W odległym, trochę już zużytym układzie współrzędnych, na płaszczyźnie astralnej, która nigdy nie była szczególnie płaska, skłębiona mgiełka gwiazd rozstępuje się z wolna...

Spójrzcie...

Wielki A’Tuin, żółw, zbliża się płynąc powoli przez międzygwiezdną otchłań. Wodorowy szron pokrywa jego ciężkie płetwy, przedwieczną skorupę wyżłobiły kratery meteorów. Oczami wielkimi jak morza, przesłoniętymi bielmem i pyłem asteroidów, spogląda nieruchomo w Cel.

Dla wszystkich oczywisty jest fakt, że nasz świat sunie poprzez eter po morzu wszechrzeczy na grzbiecie czterech słoni - Berilia, Tubul, Wielkiego T’Phon i Jerakeena. Są to słonie zbudowane w największej mierze z elephantigenu. Słonie te zaś stoją na skorupie Wielkiego A’Tuina, żółwia zbudowanego z pierwiastka znanego pod nazwą chelonium.

Żółw ów płynie w sobie tylko znanym kierunku. Czasem, podobnie jak i słonie dokonuje defekacji. Niewielu jednak wie, że z odchodów słoni, wielkie żuki gnojarze pracowicie lepią wiele mniejszych planet. Takie planety nie mają kształtu frisbee, jak wszyscy przywykliśmy, a kulki. Osoba wystarczająco cierpliwa i szalona, by nie obawiać się wodospadu krańcowego jest w stanie je zaobserwować wyglądając zza krawędzi Dysku. Osoby takie to astrokoprologowie. Liczą kulki w celach badawczych.

Skoro słonie i żółw składają się z wymienionych wcześniej pierwiastków i wydalają, znaczy, że muszą też go w takiej, czy innej postaci konsumować. Astrokoprologowie od kilku miesięcy obserwują niepokojący spadek odchodów, a to oznacza, że słonie głodują. Każdy wie co się dzieje, gdy słonie głodują, a przynajmniej musi przyznać, że dość krępująca jest świadomość, że na grzbietach takich właśnie słoni spoczywa ich cały świat.

- Eter jest stale pozbawiany Elephantigenu, Nadrektorze Ridcully! - Myślak Stibbons zmęczony długo wygłaszanym monologiem do niewzruszonej twarzy Nadrektora, w przypływie odwagi złapał go za płaszcz i nim potrząsnął. - Słonie głodują! Wiemy przecież, że to sprawka Audytorów Rzeczywistości. Musimy coś zrobić!

Nadrektor Niewidocznego Uniwersytetu Mustrum Ridcully zaczynał zdradzać pewne niepokojące objawy. Gdyby był wulkanem, żyjący w pobliżu tubylcy zaczynaliby się już rozglądać za jakąś poręczną dziewicą. Jego kołnierz wygładził się jakby sam, bez udziału przerażonych dłoni Myślaka. Nadrektor nie wybuchł jednak. Myślał długo, aż zatrybiło.
- Em... to chyba niedobrze - rzekł - zwołaj wszystkich Stibbons, czas użyć… ekhm... magii?

Całe Ankh-Morpork huczało od plotek. Co takiego knuli magowie? Nigdy nikogo nie zapraszali do Niewidocznego Uniwersytetu, a teraz… Nie było jednak wyboru. Słonie głodowały!

Pomysł był prosty. Audytorzy Rzeczywistości nienawidzili nieprzewidywalności, nienawidzili braku konsekwencji i chaosu. Nagromadzenie przypadkowych fluktuacji kontinuum czasoprzestrzennego musiało sprawić, że zjawią się na miejscu w samym apogeum procesu stochastycznego Chaotycznego Fluktuatora Czasoprzestrzennego Stibbonsa, a wtedy wystarczyło uwięzić ich w Niewidocznym Uniwersytecie i zlikwidować. Oczywiście nikt nie poinformował gości, że z całą pewnością Audytorzy Rzeczywistości dla uniknięcia bałaganu w papierach, będą chcieli czegoś podobnego...

Warunek powodzenia przedsięwzięcia był jeden. Dla zwiększenia prawdopodobieństwa pojawienia się Audytorów Rzeczywistości, podczas procesu musiały być tu obecne najbardziej wpływowe osoby Ankh-Morpork i okolic. Co ciekawe, z małą pomocą Pani Cake udało zaprosić się nawet samą Śmierć.

Gdy wszyscy byli na miejscu, podekscytowany Ridcully z jego najnowszą, załadowaną już kuszą u boku, ubrał kapelusz ochronny i bez zapowiedzi uruchomił Fluktuator Czasoprzestrzenny. Ten pogruchotał, podyszał i zabrzęczał, aż nagle…

...w sumie nikt nie pamiętał co się wydarzyło.

Po pewnym czasie, każdy (z wyjątkiem chronionego przez kapelusz Nadrektora) obudził się kimś, kim nigdy wcześniej nie był. Zgodnie z oczekiwaniami wśród zebranych pojawiły się trzy dodatkowe postaci. Najbardziej przerażające w tym wszystkim było jednak to, że pewna kanapka właśnie stoczyła się ze stołu i spadła masłem do góry.

