Zawsze po wspólnych naradach odnosiła dziwne wrażenie, że niemal każdy z drużyny chciał, by to jego plan był tym, którego będą się trzymać na akcji, jednocześnie nikt nie chciał podjąć się dowodzenia zespołem. Vesta się do tego nie nadawała, więc też nie próbowała na siłę forsować swoich przekonań. Podobało jej się mimo wszystko podejście IP - dziewczyna miała na wszystko wywalone, choć Shudder nie była w stanie stwierdzić, na ile to była prawda, a na ile kreacja. W końcu w dzisiejszych czasach cały świat uprawiał aktorstwo, czyż nie?

Do momentu wyjścia na akcję nie za bardzo wiedziała, co ma ze sobą zrobić. Niecierpliwiła się, chodząc z kąta w kąt - zawsze tak miała, gdy czekała na coś, co ma się dopiero wydarzyć, a gdy chodziło o pójście z chłopakami na akcję, to już w ogóle. Ostatecznie zrobiła sobie kubek gorącej kawy, ze "specjalnej-szafki-z-łakociami" w kuchni zgarnęła tabliczkę czekolady i poszła do swojej sypialni, by spędzić trochę czasu z najnowszą książką Jo Nesbø "Pragnienie".

Uwielbiała serię z Harry'm Hole i w ogóle połykała kryminały swoich ulubionych autorów jak szalona. O ile oczywiście miała na to czas. Zajadając czekoladę nawet nie zastanawiała się, czy pójdzie jej w boczki, bo dawno temu dowiedziała się od profesora Xaviera, że jako mutant ma zupełnie inny metabolizm, niż zwykły człowiek, dlatego nie przejmowała się swoją wagą i opychała słodyczami, gdy tylko miała okazję. I wciąż była szczupła i zgrabna, więc Xavier nie mógł się mylić.

Zdążyła przeczytać kilka rozdziałów, gdy na jacht wrócili Blink i Bane. To, co usłyszała od Ariego nieco ją zaniepokoiło. Bo jeśli Serpent Skulls mieli w swoich szeregach aż tak zdolnego hakera (o ile to był haker), to przewaga technologiczno-wirtualna Defenders mogła nie być aż taką przewagą, choć oczywiście wierzyła w zdolności IP i Blinka.
- Przykro mi z powodu twojego laptopa, Ari - powiedziała, kładąc koledze dłoń na ramieniu. - Jeśli nie uda się go naprawić, daj znać. Posiedzimy razem i poszukamy ci na Amazonie jakiegoś wypasionego sprzętu. Oczywiście ceną się nie przejmuj. - Uśmiechnęła się do niego szeroko, podekscytowana tym pomysłem, bo Vesta uwielbiała robić zakupy. Chyba była już pod tym względem delikatną shopoholiczką.

Poczekała na pozostałych, przygotowując się odpowiednio. Nie miała kostiumu jako takiego, ot, przerobiła stary kombinezon X-Men na swoje potrzeby, a czerń idealnie kontrastowała z bielą jej skóry, gdy zamieniała się w Shudder. W końcu wpakowali się do wielkiego samochodu i pojechali w ustalone miejsce.

Vesta nie cierpiała czekać, uważała to za marnowanie czasu, jednak czasami nie dawało się inaczej. Obserwowali te magazyny i obserwowali i nic się nie działo. Ostatecznie zgłosiła się nawet na ochotnika, by przynieść coś do jedzenia z lokalnego fast-food'u, więc polecieli tam z Pun-ditem. Nawet nie zdążyła dokończyć frytek, gdy na horyzoncie pojawiło się dwóch paskudnych typków, którzy ewidentnie chcieli dostać się do środka jednego z magazynów. Ten większy mówił coś o ratowaniu kolegi... czyżby tamten też padł ofiarą Vipera? W sumie wyglądał dość strasznie i obleśnie. Potem pojawili się ochroniarze i blondynka aż się skrzywiła, a frytki cofnęły jej się do gardła, gdy ten trupkowaty rozpuścił jednemu z nich twarz.

IP dość szybko przedstawiła im personalia i zdolności obu mężczyzn, podczas gdy Shudder nie zamierzała stać bezczynnie i przyglądać się, jak tamci masakrują kolejnych ochroniarzy. Może i pracowali dla Serpent Skulls, czy jakiegoś tam Life Foundation, ale mogli mieć przecież rodziny. Kogoś, do kogo wracali po pracy.
- Ruszmy się, trzeba ich powstrzymać! - krzyknęła Vesta i w chwilę aktywowała swoje zdolności. Skóra młodej kobiety w ułamku sekundy pokryła się szronem, bił od niej przeraźliwy chłód. Po uroczej, wydawałoby się niegroźnej, uśmiechniętej blondynce nie było już śladu.

