- Ja myśle że ktoś to zrobił specjalnie, ale nie nikogo za rękę nie złapałem - kamienny posąg o twarzy druida wydudnił odpowiedź - I tak jak Rufus rzecze, pewnie czai się w mroku. Bo ten hobgoblin to nie umarł od zawaliska, raczej jakby ducha zobaczył -

Przed wciśnięciem się w wąski korytarz dalej, krasnolud łyknął miksturę wyjętą z kamiennego załomu koło swojego biodra. Magiczna torebka którą miał była niesamowita - dostosowywała się do niego, w cokolwiek by się nie zmienił. Widział w ciemności, był gotów łapać duchy gołymi rękami, a w razie czego mógł też się schować w ścianę więc na ochotnika poszedł pierwszy.

Mikstura Magic Fang, Greater +2

Posłana przez Jace’a magiczna latarnia oświetliła nieco korytarz, którym mieli podążać bohaterowie i uratowany przez nich krasnolud. Wykuty w litej skale tunel prowadził w dół i po kilku metrach skręcał, ale nie wydawał się być zawalony – z środka czuć było delikatny ruch powietrza, więc musiał prowadzić ku powierzchni. Nie było w nim widać żadnych zagrożeń, więc drużyna ruszyła, dostosowując swoje tempo do powolnego kuśtykania Voldana.

Gdy tylko dotarli do załomu, ujrzeli że dotychczas lita skała jest tu popękana i pełna szczelin. Te na podłodze były mniejsze i jedynie utrudniały poruszanie, ale pęknięcia w ścianie po lewo były na tyle szerokie, że możnaby włożyć w nie rękę. Posadzka upstrzona była fragmentami kości, a wokół rozchodził się ostry, gryzący w nos odór.
- To nie metan – mruknął Voldan - Ale lepiej się tu nie zasiadujmy
Już mieli podjąć marsz, gdy Jace dostrzegł, jak niektóre mniejsze fragmenty skał drgają lekko, a w szczelinach zaczyna zbierać się jakiś gaz. Jeden fałszywy ruch, poruszenie kamienia i czy głośniejsza wibracja, i cokolwiek się gromadziło, mogło wyprysnąć prosto na nich.

Po usłyszeniu ostrzeżenia towarzyszy Laura zastanowiła się przez chwilę.
- Jak bezpiecznie będzie uruchomienie tego ? Może wystarczy aktywować to kamieniem czy czymś i przejść zaraz po rozprężeniu tego czegoś?

Voldan pokręcił głową, zerkając z niepokojem w tył, na poturbowane ciało hobgoblina.
- Niczego tu nie spotkaliśmy, kopalnia była bezpieczna do czasu pierwszego zawału – odpowiedział na pytanie druida - Potem nikt się tam nie zapuszczał, dopóki te skurwysyny nas nie zmusiły. Mówili, że szyby są nawiedzone przez duchy tych, którzy zginęli za pierwszym razem. Myślałem, że to bujda, ale teraz… - zamilkł z ponurym wyrazem twarzy.

Hannskjaldowi nie przychodziło do głowy, co to mogła być za substancja, ale sądząc po fragmentach kości, musiała być mocno żrąca. Jace zaś szybko przeanalizował w głowie pomysł na spłukanie jej silnym strumieniem wody. Było to ryzykowane rozwiązanie, gdyż intensywny ruch mógł (choć nie musiał) równie dobrze wywołać gwałtowne uwolnienie gazów – ale mogło zadziałać.

Drużyna w napięciu patrzyła, jak Hannskjald zbliża się do naturalnej pułapki i kucając przy samej ziemi, wyciąga korek z karafki nieskończonej wody, znalezionej w smoczym leżu w forcie Trevalay. Wywołany słowem rozkazu delikatny strumyczek popłynął przez tunel, dostając się we wszystkie szczeliny. Nawet jeden fałszywy ruch czy zwiększenie ciśnienia wody o sekundę za wcześnie mogło w tym momencie wywołać erupcję żrącego gazu. Druid wykazał się jednak cierpliwością i opanowaniem godnym jego skalnej formy - dopiero po kilku minutach, które wydawały się trwać godzinami, mając już absolutną pewność, kolejnym słowem rozkazu wywołał mocniejszy strumień, który wypłukał zebrane pod podłogą opary, a także na kilka chwil zablokował jego ujście.

Bohaterowie nie zwlekali i czym prędzej ruszyli w głąb tunelu, ciągnąc za sobą kulejącego Voldana. Kilkanaście metrów dalej, zgodnie z zapowiedzią górnika, korytarz rozszerzał się do większej kawerny, przeciętej głęboką na kilkanaście metrów szczeliną. Ta z pewnością nie była efektem ostatnich tąpnięć, gdyż nad szeroką na prawie dziesięć metrów dziurą zawieszono sznurowy most z drewnianą kładką, który wciąż wydawał się trzymać w jednym kawałku, w miarę solidny. Na prawo od niego znajdował się szerszy tunel, kompletnie jednak zawalony – wśród gruzu widać było szczątki wózka górniczego i sporo resztek różnych narzędki.

- Ha, porządna robota – stwierdził zadowolony Voldan, patrząc na most - W końcu jakiś uśmiech losu, trzyma się. Kazali nam go rozwiesić, żeby połączyć jedną część tuneli z drugą – wyjaśnił.
Laura nie mogła jednak zgodzić się z jego optymizmem. Dla niej liny wydawały się zdecydowanie zbyt zniszczone i poszarpane, by utrzymać kogokolwiek na dłużej niż kilka sekund. Bez wzmocnienia nie nadawał się do niczego.