- Wygląda odpowiednio - mruknęła Mama widząc krzykliwą witrynę i pchnęła drzwi, a durna muzyczka zapowiedziała jej wejście.


W poczekalni było pustawo. I niezbyt czysto. Stało tu kilka krzeseł i puste biurko, za którym pewnie siedziała w lepszych czasach sekretarka. Tak jak przypuszczała "&Co" istniało tylko w wyobraźni.
Za drzwiami z pofałdowanego szkła z napisem "Jacob T. Shemrock, mecenas" ktoś gwałtownie się zerwał i coś strącił.
- Taki z ciebie mecenas jak ze mnie zakonnica - mruknęła Mama pod nosem gdy zza drzwi wyszedł sam wyżej podpisany, pospiesznie chowając koszulę w spodnie.
- Szanowna Pani wybaczy nieporządek, sekretarka ma urlop - wybąkał pospiesznie. Delikatna nuta taniego whisky była wyczuwalna, ale nie powalająca.
- Nic nie szkodzi młody człowieku. Potrzebuję pożyczki i ubezpieczenia auta, a stara jestem, chodzić daleko mnie się nie chce. Załatwimy oba?
- Oczywiście - na twarzy pojawił się zawodowy uśmiech - zapraszam do biura. Proszę sobie usiąść - podsunął krzesło.
Gdy mama usiadła on także usiadł.
- Jaka kwota panią interesuje?

- Muszę odkupić auto mężowi wnusi, już chyba trzeci palant jeden. Ile teraz kosztują samochody? Parę tysiączków chyba. Tyle że emeryturki nie mam, ciągnę z czego innego kasę. Ale dobre pieniądze, spokojnie stać mnie. Właśnie co do tego odkupienia auta... no... dałoby ubezpieczyć się wstecz? Tak powiedzmy od przedwczoraj? Koszta dodatkowe mogę ponieść.
- Czy samochód miał już wypadek? Jak poważny? - zapytał agent, jakby mama poprosiła o standardową usługę. - To może podnieść koszt o 5 tys. Lub więcej... zależy od wypadku.
- Jakiś idiota w hummerze nie wyrobił zakrętu i wpieprzył się na mojego jak kupowałam bagietkę i pomidory. Winny spierdolił aż się kurzyło, pewnie jeździł bez prawka tym swoim ulicznym czołgiem. Ale autko do kasacji. Syn sąsiadki odholował na złom, nie zgłaszałam jeszcze nigdzie. Mąż wnusi to idiota i skąpiec, wątpię czy ubezpieczył. Sprawdzi Pan? Wnusia nazywa się Jarkowski, ale to po swoim pierwszym mężu, drugiego nie pamiętam. Woła na niego Misio. Ale mam blachy. Chciałam odkręcić z wraku, ale ostatecznie spisałam, śrubokręt to nie moja bajka, wolę wałek i patelnię. Od kiedy zmarł mój świętej pamięci Alan, Panie świeć nad jego duszą... (Mama robi klasyczną babcię gadułę, dając kartkę ze spisanym numerem).
Agent zwiał kartkę i wpisał numery do komputera. Chwilę poklikał, a potem z kamienną miną powiedział:
- Albo pani pomyliła się przy przepisywaniu blach, albo... chodzi o inny zakres usługi...
To był chyba ten moment by sięgnąć do torebki, pytanie tylko czy w dłoni znajdzie się karbowana rękojeść pistoletu czy koperta... ale Mama zdecydowała się na inne rozwiązanie.
- Bzdury, pokaż pan - i na bezczela odwróciła sobie monitor. Chwilę popatrzyła mrużąc oczy niby ze starości - Pokaż no kartkę. Dobrze Pan wpisał. Ale to nie to auto... chyba rzeczywiście pacnęłam ze starości kulfona (w rzeczywistości notując sobie w głowie właściciela polisy i adres).
- Wygląda na to że czeka mnie droga powrotna na wysypisko... - powiedziała smutno, wzięła wizytówkę i wyszła. Zaraz na zewnątrz zanotowała sobie nazwisko i adres.
Zostało złożyć wizytę.

