Zamrugała zaskoczona i odsunęła się o ile to było możliwe. W końcu przy drugiej ściance windy zasięg powinien być podobny.
- Cicho. Dzwonię - pajac jeden. Zaraz pewnie spadniemy... te 7? 8? pięter, a on o kanapkach.

- Przepraszam szanowną panią - chłopak wykonał coś na kształt ukłonu - Proszę się nie denerwować. Kanapki są dla plebsu. Dla dam mam sałatkę. Bez oliwy, soli, majonezu, ulepszaczy i konserwantów. Oraz bez glutaminianu sodu. Sama ekologiczna sałata z młodymi kiełkami rzeżuchy. 25, 99.

- Już spadliśmy, jeśli Pani nie zauważyła ... Wskazał na panel z mrygajacą cyferką, w kolorze utlenowanej krwi, cyferką zero.

Powiedział co miał powiedzieć i dopiero gdy usłyszał sam siebie zrozumiał na co zwrócił uwagę .... Ale, czy to możliwe? I co z tym cholernym facetem.- Ej, młody trzeba unieść mu nogi, pomóż. Jeśli zemdlał, to pomoże. Zjemy jak już stąd się wydostaniemy.

Przewróciła oczami na tekst o sałatce, natomiast do mężczyzny zwróciła się głosem spokojnym, lecz autorytatywnym.
- To nie pomoże, proszę pana. A jeżeli to z kręgosłupa to tylko pogorszy pan sytuację.

--
*a o spadaniu było tylko przemyśleniami, niewypowiedzianymi na głos.

- Spadli? - mruknęła Aleksandra, wciąż kucając przy starszym mężczyźnie, próbując go ocucić - Nie jestem pewna co się właściwie stało, ale gdybyśmy spadli, to na pewno nie stalibyśmy teraz na własnych nogach.

Strach, zdziwienie, niepokój i rozbawienie. Każdy z nich zareagował w inny sposób na zaskakujące i niebezpieczne zdarzenie.
Jedni reagowali jak najbardziej racjonalnie, inni pod płaszczykiem ironii i humoru, ukrywali swój niepokój.
Na razie nikt jednak nie panikował. Wszystkie zachowania mieściły się w granicach tolerancji przyjętych dla zdarzeń stresujących.
Winda nadal stała w miejscu.
Ktoś wcisnął przyciska wyboru piętra. Jedyną odpowiedzią był odległy odgłos łamanych kości.
Ktoś inny wybrał przycisk alarmowy. Dźwięk, jaki wydobył się po chwili z głośnika umieszczonego na panelu windy sprawił, że wszyscy zdrętwieli. To co usłyszeli w żadnym razie nie mogło być standardowym efektem, jaki powinien w tym momencie się rozlec.
Krzyk wypełnił windę i sparaliżował wszystkich. Brzmiał on, jakby ktoś kogoś mordował.

Gdy jęk wybrzmiał Laura Faroe trzęsącą się ręką wybrała numer alarmowy w komórce.
W chwili, gdy usłyszała standardowy dźwięk połączenia, ucieszyła się w duchu. Jej radość była jednak tylko chwilowa. Głos, który usłyszała a przede wszystkim słowa sprawiły, że omal nie zemdlała.
- Zabijcie starucha! Zabijcie go, albo zginiecie tutaj.
Kolejnych słów już nie było. W telefonie zaległa kompletnie głucha cisza.

W tym czasie Aleksandra Weiss sprawdzała stan siwego mężczyzny. Puls miał stabilny i równy. Oddech również. Jego ciało jednak było wiotkie, jakby miała do czynienia z manekinem.
- To on - wyszeptał starzec. Jego powieki dotychczas zamknięte, nagle otworzyły się szeroko. Przekrwione oczy wlepione były w wesołego dostawcę kanapek.
- To on - powtórzył jeszcze ciszej tak, że tylko Aleksandra Weiss go słyszała - Zabijcie go. To jedyny sposób, by się wyzwolić.
Po tych słowach głowa opadła mu na piersi. Nadal jednak żył. Jego klatka piersiowa wolno poruszała się w górę i w dół.

W tej samej chwili coś ciężkiego spadło na dach windy, wywołując potężny metaliczny hałas. Winda osunęła się w dół z gwałtownym szarpnięciem.

Zerknęła na chłopaka, który próbowała wcisnąć im kanapki. Przemknęło jej nawet przez myśl czy może zarabiać od sprzedanej sztuki, nie na godziny i czy dobry z tego biznes. Swoją drogą był całkiem niezły, o ile ktoś lubił takich facetów.

- Co z tym telefonem? - zwróciła się do młodszej z kobiet - coś długo nie odbierają. - Spojrzała z niepokojem na zemdlonego mężczyznę, który nagle otworzył oczy.
A potem, znów szarpnęła jak cholera a ona ponownie straciła równowagę przygryzając przy tym boleśnie wargę.
Złapała się mocno najbliżej stojącej osoby. Odruchowo, żeby nie upaść.

Aleksandra zachwiała się i przytrzymała ściany.
- Skurwysyny - rzekła filozoficznie, odnosząc się do anonimowych Ich, którym zawdzięczała tą przygodę. Coś tu była porządnie nie tak, ktoś się tu bawił ich kosztem. Spojrzała w górę i zmrużyła oczy z determinacją. Zdecydowała w duchu, że na panikę będzie jeszcze czas, choć w sercu czuła zimne ukłucie, jak powoli przekręcany sopel lodu. Starała się zepchnąć wszystkie irracjonalne myśli gdzieś głębiej w podświadomość, ale coś tu była bardzo nie tak.
Wstała na chwiejnych nogach wpatrując się w panel na dachu windy. Pomyślała, że warto by sprawdzić co na nich spadło, może człowiek? Wolała jednak nie działać pochopnie, a cichy głosik z dzieciństwa podpowiadał jej, że na zewnątrz czai się jakiś potwór.
- Przyślą pomoc? - zapytała Laury z nadzieją.

Komórka wysunęła jej się z ręki jeszcze przed pytaniami szefowej i rudej. Po prostu nie miała siły już jej trzymać. Wbiła wzrok w staruszka i dopiero kolejny skok windy pobudził umysł Laury do działania. Palce rozpłaszczyły się wzorem gekona na chłodnych ściankach pomieszczenia.

- Kazał nam zabić staruszka - odezwała się półgłosem wbijając wzrok w kanapkowego dowcipnisia. Jakoś najbardziej Faroe interesowało jak obiekt zainteresowania starca zareaguje na tę nowinę.

Szarpnęło i znów polecieliśmy w dół. Kurwa. Nie mogę tego cholerstwa jakoś konserwować? Człowiek płaci podatki.. .nie żeby osobiście, ale przecież w każdym produkcie się je płaci, nie?.. a tu takie kurestwo.

- Kazał nam zabić staruszka – dobiegł do niego głos młodszej lesby.

- Siostro – powiedział – Nie wiem, co brałaś rano, ale radzę wyhamować. Kto ci towar dostarcza? Jakieś pewne źródło? Chyba nie bierzesz od tego gostka z 2 levela? Trzeba dbać o zdrowie, mała.

Wrzaski to wrzaski. Nie takie słyszał. Ale laski są za delikatne na takie przeżycia.. a ta się ewidentnie czegoś nawąchała dodatkowo i nerwy nie wytrzymały.