Laura spakowała sobie wszystko co uznałą za potrzebne. Nie tylko jej wspaniałe nowe magiczne przedmioty z których wyrobu była bardzo dumna ale też jedzenie, dużo korzennych przypraw i ciepłych ubrań. Większość nosiła na sobie, była to jedyna rzecz której nie oprotestowała kiedy jej mama ubierała ją tego ranka. Ciepłe skarpety, swetry, kawał materiału z wełny i trochę futra które Laura magicznie dopasowała do siebie jako ciepły kubrak na tunikę i ciepłe spodnie. Zamiast kapelusza miała czapkę. Opatulona przed zimnem i w porównaniu do Mikela z którym jechała wyglądała rzeczywiście jak ludzka “dziewczynka”. Powoli zaczynała akceptować swoje położenia, choć obiecała sobie że nie będzie rezygnować z prób odzyskania swojej oryginalnej formy.

Laura widząc stan uciekinierów zaniepokoiła się, rzuciła wykrycie magii i rozejrzała się po okolicy jeszcze raz. Wiedziała że ona sama nie jest najlepszą osobą do delikatnych negocjacji. Dla niej słowa mężczyzny były przejawem skrajnej głupoty lub szaleństwa. Duma może i była po części sprawą takiego zachowania ale nie w momencie kiedy jego ludzie zaczynają być wykończeni.
~Jace, wpleć pytanie od kiedy chorują. To nie jest zwykła choroba…jeśli nawet ich przekonamy to jestem przeciwna zabierania ich do nas póki nie dowiemy się co to jest. ~

Wymieniona przez Jace'a jako Hannskjald śnieżnobiała sowa skinęła dziobem i podniosła skrzydło w powitalnym geście. Z jakiegoś powodu druid nie wrócił jeszcze do swojej krasnoludzkiej postaci i jedynie wylądował na kupce gruzu pomiędzy łapami olbrzymiej pumy.
~ Jestem ciekaw kiedy zaczniesz też wymieniac Lawinę. ~ pomyślał do Jace'a ~ Wymiana myśli jej służy, wiesz? ~

Krasnolud uważnie przyglądał się uciekinierom. Można im było pomóc z zbudowaniem schronienia, ale brak odpowiednich ubrań czy zapasów były czymś, czemu nie dało się od ręki zaradzić. Ale było coś jeszcze.
~ Są na coś chorzy, w ciągu doby dowiem się co to jest. Może złapało ich tylko przez osłabienie. Ale narazie nawet my powinniśmy trzymać dystans. ~ pomyślał głośno. Słysząc zaklęcie i widząc że Laura zaczęła szukać magicznej przyczyny, on też od razu zabrał się do roboty, próbując wyczuć wpływ fey i wykluczyć najgorszą możliwość - Plagę.

Mikel, natychmiast po naradzie, ruszył się pakować. Fakt, że znów mieli przed sobą jakieś konkretne zadanie, działał na niego kojąco. Dobrze czuł się w forcie i wszyscy traktowali ich z szacunkiem, ale cały czas wydawało mu się, że marnuje tam czas, że powinni być bardziej aktywni. W końcu nadarzyła się okazja i wojownik cieszył się, że nikt nie miał nic przeciwko.

Podróż na wyczarowanym rumaku była dużo wygodniejsza niż pieszo, nawet z mini Laurą na pokładzie. Bliźniak nadal nie przywykł do nowego wyglądu siostry, zwłaszcza kiedy rodzice zaczęli się wtrącać w kwestię jej garderoby. Zawsze była jego młodszą siostrą, ale teraz pierwszy raz rzeczywiście mogło to tak wyglądać. Kobieta co prawda nie zamierzała pozostać w tym stanie na zawsze, ale mogło to jeszcze trochę potrwać, a do tego trzeba było się jeszve przyzwyczaić.

***

Słuchał słów Jartha, próbując zrozumieć jego położenie i dlaczego tak bardzo nie chce przyjąć pomocy. Czyżby chodziło o dumę? Niechęć do przyznania przed sobą i ludźmi, za których odpowiada, że nie najlepiej sobie radzą? Mikel nie wiedział, ale postanowił spróbować nieco innego podejścia od pozostałych.