- Biorę na siebie tego zombiaka, osłaniajcie mnie - rzuciła do pozostałych, wbijając się w powietrze. Uwielbiała tę część swojej mocy - latanie bez ograniczeń było czymś pięknym, czuła się wtedy wolna, niczym ptak.

Podleciała w stronę obleśnego typa i zawisła nieopodal w powietrzu, wyrzucając przed siebie obie ręce. Zamierzała uwolnić wiązkę lodu, która przymrozi Styxa do powierzchni, nie pozwalając mu się poruszyć i skrzywdzić jeszcze kogoś. Oprócz tego chciała mieć oko na Stone'a i towarzyszy z drużyny. Gdyby któreś z nich potrzebowało jej pomocy, ruszy bez wahania.

Współczesny świat wydawał się straszny. Brak prywatności, każdy mógł z niemal dowolnego miejsca na ziemi obejrzeć Twój dom. Służby wywiadowcze musiały mieć zupełnie inne metody, pewnie godzinami siedzieli w cyberprzestrzeni, żrąc pączki i popijając kawą. Jedno spojrzenie na IP wystarczyło, żeby utrzymać to wyobrażenie.

Może inni nie byli robotami i nie mieli całego czasu we wszechświecie do siedzenia i cierpliwego wypatrywania, ale mogliby wykazać chociaż odrobinę powagi. Walczyli z organizacją, która zabijała swoim towarem ludzi, na fast food przyszłaby pora później.
Dlatego też 0-n1 tkwił niemal bez ruchu przez cały czas, aż do momentu pojawienia się dwójki złoczyńców.

Atak nieproszonego duo mógł posłużyć im za odwrócenie uwagi. Niestety, zaczęli zabijać. Posłuchał uwag IP, ale zanim był w stanie ułożyć odpowiedni plan, Shudder już rzucała się do walki. Nie musieli działać w pośpiechu, nie oni byli atakowani, ale skoro właścicielka Ulissesa zaryzykowała ich szansę powodzenia misji, nie pozostało wiele więcej, jak pomóc jej.

0-n1 wskazał na Pun-dita i krótkim gestem zasygnalizował, by zajął się Stonem. Samemu zeskoczył na dół, chcąc jak najszybciej obezwładnić Styxa, rażąc go odpowiednią dawką elektryczności. Jeżeli oczywiście był na nią podatny, jak większość żywych organizmów - w świecie nadludzi było tyle wyjątków i różnych przypadków, że inaczej, niż po prostu próbując, nie dało się tego określić.

Na rozmowy było już za późno. Złoczyńcy bez wahania przekroczyli barierę tolerancji, mordując jednego z ochroniarzy ledwie po tym, jak przybyli na scenę. Nie były to osoby godne współpracy, jak zasugerował Blink, chociaż nie mógł potępiać go za to spostrzeżenie. Czasami wróg Twojego wroga jest sojusznikiem, niekoniecznie zamierzenie.

- Więc go tam po prostu zostawiłaś? - pytanie Tima wdarło się w pogrążony badaniem otoczenia magazynów, umysł IP. Wyślizgnęła się więc z sieci i spojrzała na krzątającego się w kuchni brata. Jako że nie miał już dzisiaj żadnych spraw do załatwienia, miał na sobie tylko podkoszulek i jeansy. Gdyby ją ktoś o to zapytał to ewentualnie odpowiedziałaby że gówno ją obchodzi jak Tim wygląda. Prawda jednak tkwiła gdzie indziej.

Uśmiechnęła się i wywaliła nogi na stół, huśtając się leniwie na tylnych nogach krzesła.
- Przecież nie jest dzieckiem tylko robotem o duszy mającej setki lat czy coś około - poinformowała go po raz już któryś w sumie, ignorując przy tym karcące spojrzenie, które posłał w kierunku jej odzianych w misiowe skarpetki, stóp. Mowa była oczywiście o Oni’m, który aktualnie tkwił w piwnicy i skrupulatnie przycinał swoją roślinkę.

