Zmiana planu?
Gharth nie do końca wierzył w słowa Malcolma.
Bez wątpienia to, co się stało, było nietypowe, i to bardzo, ale żeby od razu przypuszczać, iż chodzi o przeniesienie się do innego planu? Mimo jednak wątpliwości nie zamierzał spierać się z kompanem czy prowadzić naukowych dysput na ten temat.

Z okrzyków wydawanych przez tłum rozumiał piąte przez dziesiąte, ale to, co zrozumiał, nie wróżyło zbyt dobrze jednej z dziewczyn. Czyżby uważali jedną z nich za nieumarą, co wylazła z grobu, do którego miała, przy ich aktywnej pomocy, wrócić?

- Dowiedz się, co jest nie tak z tą... marą - powiedział cicho. - I dlaczego cmentarz jest przeklęty...

Pozwolił Malcolmowi prowadzić negocjacje, a sam przesunął się nieco w stronę grobowca.

Zimny, wschodni wiatr co i rusz chłostał twarze ludzi zebranych przy starym grobowcu. Nieprzyjemny chłód bił także od ziemi. Przenikał od ciało i zdawać by się mogło, że także kości.
Szybka narada, krótka wymiana zdań i porozumiewawczych spojrzeń poskutkowała tym, że Malcolm wysunął się na czoło grupy. Zrobił kilka kroków naprzód, po czym spojrzał przez ramię. Jego kompani stali zwarci i gotowi. Malcolm miał pewność, że w razie konieczności wszyscy oni ruszą, aby go wspomóc.

Malcolm
Szedł wolnym i pewnym krokiem. Starał się już samą swoją postawą pokazać tubylcom, że trzeba się z nim liczyć. W głębi serca czuł jednak lekki niepokój. Z tyłu głowy miał słowa, które usłyszał kiedyś od ulicznego mędrca.
Nec Hercules contra plures - i Herkules nie pomoże, kiedy ludzi całe morze.
Zaiste w tym prostym stwierdzeniu, kryła się wielka mądrość.
Zbliżając się do ludzi stojących przy cmentarnej bramie, w nozdrza Malcolma uderzył silny i ostry zapach. Wbrew pozorom nie był to wcale odór niemytych, przepoconych ciał. To było coś zupełnie innego. Malcolm nie znał tego zapachu, ale kojarzył mu się on nieodmiennie z jakąś przyprawę.
Dziwne. Doprawdy dziwne.

Malcolm zatrzymał się trzy kroki przed cmentarną furtą. Przyodziany w wilczą skórę mężczyzna uśmiechnął się szeroko, ukazując rząd żółtawych i zniszczonych zębów.
- Sława brathku - rzekł na powitanie - Trza nam wartko dziełać. Hodina vuk blizu. Kuraż u was wielgi, jak wy tako po ćmoku na smyntórzu marę chycili. Nadgroda na was wielga czekati. Bravio! Bravio! Dati jom ku nom. Trza marę ubiti poki cas.

Sathara i Brody Mocy
Nie był to ani czas, ani miejsce, aby wypełniać nakazy towarzyskiej etykiety. Zatem gdy tylko dzikuska i jej blondwłosa towarzyska zbliżyły się do prastarego grobowca, panowie z Bród Mocy tylko kiwnęli głowami na powitanie.
Otoczona rosłymi mężczyznami dziewczyna w bialej lnianej sukni, jakby odetchnęła z ulgą. Spojrzała na brodate twarze skryte w mroku i nieśmiało się uśmiechnęła, kącikiem ust.
- Ratujcie panowie, bo oni mnie na strzępy rozszarpią. - szepnęła Obłąkani to ludzie i cerna magyja ich serca wypełnia. Proszę, ratujcie panowie.

Ludzie, którzy zatrzymali się na granicy cmentarza, nie sprawiali wrażenia agresywnych - za to zdecydowanie wyglądali na chcących dopaść jedną z dziewczyn. I posłać ją do ziemi w charakterze truposza.
Z ziemi wyszła, do ziemi niech wróci... Z pewnego punktu widzenia całkiem słuszne podejście, z którym rzeczona dziewczyna zdecydowanie nie chciała się zgodzić.
I, oczywiście, to Brody Mocy miały stanąć między bandą nawiedzeńców i potencjalną ofiarą.

- Czy wy też to słyszycie? - Te słowa zdecydowanie nie stanowiły odpowiedzi na prośbę dziewczyny. - Zdawało mi się, że ktoś tu jedzie...
- Co to za kraj, co to za ludzie? - spytał, zmieniając temat na znacznie ważniejszy.

