym szaleństwie jest metoda. - odparł Riwelen po czym szybko dodał - Jednak nie przyzwyczajaj się zbytnio do naszej jednomyślności, to wyjątkowa sytuacja.
W czasie pogadanek improwizowana barykada powoli ustępowała. Ich czas topniał.
- Bez względu na to, co się tam dobija, jeśli ja i Riewlen staniemy w progu to będziemy walczyć maksymalnie z jednym, no może dwoma na raz. Daykyn może wtedy czarować zza pleców - zasugerował milczący do tej pory Kieł.
W tym też momencie barykada puściła, cokolwiek mieszkało za wielkimi drzwiami było bardzo silne. Najpierw zauważyliście dwa wilki trzymane na łańcuchu które wypadły na korytarz i od razu skierowały się w stronę intruzów wściekle powarkując.
Na drugi koniec łańcucha trzymany był przez wielkiego Ogra. Miał trzy metry wysokości w wolnej ręce trzymał ogromny topór, miał pokryta brodawkami skórę, tłuste ciemne włosy i wyraz twarzy jaki nawet matce trudno by było kochać.
- Chcecie wyzwać Ulfe Wspaniałego? - Wykrzyknął widząc, że nie należeliście do aktualnych rezydentów twierdzy i się na was rzucił. - Vak! Thag! Brać ich!
Ogr puścił łańcuch, a wilki rzuciły się do przodu, sam wielkolud szarżuje na was z okrzykiem wściekłości.
Riwelen wypowiedział inkantację po czym Ogr poczuł na sobie palący gorąc magicznego płomienia mimo to nie zatrzymał się w swojej szarży. Po pierwszej fali gorąca nadeszła druga. A dokładniej wielki ognisty podmuch wywołany kulą ognia rzuconą przez Daykyna.
Ogień ogarnął Ulfa Wspaniałego i jego dwa wilki. Skomlący skowyt rozległ się z dwóch zwierzęcych gardeł kiedy do ich płuc wdarło się parzące powietrze. Śmierć była natychmiastowa, przynajmniej dla futrzaków.
Z resztek szalejących płomieni wyskoczył olbrzym. Płonął. Wył z bólu i wściekłości jego wielgaśny topór uniesiony w górę. Kierował się na zaklinacza. Wiedział że głównie on jest odpowiedzialny za śmierć jego pupili.
W jego oczach widoczny był błysk szaleństwa.
Kieł ruszył do przodu i wymierzył dwa ciosy. To był koniec.
- No, gorąco było - powiedział Daykyn. - Mam nadzieję, że więcej tam takich nie ma - dodał. - Chodźmy sprawdzić, co ciekawego jest w tamtej komnacie - zaproponował.
Rzucił równocześnie wykrycie magii by sprawdzić, czy pokonany przeciwnik nie ma przy sobie czegoś ciekawego.
-Najważniejsze że nikomu z nas nic się nie stało. Nie potrzebuję kolejnych zmarłych nawiedzających mnie w snach - odparł chłodno kapłan. - Sprawdźmy co kryje się w komnacie, ale zachowajmy przy tym ostrożność. Szczęście może nas wkrótce opuścić - dodał popadając w zamyślenie.

Diablica która nie musiała nawet kiwnąć palcem w tej potyczce obejrzała zniesmaczeniem co magiczny ogień zrobił z rzeczami na Ogrze. - Tsss… wasze płomienie zniszczyły zapewne wszystkie wartościowe rzeczy jakie ten olbrzym miał. - Pokręciła głową i ruszyła w stronę otwartych drzwi do komnaty.
- Może chociaż tam się coś uchowało….- Rzeczywiście w komnacie Ulfa rzeczywiście znajdował się skarb. Dwie wielkie drewniane skrzynie, a w środku znajdowało się mnóstwo złotych i srebrnych monet. Dwa eliksiry które kapłan i zaklinacz określili jako eliksir pajęczej wspinaczki i eliksir leczenia średnich obrażeń. A Diablica znalazła ładny rapier który również emitował lekką magiczną aurę.
- No w końcu jakiś porządny skarb! - Silvara ucieszyła się a jej ogon drgnął w zadowoleniu.