Isak, Moran i Elke

Namierzenie maga bełtem z kuszy nie było dla Isaka proste, bo przeciwnik chował się za swoimi kompanami, a poza tym dzieliła ich całkiem spora odległość. Znów zmniejszanie jej ułatwiało zadanie Moranowi, który planował poczęstować czaromiota pociskiem z procy.
Wystrzelili w podobnym momencie. Minimalnie szybszy bełt chybił jednak celu. Moran, po wypuszczeniu z dłoni rzemienia czuł, że strzelił celnie. Ale również i mag miał chwilę na to, by przygotować kontrujące zaklęcie. Po jego szybkich ruchach i przekleństwach rzucanych pod nosem, wstępnie planował zapewne coś innego, ale ostatecznie wykonał coś w rodzaju tarczy z energii, od której odbił się pocisk z procy, nie czyniąc mu bezpośrednio szkody. Aczkolwiek jego czoło wręcz zalśniło od potu. Widocznie zmiana zaklęcia w trakcie jego wykonywania nie była dla niego łatwą sztuką.
Rozpędzony Moran natarł na jednego ze zbirów, który tanecznym krokiem zatańczył dookoła drzewa, z łatwością mógł unikając konnej szarży. Być może gdyby znajdowali się chociaż na polanie, to pozycja konna byłaby przewagą dla Esterada. Zaraz poczuł tylko pęd powietrza i usłyszał świst, który zwiastował pędzący w niego sztylet, który minął jego ramię o kilka centymetrów, wbijając się w drzewo. Przeciwnik był zainteresowany również walką, nie tylko skakaniem między drzewami.
Kawałek od nich, jednego ze zbirów zajmował już sir Deverell. Szczęk miecza rycerza obijanego o topór przeciwnika nosił się co jakiś czas. Wbrew pozorom, to właśnie zakonnik Płonącej Róży miał przewagę, spychając wroga do defensywy, lekko go raniąc. Natomiast trzeci zbir powoli zmierzał na pomoc. A wycofany mag powoli szykował kolejne zaklęcie, wyraźnie sapiąc.

Po drugiej stronie działo się znacznie mniej. Wycofani i schowani Elke z Caelasem co jakiś czas niepokojeni byli wystrzałami z łuku półelfa, co nie pozwalało im na zbliżenie się do przeciwnika. Natomiast orbitujący wokół łucznika leszy przybliżał się do wrogów. Ale również ostrożnie, bo nie wiedząc, co chce zrobić pozostający w pobliżu Nilfgaardki Isak, mógłby postawić się w niekorzystnej liczebnie walce.


Zevran

Po słowach Zevrana, rycerz również zacisnął mocniej dłoń na swojej broni.
- A wy co, niby zagubione sierotki w lesie?- zapytał z kpiną w głosie, jednak nie dał dwójce od razu odpowiedzieć. - Widząc wasze uzbrojenie, to nie przyszliście do lasu na grzyby.
Wskazał dłonią szczególnie na wiedźmina, który naturalnie wyglądał jak chodząca zbrojownia, mając przy sobie między innymi dwa miecze. Ale i Moran niewiele mu ustępował.
- Jakoś nie widzę, byście pędzili tym swoim znajomkom na pomoc. Skąd mam mieć pewność, że wy jednak nie jesteście tymi zbirami, na których mam polować?
Zapytał, a wskazane wątpliwości wręcz wypisane były na jego twarzy. Ewidentnie sam rycerz nie wiedział, co ma w tej chwili robić i oczekiwał jakiegoś sensownego powodu na podjęcie decyzji.

Mag był sprytny... Za sprytny, jak na gust Morana, który skrzywił się, widząc, że pocisk - niby celny - nie dociera do celu.
Co gorsza mag szykował kolejne zaklęcie i Moran był pewien, że efekt tego zaklęcia będzie paskudny...
Lekceważąc to, że jakiś bandzior poluje na niego, skierował wierzchowca w stronę maga. Nawet gdyby nie udało mu się go stratować, to zawsze była szansa na zdekoncentrowanie go i przeszkodzenie mu w rzuceniu zaklęcia. A to już by był sukces.

Elke ruszyła. Za jej plecami, chociaż przede wszystkim zależało mu na osłonięciu przez jej tarczę, gnał Caelas. Łucznik, najwidoczniej przestraszony głośnym śpiewem Nilfgaardki i jej odważniejszym ruszeniem przed siebie, chybił strzał, który rozerwał korę pobliskiego drzewa i rykoszetem odbił się w niezagrażającą nikomu stronę. Natychmiastowo sięgnął po kolejną strzałę, podczas gdy Isak kończył już naciągać kuszę załadowaną następnym bełtem.