Widząc wykrzywione w złości oblicze Halvara dziewczyna cofnęła się o krok. Sathara poczuła, jak ponownie zaciska uścisk na jej dłoni. Kości aż zatrzeszczały.
Blondynka powidła wzrokiem po pozostałych mężczyznach i zapiszczała cicho:
- Jam niewinna. To oni - ruchem głowy wskazała tłum zebrany pod bramą cmentarza - To ich serca zło pradawne wypełnia. To oni biją czołem przed demonem w ludzkiej skórze. To oni cerną magyję się parają. Błagam was ratujcie, bo na strzępy mnie rozszarpią. Błagam was.
Blondynka spojrzała w oczy stojącej tuż przy jej boku dzikuski.
- Nie opuszczaj mnie siostro. Dusze nasze tak bliskie. Mojra cię naznaczyła i ona nas...
Nagle oczy dziewczyny wywróciły się na drugą stronę, a siły witalne opuściły jej ciało. Bezwolnie jęła osuwać się na ziemię.
Upadając szepnęła jeszcze słabnącym z każdym chwilą głosem:
- Trzeba mnie wziąć do domu, przy stole dębowym posadzić, trzeba mnie długo pieścić, po zimnych sto...

Malcolm przekrzywił trochę głowę patrząc na przywódcę tłumu. Zaczynał coraz bardziej rozumieć język mężczyzny i wyłapywać sens wypowiedzi.
Obejrzał dokładnie bramę i przyjrzał się granicy cmentarza. Ignorując na chwilę człowieka, w końcu spojrzał na niego z delikatnym uśmiechem.

- Witam, ja i moi towarzysze nie jesteśmy stąd. Złowieszcza magia, osadziła nas na tym cmentarzu. Czegoż chcecie o tej dziewczyny? Jest wiedźmą?
Miał kilka teorii snujących się w jego głowie. Nie znał jednak praw tego świata. Spojrzenie człowieka w skórze wilka napawała go niepokojem. Zastanawiało go jednak co widzi i co zrobi z tym co zobaczy. Branie stron wydawało się głupim pomysłem w obecnej sytuacji. Miał zamiar wyciągnąć z chłopa tyle informacji ile będzie w stanie.

- Czemu sami tu nie wejdziecie? – wypowiedział spokojnie, kusiło Malcolma skorzystać z piekielnego leksykonu, jednak powstrzymał się. Wątpił, aby ten tłum służył komuś z Dziewięciu Piekieł.

— ...po zimnych stopach gładzić, a kiedy sen mnie zmorzy albo zaleję się łzami, długo po czole miedzianym ciepłymi wodzić ustami... — dokończyła Sathara, porzucając szybko broń i łapiąc upadającą kobietę. — Cholerne zagadki, nigdy nie byłam w nich dobra. Te niby-wilkołaki napadły ją na szlaku, tyle że wtedy było ich tylko pięciu. Pewnie jest z niej jakaś nimfa, wróżka czy inna zjawa, ale groźna to ona nie jest. A już na pewno żadna z niej służka mrocznej magyji, czy co tam seplenił o niej ten facet. Więc zamiast się na nas drzeć, jakbyśmy bogi jedne wiedzą co zrobili, pomoglibyście nam!

Przywódca tłuszczy nie spuszczał wzroku ze swego rozmówcy. Zdawać by się mogło, że widzi on dużo więcej niż wszyscy stojący u jego boku.
- Brathku, nam nie nada. Smyntórz przeklynty. Dum to je diobłów, ancyjaszy, vragów i inszych mar wszelokich. Na cuż nom se hodati po nim.
Mężczyzna zrobił pół kroku do przodu, ale bramy cmentarnej nie przekroczył.
Palec wskazujący lewej dłoni, wzniósł ku górze i rzekł:
- Diewojkę ino takom łacno se mami. Vjerovati mi, to je mara. Sestra prokleta i ubić trza jom nam. Cas blizu, ustani mómynt, nim sunce ne nebo vstupu. Jeźli mara nie umrijeti, to biada tebe, mne i vse naobkoło. Biada na vse zeme nosze.
Dewaj jom ku nom. Roz, dwo, rachu, ciachu i do piochu.
Tłum zawył złowrogo i podchwycił znaną już wszystkim frazę.
- Mara, mara! Z piachu w piach! Mara, mara! Wyciąć nim przyjdzie brzask!