- Może byś je tak zdjęła ze stołu? - zadał pytanie, na które jednak odpowiedzi nie oczekiwał, co wskazywało na dogłębną znajomość sposobów funkcjonowania młodej hacker’ki. - Wiem że dzieckiem nie jest - kontynuował dalej, przemawiając spokojnym, hipnotyzującym głosem zawodowego prawnika. - Dobrze by jednak było gdyby przy okazji tak ryzykownych akcji był on przy tobie stale. W końcu jesteś jego mistrzynią, prawda?
- Od spraw technicznych - zwróciła uwagę bratu, poprawiając ułożenie skrzypiec, którymi się przy okazji rozmowy bawiła. - Poza tym jest przecież w domu, co nie? Zrobiłam co do mnie należało Tim. I tak w tym wszystkim wychodzę na stratną. Do tego ten dupek z LF nie daje mi spokoju. Jego możliwości… - zasępiła się, a kuchnię wypełnił przeciągły, jękliwy dźwięk, który wydały z siebie skrzypce, gdy przeciągnęła smyczkiem po strunach.
- Dorwiesz go, maleńka - zapewnił Tim, unosząc w górę dwa kubki. Z pierwszego wydobywała się nader pobudzająca woń kawy, z drugiego uwodzicielski aromat świeżo zrobionej, gorącej czekolady. - Może przestaniesz robić konkurencję kotom i ruszysz ten swój tyłek na zewnątrz?

Propozycja była nader kusząca. Pogoda tego dnia obdarzyła ich swą łaską, zsyłając w miarę przyjemne promienie które kusiły by wystawić się na ich oddziaływanie. Niewielka przestrzeń za domem została przeobrażona w iście magiczny ogródek, pełen altan, zieleniny i zawieszonych na ścianach lampek. Przed ciekawskimi spojrzeniami chroniły ich wysokie, ustawione z trzech stron, drewniane płoty. Tim osobiście zadbał o to by miejsce to było dla nich enklawą w którą mogli się udać razem by pohuśtać się na szerokiej, ogrodowej huśtawce, lub zafundować sobie grilla na kamiennym palenisku. Tia uwielbiała spędzać w tym miejscu czas. Wystarczyło nałożyć słuchawki na uszy, przymknąć oczy i można się było relaksować.

Najbardziej jednak lubiła spędzać w ogrodzie popołudnia i wieczory razem z bratem. Takich okazji nie było ostatnio wiele, więc nawet biorąc pod uwagę zbliżające się starcie, do którego wedle opinii IP dojść musiało bo gdzieżby inaczej, nie miała zamiaru rezygnować z zaproszenia. Nie znaczyło to jednak, że pobiegnie za Tim’em w podskokach niczym młody źrebak. Gdzie tam… Okazując ogromną i niczym nie uzasadnioną łaskę, raczyła zdjąć nogi ze stołu i odsunąć smyczek od strun. Zanim to jednak zrobiła, instrument wydał z siebie kolejny, jękliwy dźwięk. Cóż, obraza jej zdolności z zakresu gry na skrzypcach nie mogła być pozostawiona bez kary.
Wczesny wieczór był przyjemny, w miarę ciepły jednak bez przesady, w sam raz by rozpalić w palenisku i żłopać gorącą czekoladę wtulając się przy okazji w ciepłe ciało brata. Perfekcja…
Do czasu oczywiście.

Przycinanie drzewka nie mogło trwać wiecznie więc w końcu cisza, spokój i intymność rodzeństwa została zakłócona przez pojawienie się robota. Tia od razu skrzywiła się jakby ją ktoś zmusił do wypicia szklanki czystego soku z cytryny, jednak Tim nawet się nie zająknął zapraszając Oni’ego by zajął jeden z dwóch, ogrodowych foteli, stanowiących komplet z zajmowana przez nich huśtawką. Brak rozmowy i nieme porozumienie zostało zastąpione debatą wojenną, prowadzoną przez obu panów, której to debaty ukrytym celem było zabezpieczenie cennego obiektu, jakim najwyraźniej miała być młoda panna Marshall. Tia słuchała dokładnie przez minutę po czym ułożyła głowę na kolanach brata, i ukojona głaskaniem po głowie, najzwyczajniej strzeliła sobie drzemkę, wiedząc doskonale, że gdy nadejdzie czas Oni z pewnością ją obudzi, nawet jeżeli Tim zdecyduje się na sabotaż w postaci usilnego namawiania robota by tego nie robił. Bycie senpai miało jednak pewne zalety.