Mama do tej roboty zabrała dodatkowo mniejszą klamkę z tłumikiem. Nie aby była potrzebna, zamierzała załątwić to bez jednego wystrzału.
Była w końcu, psia mać, na emeryturze.

Po drodze kupiła cztery puszki z wołowiną w sosie własnym i włożyła do torby. Gdy dojechała na miejce, wystarczyło "przypadkiem" machnąć ciężką torbą tak by stłuc światło samochodu, uruchomić autoalarm i zaczekać aż przyjdzie właściciel...

A tu klops. Auta na głównej ulicy nie było, krótkie śledztwo znalazło je zaparkowane od zaplecza. Nijak "przypadkiem" stłuc cokolwiek. No nic, mama spojrzała na ciężką od puszek torbę, przyda się kiedy indziej. Zostało zaczekać na właściciela albo wejść do paszczy lwa.

Mama dziarskim krokiem wbiła się frontowym wejściem i krzyknęła.
- Hej, czyj to ten gruchot od zaplecza zaparkowany?

Mama podeszła do Tommiego, obdarzyła spojrzeniem wypranym z jakiegokolwiek szacunku i rzuciła
- Macie tu jakąś kanciapę, gówniarzu? Nie będziemy brudów prać publicznie - rzuciła.

Franko leżał na ławeczce i bez większego trudu wypychał po raz 30-ty ciężar wyginający gryf. Koło niego stali "Dżuma" i "Łysy" - dwaj mięśniacy, którzy nie mogli wyjść spod wrażenia siły i umiejętności wielkiego włocha. Przesiadywali sporo na siłowni i dopytywali o dietę, suplementy i wszystko.
Franko odpowiadał, że to kwestia uwarunkowań i ciężkiej pracy. Ci jednak najwyraźniej myśleli inaczej bo czujnie go obserwowali. Nie mogli też pojąć tego, że Franko ani się nie pocił ani niemal nie pił. Butelkę wody miał przy sobie, ale pił z niej coraz rzadziej. Dzisiaj gdy pogrążony był w myślach nie pił w ogóle.

Znajomy głos wyrwał go z rozmyślań. Zawahał się z na wpół uniesionym ciężarem i wsłuchał się. Odłożył delikatnie ciężar na miejsce i wstał ostrożnie by nie zwracać na siebie uwagi...

Nagle nabrał pełno powietrza w nieczynne płuca... Świat dogonił go nawet tutaj...

- Ciotka.... MERDE! - mruknął pod nosem rozglądając się za jakąś kryjówką.

Mama chrześniaka nie zauważyła... po prawdzie też go nie szukała i nie spodziewała się spotkać. Ot, jeden z wielu mięśniaków zakwalifikowanych do kategorii "co najmniej 3 kule lub jedna w łeb", ale nie wartych uwagi. Zachowała zwykłą czujność i czekała aż gówniak zacznie mówić.

Cichutko i mrużąc lekko oczy Mama odpowiedziała wprost
- Synku, rajtki i pelerynkę chowasz w torbie sportowej czy masz na sobie? Nie zgrywaj chojraka, przyszłam pogadać.
Puszki wołowiny w sosie własnym złowieszczo zachrzęściły w siatce.

- Tak myślałam że będziesz wolał na osobności. Nic do Ciebie nie mam, smarku, więc nie martw się że Cię zdemaskuję lub inne takie. Gówno mi do tego, mam nadzieję tylko że dożyjesz momentu, aż amatorszczyzna stanie się zawodowstwem - Mama Bertollo podsunęła sobie krzesło kuchenne - Teraz zdecyduj czy zrobisz mi herbatę czy nie. Bo będę zadawała pytania o wypadek małego Francisko Giovanniego. Jak powiesz wszystko ładnie i składnie to nie kłopocz się herbatą. Ale jak będę musiała to z Ciebie wyciągać, to lepiej zaparz. Czarna, dwie kostki cukru.