-Nie zrozumcie nas źle. Nie chcemy zakłócać waszego spokoju, ani niczego wam narzucać. Od razu widać, że jesteście twardzi. Przetrwaliście coś okropnego i nadal trzymajcie się razem. - pokiwal z uznaniem głową - Właściwie to my chcieliśmy prosić Was o pomoc. Jak widać, forty łowców zostały zniszczone, a ich załoga pokonana. Sami nie poradzimy sobie ze wszystkim, co przyniesie zima, a po niej wiosna. Może więc moglibyśmy pomóc sobie nawzajem? Przez te zasrany Hobgobliny wszyscy straciliśmy domy, swoje miejsce i cel. Mamy nowy. Przetrwać i dopłacić za wszystko. Przyjmiemy każde wsparcie. Tych gnojków jest na tyle dużo, że dla każdego wystarczy.

Widok dostojnie ubranego mężczyzny o twarzy pokrytej misternymi tatuażami, wspieranego przez dwóch zaprawionych w bojach wojów robił spore wrażenie, dzięki czemu Jace skupił na sobie uwagę większości uciekinierów. Jego przemowa odniosła zamierzony efekt – wyczuwał, że w aurze tego miejsca, dotąd gęstej i ciężkiej od zmęczenia i strachu pojawiają się pojedyncze nitki nadziei. Sama wzmianka o jedzeniu i kocach sprawiła, że na kilku twarzach pojawiły się uśmiechy.
Jarth stał z rękami założonymi na piersi, jego postawa wciąż wyrażała nieufność i niechęć, chociaż mniejsze niż chwilę temu. Cóż, najwyraźniej był wyjątkowo uparty, nawet jak na Nirmathańczyka.
- Możecie tu być, skoro przychodzicie z darami, ale nie myśl że potem zmusisz nas do odpłacenia się! – stwierdził hardo - Od kilku dni jesteśmy trochę osłabieni. Jest zimno, a ciężko cokolwiek w okolicy upolować, zwierzyny tu dziwnie mało - dodał, jakby uważał, że Jace maczał w tym palce. Nie mogli w końcu wiedzieć, co jeszcze parę tygodni temu terroryzowało ten obszar.

Skupieni na przemowie Jace’a uciekinierzy pozwolili Laurze i Hannskjaldowi przebadać się bez protestów – wielu też zwyczajnie nie miało siły, by się bardziej bronić. Wnioski były niepokojące, ale szczęśliwie nie tak bardzo, jak którekolwiek z nich się obawiało: przypadłość, choć bardzo niebezpieczna dla chorych, nie była ani magiczna, ani związana jakkolwiek z Plagą, ani nawet zakaźna. Przede wszystkim dlatego, że to nie była po prostu choroba. O ile bóle brzucha, zmęczenie i anemię można było wiązać z dyzenterią, to po przyjrzeniu się druid i wiedźma zauważyli niewielkie, drgające i ruszające się pod skórą chorych kształty. To sugerowało bardzo nieprzyjemny scenariusz: wszyscy uciekinierzy byli zarażeni pasożytem, i to nie byle jakim, bo larwami groźnego stwora znanego jako wilk-w-owczej-skórze. Sytuacja była bardzo zła - infekcja była już w zaawansowanym stadium, w ciągu dnia lub dwóch larwy dojrzeją na tyle, by wyrwać się z ciał nosicieli, przy okazji ich zabijając. Próba chirurgicznej interwencji w tym momencie najpewniej skończyłaby się śmiercią pacjenta, a magia lecznicza mogła nie wystarczyć dla ponad dwudziestu potrzebujących. Na szczęście Hannskjald przypomniał sobie o tym, że jest inne rozwiązanie: błyskoliść, rodzimy dla Fangwood krzew, zabójczo toksyczny dla wilka-w-owczej-skórze, a jedynie słabo trujący dla humanoidów. Dzięki swoim zwiadom po puszczy krasnolud kojarzył, że spore skupisko tych roślin dało się znaleźć rosnące wzdłuż strumienia parę mil na południe stąd – gdyby udało się zebrać jej odpowiednio dużo, może zdołaliby uwarzyć dość lekarstwa na czas.

- Psss... - Laura zwróciła się konspiracyjnie do Hannskjalda. - Już pomijam wielkie pytanie “Skąd, oni wszyscy się zainfekowali?!”. Więc skupmy się na lekarstwie. Jak myślisz jak ich przekonać do spożycia leku i czy w ogóle nam uwierzą w diagnozę?

- To dobre pytanie. To bardzo dobre pytanie żebyśmy i my się nie zarazili - odpowiedział druid, bacznie obserwując chorych - A co do lekarstwa, wiem ze kilka mil stąd w dolinie rzeczki rośnie błyskoliść który powinien temu zaradzić. Będę potrzebował pomocy żeby znaleźć dość dużo tych krzewów, a i bezpieczniej jest podróżować razem. Kto ruszy ze mną? -