IP zdecydowanie, ale to bardzo, bardzo zdecydowanie odmówiła podróży drużynowym wozem. Ba! Wracając do swoich zwyczajów, nawet się nie pofatygowała do bazy. W końcu od czegoś mieli komunikatory, to równie dobrze mogli z nich korzystać. Decyzja dziewczyny nie była pozbawiona porządnych argumentów, wśród których prym wiódł ten, który wyraźnie wskazywał, że wciskanie dupska do jednego wozu z całą grupą Defenders’ów równoznaczne było z doczepieniem sobie na plecach kartki oświadczającej wszem i wobec że do nich należy. Jedna wizyta na jachcie nie wpłynęła znacząco na ów argument, który dla IP zachował swą moc. W końcu teren przystani kontrolowała już od jakiegoś czasu, wiedziała co w linach trzeszczy. Magazyny i teren wokoło były jednak inną bajeczką. Z tego też powodu zdała się na sprawdzony sposób dla tych, którzy chcą zachować anonimowość i skorzystała z transportu publicznego.

Docierając do wybranego wcześniej budynku upewniła się, że żadna z nadzorujących teren kamer nie jest skierowana w niekorzystnym dla nich kierunku. Jej ingerencja nie była wielka, ot lekkie zacięcia w mechanicznym obrocie, nieco dłuższe tkwienie w miejscu. Nic, czego by się nie dało wytłumaczyć normalnymi problemami technicznymi. Każdy w końcu wiedział że rzeczy martwe wredne były, a gdy dodać do nich cokolwiek związanego z elektryką to już w ogóle pewne było że coś się będzie pieprzyło.

Gdy ponownie, tu akurat wbrew swojemu zwyczajowi, znalazła się w grupie, wybrała sobie możliwie jak najodgleglejszy skrawek dachu gdzie rozłożyła swój sprzęt. Przede wszystkim były to lizaki, bez których nie ruszała się nigdzie, włączając w to prysznic i łóżko. W drugiej kolejności znajdował się lapek, który jednak trzymała w stanie uśpienia. Nie potrzebowała go. Świat wokół niej lśnił i migotał. Miliardy danych przepływały tworząc kolaż przeplatających się ze sobą fragmentów życia. Tego prawdziwego i tego, które toczyło się w sieci. Zaś w tle, bardziej wyczuwalne niż widoczne, czaiły się urządzenia zasilane energią elektryczną. Każde z nich miało swój specyficzny kod, określający jego zastosowanie, ilość przepływającej przez niego mocy i miejsce, w którym się znajdowało. Była to druga strona jej mocy, znacznie rzadziej wykorzystywana jednak nie mniej przydatna. W sytuacji, w której mogło się zdarzyć, że zostanie zmuszona do tego by odciąć się od głównej strony mocy, ta poboczna mogła się okazać jedyną bronią, jaką posiadała. Fizyczną bronią.

Czekając na rozwój wypadków rozważała zachowanie dupka od LF i obserwowała niekoniecznie najlepszej jakości obrazy z kamer ochrony. To, że Blink został nakryty wyjątkowo się jej nie podobało, chociaż można się było spodziewać, że przed wizytą szyszki aktywność przeciwnika wzrośnie. Jednak jego brak poważania dla stopnia zagrożenia, które stanowił sprinter, budziło pewne nadzieje. Albo typ nie wiedział z kim ma do czynienia, co wydawało się jej nieco naciągane ale możliwe, albo zignorował to, pewny swych mocy i możliwości. Ta druga opcja świadczyła co prawda o tym, że jest dobry, to jednak wiedzieli już wcześniej. To zaś czego nie wiedzieli to to, że dupek był zadufanym w sobie fagasem. O ile oczywiście, druga opcja była tą poprawną. Mogły w końcu istnieć także trzecie, czwarte i na dobrą sprawę niezliczona ich ilość. Dopóki nie mieli czegoś konkretnego jak facjata czy dane osobowe, IP zastosowała metodę czujnej ostrożności, starając być przygotowaną na wszystkie możliwości.