- To niemożliwe!
- O bogowie!
- Och!
- Musiała wcześniej być kotem, Śmierć je przyniosła.
- ...
- ...
- Hm?… Oby nikt ich nie zjadł...
- Kanapka!

- Drodzy goście! - głos Nadrektora zadudnił w sali i nieco przytłumił nastałe poruszenie. - Audytorzy Rzeczywistości są wśród was. Zapieczetowaliśmy Niewidoczny Uniwersytet. Stąd nie ma wyjścia. Czas rozpocząć polowanie!

Kiedy się odwróciłeś w stronę Nadrektora, ten mierzył właśnie w ciebie swoją załadowaną kuszą. W oczach radośnie podskakiwały mu małe chochliki.
- M ó w c o w i e s z. - wycedził przez zęby.

Niewielka, mierząca kilkanaście centymetrów, postać wpatrywała się z zainteresowaniem w grot bełtu w kuszy trzymanej przez wielkiego, brodatego mężczyznę o irytująco szpiczastym kapeluszu. Postać ubrana była w czarną pelerynę, a właściwie pelerynkę z kapturem. Jej ciało było niewidoczne. I to nie dlatego, że skrywało się pod pelerynką. Ono po prostu nie istniało.

Spod kapturka wystawał biały, nieforemny stożek, który, po bliższym przyjrzeniu się, okazywał się posiadać cieniutkie wąsiki. Gdy postać uniosła główkę, by lepiej przyjrzeć się twarzy Nadrektora, zgromadzeni mogli ujrzeć, że jej głowa to nic innego jak czaszka jakiegoś stworzenia, najpewniej gryzonia. To co ją odróżniało od takiej czaszki to wypełnione jasnoniebieskim światłem oczodoły, które z jednej strony przerażały, ale z drugiej hipnotyzowały swym pięknem.

Jeszcze jedna cecha tej filigranowej postaci przykuwała uwagę postronnych. W swych niewielkich łapkach, które dla zwykłego gryzonia byłyby przednimi kończynami, ale dla tego konkretnego stwora spełniały funkcję rąk, trzymała niewielką kosę.

Śmierć Szczurów miał swoje zdanie o magach. Według niego i nie był w tej opinii odosobniony, robili wiele hałasu, ale działali raczej niemrawo. Za jego życia... To jest za jego istnienia, świat ratowano już wielokrotnie, ale jakoś nie potrafił sobie przypomnieć chociaż jednej takiej próby z udziałem magów. Co innego czarownice, tak te były skuteczne. Albo mnisi historii. Czy nawet sam Śmierć. Ale magowie?

Dlatego zdziwiła go ich obecna inicjatywa. Zdziwił go w ogóle fakt, że wiedzą cokolwiek o Audytorach. A jednak popierał ich całym serc... Całym powietrzem zgromadzonym w jego niewielkiej klatce piersiowej. Audytorzy nie raz wchodzili w drogę jego panu i zawsze niemal kończyło się to katastrofą. Nie chwaląc się, Śmierć Szczurów również miał skromny wkład w walkę z nimi. I teraz też będzie miał. Postanowił niczego nie zatajać i odpowiedział Nadrektorowi najwylewniej jak tylko potrafił:

- PIP!

Spogląda na was naznaczona bliznami męska twarz nosząca ślady wielu bitew. Od Keldorna bije światło praworządności. Mężczyzna unosi dłoń w uspokajającym geście, uważnie patrząc na człowieka, który celuje do niego z kuszy.

– Stójcie ludzie, nie idźcie dalej! – zwraca się do zebranych, po czym mówi już bezpośrednio do maga. – Rozpanoszyło się tu wielkie zło, którego źródło mam zamiar odszukać. – kiwa nieznacznie.
– Proszę, wybaczcie mi tę oschłość, ale sytuacja jest szczególna. Zróbcie, co każe ten uzbrojony w kuszę jegomość i powiedzcie, co wiecie i co tu robicie.

Korgan rozejrzał się dookoła mrużąc oczy w lekkiej dezorientacji. Wydając dziwne burcząco-sapiące dzwięki drapał się po gdzieś z tyłu w miejsce, o którego istnieniu nikt ze zgromadzonych nie chciałby celowo pomyśleć. Widząc szkielet szczura z kosą w łapkach chwycił za swój topór i trzymając trzonek w krasnoludzkich dłoniach oparł głowicę o ziemię.

-Hmmpf yhmhmhm... we łbie mnie się kręci, w brzuchu burczy, a w gardle suszy jak po południowej burdzie w zafajdanym Calimshanie. Założę się o kilof mojego ojca, że to sprawka jakiejś szczudłonogiej torby sztuczek.

- Ty! - Krzyknął do Nadredaktora - Gobliny cię uczyły gości przyjmować? Słyszałeś dzieciaka? Lepiej wyczaruj tu jakieś piwo, jak już żeś sobie nawarzył. I lepiej uważaj co by ci kusza za szybko nie wystrzeliła, bo mój topór jest dziś cholernie napalony.
Jak sobie łyknę to ci pochlastam tych audytorów, ale lepiej żeby czekał na mnie za to stosik złota.