Kawałek głębiej w lesie, Moran pokazał zad konia swemu przeciwnikowi i pognał w stronę maga. Zanim do niego dobiegł, ten skończył swój czar, z rąk wypuszczając w niebo... czerwoną flarę. Czar, który przypominał zwyczajne, sygnalizacyjne fajerwerki. Na pewno natychmiastowo nic paskudnego nie spotkało konnego wojownika, natomiast dla maga szarża była już nieprzyjemna. Rzucił się w bok, lądując w gęstych krzakach i wystawiając się w niekorzystnej sytuacji względem zatrzymującego rozpędzonego konia Morana. Mag panicznie zaczął próbować wydostać się z krzaków, nim Esterad zdąży do niego doskoczyć, na koniu czy bez. Minięty wcześniej zbir kierował się w ich stronę, wciąż jednak pozostawał dobrych kilkanaście metrów od czarodzieja.

To wszystko mogli już obserwować z kilkudziesięciu metrów biegnący w tą stronę Zevran, Venter i nieznany z imienia potężnie zbudowany ciężkozbrojny. Ten ostatni widocznie zaakceptował wyjaśnienie Piwnego Rycerza, wzruszył ramionami, po czym zaczął biec w stronę zamieszania, co przynajmniej Venter przyjął ze sporą ulgą, nie tracąc czasu na niepotrzebną walkę. Oprócz obserwowania w leśnej gęstwinie szarżującego Morana, widzieli jednak, że zwlekali zbyt długo, by pomóc pozostałym członkom drużyny. O ile z jednym przeciwnikiem sir Deverell radził sobie całkiem dobrze, o tyle gdy dwóch doświadczonych w leśnej walce wojowników obległo go, zadając z różnych stron kąśliwe ciosy, rycerz Zakonu Płonącej Róży parował i unikał coraz wolniej, aż w końcu przestał wyrabiać mieczem. Kąsany to toporem, to mieczem, upadł na kolana, następnie ułożył się na ziemi, zalany w kałuży własnej krwi z zadanych mu, prawdopodobnie śmiertelnych ran. Efektem jego walki był tylko lekko ranny topornik, w kilku miejscach z rozerwanym od miecza zakonnika pancerzem.

Z kuszy Isaka pomknął bełt w stronę łucznika, gdy ten kończył napinać strzałę. Ta natychmiast opuściła łuk na odległość, jakiej powstydziłby się nawet dziesięciolatek. Jeszcze mniejszy dystans przeleciał do tyłu sam łucznik, ale to akurat było dość imponujące. Zaczepiony w ciało bełt poderwał go z nóg, odrzucając i na pierwszy rzut oka minimum wykluczając z walki.

Natychmiast po tym, kobiecemu, bitewnemu krzykowi zawtórował ryk bestii, która rozsierdzona atakiem na jej kompana, w nieludzko szybkim tempie natarła na Elke, napierając na nią całym ciałem. Zderzenie było na tyle silne, że Nilfgaardka zmuszona była wypuścić z rąk tarczę, a sama została odrzucona na znajdujące się za nią drzewo. Wstrząsnęło nią, poczuła własną krew w ustach. Sekundę później na jej pancerzu wylądowały też czerwone krople należące do Caelasa. Jego atak sztyletem na bestię skazany był na porażkę, bowiem podrażniony leszy był na tyle szybki, że żaden zwykły człowiek nie mógł z nim konkurować. Pazury zatopiły się w klatce piersiowej mężczyzny, sięgając głęboko, do mięsa i kości. Dopiero wtedy sztylet Caelasa sięgnął okolic bestii. Ale jej już w tym miejscu nie było, zdążyła odskoczyć od oponenta. Dzikiemu warknięciu leszego tym razem zawtórował ryk bólu chwiejącego się na nogach mężczyzny. Ale jego oczy wskazywały, że zapału do walki nie stracił, a wręcz zaraz rzuci się w kolejnym samobójczym ataku. Elke stała tuż obok, po sekundzie odzyskując świadomość po zderzeniu z bestią i drzewem. Tuż przy jej nogach leżała tarcza.

Flara niebezpieczna nie była. Przynajmniej nie w tym momencie. I nie w chwili, gdy skierowana była prosto w niebo, a nie w oczy Morana.
Co mag sobie myślał, tego Moran nie wiedział. Być może raca była sygnałem, wezwaniem o pomoc, jednak medyk miał zamiar zrobić wszystko, by dla maga owa pomoc nadeszła za późno. Jedyny problem polegał na tym, że należało sprawę załatwić jak najszybciej, zanim magowi do obrony przybędzie pomocnik, w tym momencie znajdujący się w jeszcze w pewnej odległości.
Wbrew powszechnej opinii konie nie były takie chętne do tratowania ludzi czy zwierząt, chyba że ktoś je wcześniej w tym celu wyszkolił. Moran takiego wierzchowca nie posiadał, więc kwestię definitywnego załatwienia sprawy maga musiał wziąć we własne ręce. Zatrzymał konia tuż przy usiłującym odzyskać swobodę magu, zsunął się błyskawicznie z siodła i zadał dwa ciosy, mające na celu wysłanie przeciwnika na spotkanie z duchami przodków.
A gdy mag się znajdzie, bez ducha, na ziemi, wtedy przyjdzie pora na zmierzenie się z kolejnym problemem.