Nawet jednak ten stopień przygotowania nie był w stanie przewidzieć tego, co się zaczęło dziać przy magazynach. IP miała ochotę trzepnąć się w czoło ale daszek czapki jej w tym przeszkodził. Czy im wszystkim równo odpierdzieliło? Najwyraźniej tak, chociaż na szczęście nie wszystkim.
- Mam oko na okolicę - warknęła, słysząc słowa Pun-dita. To, że nie do niej skierowane niewiele ją obchodziło.
Musiała na wszystko uważać skoro część drużyny postanowiła włączyć się do walki która ich nijak nie dotyczyła i ściągnąć na siebie uwagę. I dziwili się, że do tej pory odmawiała osobistego udziału. Pewnie, cholera, że odmawiała i zamierzała się tych odmów trzymać mocniej na przyszłość.
- Po cholerę pchacie się w to gówno…? - dorzuciła kolejne warknięcie, zaraz jednak jej uwaga w pełni skupiła się na kontrolowaniu środków przekazu wokół magazynów, wypatrując wszelkich podejrzanych aktywności. Mogła co prawda włączyć się do walki, nie sądziła jednak by wyeliminowanie strażników spotkało się z dobrym przyjęciem tej nieco bardziej “świętej” części grupy, chociaż z jej punktu widzenia tym właśnie powinni się zająć. O ile w ogóle… Nie, nie o ile… Cholera, powinni siedzieć cicho i obserwować przebieg wypadków, a nie pchać się na widok! “Pracuję z idiotami” stwierdziła w myślach, tylko ostatnim wysiłkiem woli powstrzymując się przed wypowiedzeniem tych słów na głos.

Nie byłby sobą, gdyby nie wykorzystał możliwości podziałania na tyłach wroga. W narzuconym kamuflażu przeskoczył zręcznie z jednego dachu na drugi, po czym dopadł do uchylonego okienka i wpełzł do środka. Jego oczom ukazał się magazyn pełen zafoliowanych, wielkich pudeł i skrzyń czekających na załadunek a także masa uzbrojonych mężczyzn w kombinezonach taktycznych i dwójka ludzi wyróżniająca się ubiorem - różowo włosa kobieta w obcisłym spandeksie oraz pulsujący zielenią mężczyzna o wyraźnie widocznym pod skórą czarnym szkielecie.

Bane widział, jak bramka rampy otwiera się i tamci wyskakują na zewnątrz. Mężczyźni krzyczeli coś o strzelaniu, a kobieta nakazała wychodzić pozostałym członkom Defenders z ukrycia. Wyglądało na to, że koledzy mają jakieś kłopoty. Bane musiał podjąć decyzję, co robić, zwłaszcza, że w oko wpadło mu trzech innych, uzbrojonych mężczyzn pilnujących w głębi magazynu jednej ze skrzyń, co było dość osobliwym widokiem, biorąc pod uwagę obecne wydarzenia na zewnątrz.

Część drużyny miała obiekcje co do tego, jak toczyła się ta akcja, ale w momencie, gdy Shudder i Pun-dit natarli na przeciwników, straciło to zupełnie znaczenie. Mutantka nie miała problemu, by otoczyć wysuszonego Styxa lodem, całkowicie go unieruchamiając, a O-n1 tylko na to czekał. Zeskoczył sprawnie i cicho z dachu, w mig pojawiając się przy zaskoczonym, szpetnym mężczyźnie i częstując go wyładowaniami elektrycznymi. Tamten zabulgotał tylko, po czym zwiotczał ze zwieszonymi na bryle lodu rękoma.

W tym momencie cyber-ninja odskoczył instynktownie, gdy wielka, kamienna łapa Stone'a niemal wkomponowała go w ziemię. Wielki mężczyzna nie poddawał się telekinezie Pun-dita, próbując zaciekle wydostać się spod jej działania, jednak ostatecznie najpierw klęknął a potem zwalił się ciężko pod naporem mocy Dave'a, choć ten sam musiał się nieźle skupić, by wciąż utrzymać wielkie, kamienne cielsko w miejscu.

Tylko na moment wyglądało, że sytuacja jest opanowana. IP najpierw wyczuła przeładowywaną broń, a chwilę później brama magazynu uniosła się, wypuszczając na zewnątrz sześciu odzianych w pancerze taktyczne i dobrze uzbrojonych mężczyzn, którzy pokrzykując, wycelowali karabinki automatyczne w Shudder i O-n1'ego. Póki co nie zauważyli przyczajonych na dachu IP, Blinka oraz Pun-dita trzymającego Stone'a w telekinetycznym uścisku. Sekundy później na rampie pojawiła się zgrabna, zamaskowana kobieta w obcisłym stroju a towarzyszył jej wysoki mężczyzna, którego skóra promieniała niezdrową zielenią, odsłaniając przy okazji jego szkielet.

- Naprawdę sądziliście, że pozwolimy wam wejść na teren Serpent Skulls bez naszej wiedzy? - Różowo włosa prychnęła z pogardą, zwieszając dłonie na biodrach. - Gdzie są wasi przyjaciele? A zresztą, nie odpowiadajcie, sami zaraz do nas wpadną... Gdziekolwiek się ukrywacie, radzę się pokazać, albo zrobimy z tej dwójki ser szwajcarski! - Krzyknęła, rozglądając się po okolicy.

Podłączyła się na moment do kamer znajdujących się wewnątrz magazynu i w głębi hali dostrzegła trzech dobrze uzbrojonych mężczyzn pilnujących jednej z masywnych skrzyń, co uznała za nieco podejrzane. W tym momencie również odczuła przeładowywaną broń i po chwili na zewnątrz zrobiło się gorąco. Nie miała nawet sekundy, by powiadomić o niebezpieczeństwie Shudder i O-n1'ego. Zerkając na zamaskowaną kobietę i jej pulsującego zielenią towarzysza, szybko zanurkowała w odmęty Sieci, by poznać ich tożsamość oraz możliwości.

Pierwsze wyświetliły się dane kobiety z akt Raft na wyspie Rykera. Rachel Leighton, pseudonim Diamondback - nieznajoma była świetnie wyszkolona w sztukach walki i akrobatyce, dodatkowo miała podniesione atrybuty fizyczne a jej bronią dystansową były diamentowe ostrza, którymi rzucała z niezwykłą precyzją. Próbując dowiedzieć się czegoś o zielonoskórym, trafiła na dziwną blokadę z której nagle ułożyło się migoczące zdanie:

"NIEŁADNIE TAK MYSZKOWAĆ, SKARBIE, ALE PODZIWIAM ZA UPÓR. NIEBAWEM SIĘ SPOTKAMY i NIE BĘDZIE TAK PRZYJEMNIE."

Nagle słowa po prostu eksplodowały oślepiającą bielą, wyrzucając IP do rzeczywistości z bólem głowy i stróżką krwi płynącą z nosa. Technopatka potrzebowała chwili, by zebrać się w sobie i znów działać, a słowa pochylającego się nad nią Blinka słyszała jak przez mgłę.

0-n1 ukłonił się w stronę różowowłosej.
- Nie musisz dziękować za ocalenie tych ludzi.

Nie tracąc więcej czasu i dając możliwość odpowiedzi, wysunął na swoich busterach skokowych, otwierając w locie rolki i rzucając shurikenami w trzech ochroniarzy znajdujących się po lewej stronie. Samemu mógł przyjąć na siebie kilka strzałów, byłoby mu łatwiej pozbierać się po nich, Shudder zaś pod szronem była wyłącznie człowiekiem - na takiego przynajmniej wyglądała.

Kierował się w stronę zimowej dziewczyny, chcąc chwycić ją i odciągnąć od zagrożenia. Tym sposobem, miał nadzieję, trójka na dachu nie będzie musiała się ujawniać, wystawiając na łaskę oddziału strzelców.

Początkowo wszystko szło po ich myśli, a potem niestety się zepsuło, gdy z magazynu wyskoczyło kilku uzbrojonych facetów, jakaś babka w różowym stroju i dziwny gość, któremu szkielet przebijał przez zielone ciało (o ile w ogóle można to było tak nazwać). Shudder zawisła w powietrzu z uniesionymi rękoma, bo w sumie nie miała innego wyjścia. Oczywiście, mogła spróbować uciec i pewnie by jej się udało, ale nie chciała wystawiać ich spokojnego cyber towarzysza na pierwszy cel i ostrzał.

O-n1 był jednak innego zdania, gdyż rzucił się do walki, więc Vesta też nie miała wyboru. Wyrzuciła ręce do przodu, starając się w mig postawić przed sobą grubą, lodową tarczę, w razie, gdyby tamci zdecydowali się do niej strzelać, a potem, gdy będzie mieć możliwość, po prostu potraktuje przeciwników lodowymi ostrzami. Nie zamierzała na razie brać na cel różowej lali i jej zielokawego kumpla - najpierw trzeba było się zająć facetami z bronią. Liczyła przy okazji na wsparcie od pozostałych. Na przeprosiny za to, że pokomplikowała im zadanie, próbując ratować ochroniarzy, przyjdzie czas później...