Byli w niebezpieczeństwie - jak inaczej wyjaśnić nagłą troskę Johna, zazwyczaj mającego w głębokim poważaniu wszystko i wszystkich...no dobra, prawie wszystkich? Empatia była ostatnią rzeczą, o jaką Cartwright by go posądzała, sytuacja więc musiała stać się nieciekawa. Pal licho ich oddział, każdy potrafił o siebie zadbać...ale ich mały balast? Albo go rozerwą żywcem na strzępy, albo kolejny nadpobudliwy wojskowy wpierw strzeli, a potem będzie myślał.

- Potrzebuję twojej pomocy - odezwała się na pozór wesołym głosem, głaszcząc dziecko po skołtunionych włosach. Sięgnęła ku wiązaniom prowizorycznego kaftana i rozsupłała je, a plecak i resztę maneli założyła na przód - Zabieramy się stąd, szybciej będzie jeśli wezmę cię na barana. Złap mnie za szyję, tylko cicho sza. Bawimy się w podchody, reszta nie może nas zobaczyć ani usłyszeć bo przegramy. Kiedy ci powiem zamkniesz oczy i nie będziesz ich otwierać, dobrze?

Miała nadzieję, że chociaż najważniejsze informacje dotarły. Taszczenie sprzętu i dziewczynki mogły okazać się śmiertelnie głupim pomysłem, ale ciągnięcie jej za rękę było jeszcze głupsze. Zostawienie problemu i odejście bez oglądania się za plecy odpadało...po prostu odpadało. Wciąż pamiętała po co wysłano ich w teren i dlaczego. Stanowili oddział, a swoich się nie zostawia. Kasapi i reszta mogli mieć kłopoty, a dodatkowa spluwa to zawsze dodatkowa spluwa. Odczekała chwilę, po czym obładowana jak juczny muł ruszyła ostrożnie schodami w dół.
Bez szaleństw, pamiętaj że nie jesteś sama, masz ciężki bagaż i nieswoje życie w swoich rękach. - upominała się raz po raz, nerwowo strzelając oczami na boki. Wyszła na zewnątrz, modląc się w duchu, by mimo wszystko udało się jej dostrzec zagrożenie, nim ono dostrzeże ją.

1.Star spangled banner - Hymn Stanów Zjednoczonych Ameryki

2. Podobnie jak w poprzednim poście użyty jest fragment przysięgi US Navy Seals.

Wszystko potoczyło się lawinowo. Markins odpalił samochód i z piskiem ruszył w stronę przywódcy, który to w ostatniej chwili uniósł swoją broń i oddał kilka strzałów w stronę kierowcy. Na nieszczęście Markinsa, celnych. Przywódca wpadł na maskę, przetoczył się po szybie i z trzaskiem upadł za autem, a auto prowadzone przez wolne ciało pognało dalej zakręcając i uderzając w inne, stojące na parkingu auto. Kobieta wyskoczyła i pognała przed siebie w nosie mając swoich wybawców. Po utracie dowódcy napastnicy wcale nie wyglądali na zagubionych, wręcz przeciwnie. Trójka z nich od razu podbiegła do Kasapi. Każdy jej ruch mógł być gwoździem do trumny. Z tego co widziała przynajmniej kobieta przeżyła… Chociaż ona.

Jeden sprawdził dowódcę, ten niestety nie miał szans na przeżycie. Definicja obrażeń była szybka, połamane kości poprzebijały narządy wewnętrzne. Pojedynczy strzał z pistoletu zakończył jego żywot. Broń oraz wszystko co przy sobie posiadał zostało skrzętnie odebrane.

John zdążył, lecz zobaczył tylko grupkę osób odchodzących od miejsca wypadku. Wśród nich była skuta Taida, kierowali się na północ. Nie widać było Markinsa, ale auto i kierowcę zauważył chwilę później. Jasnym było że staruch nie siedzi tam bo tak mu się podoba.

Daleko za nim powoli i ostrożnie szła Violet z sierotką. Nie miała zamiaru wskakiwać pod lufy jakiś karabinów, a gdy do tego doszły odgłosy wystrzałów i uderzenia samochodem w drugi, zwolniła totalnie chowając się za budynkiem.

Nad Chicago gęstniała noc.

Bez wątpienia pojawił się zbyt późno. Przynajmniej jeśli chodziło o Stevena. Na szczęście ostatni strzał nie oznaczał końca życia Kasapi.
John anie przepadał zbytnio za "Pani Dowódco", ale nie aż tak, by życzyć jej nagłej i niespodziewanej śmierci. Z drugiej strony... nie życzył jej również trafienia w łapska jakiejś bandy. I, nie da się ukryć, nie bardzo wiedział, który los byłby lepszy. Z tym, że śmierć, podobno, jest stanem nieodwracalnym, w przeciwieństwie od niewoli.
Co prawda niektórzy mawiali o losie gorszym, niż śmierć... i pytanie, czy nie w to właśnie wpakowała się jakimś cudem Kasapi.

Bez względu na to, co John myślał o Kasapi, nie zamierzał zostawiać jej w takiej sytuacji. A to wymagało jednej rzeczy - powędrowania w ślad za grupką, sprawdzenia, gdzie się zatrzymają, a potem... potem się zobaczy.


Kawałek kamienia zastąpił kredę...
Narysowawszy na chodniku wielką, wskazującą kierunek strzałkę, John ostrożnie ruszył za "porywaczami".
Jego sojusznikiem (ale i wrogiem) był zapadający powoli zmrok.

Pchanie się z dzieciakiem w sam środek jatki na bank nie stanowiło dobrego pomysłu. Gdyby była sama, Violet bez problemu podkradłaby się bliżej i na własne oczy zapoznała z sytuacją. Na razie jednak na jej plecach wisiał ciężki balast w postaci kilkuletniego, wciąż pogrążonego w szoku dziecka i nic nie wskazywało na to, że sytuacja szybko się zmieni. Beztroskie podejście do własnego bezpieczeństwa zastąpiła obawa o jego życie.

- Dobra kochanie, plan jest taki - wyszeptała do dziewczynki, stawiając ją na ziemi. Pozbawione dodatkowego ciężaru plecy zatrzeszczały z ulgi - Złap mnie za rękę i chodź jeszcze kawałek. Jakbyś zobaczyła kogoś na horyzoncie to szarpnij mocno za mój rękaw, dobrze? I cicho...nadal się bawimy w podchody. - Cartwright starała się ukryć niepokój, maskując go dość swobodnym tonem. Próbowała też wychwycić jakikolwiek grymas na twarzy malucha, świadczący o tym że załapał o co jej chodzi.

Dopóki nie zrobiło się całkiem ciemno mogły przejść jeszcze kawałek. Potem będą musiały pomyśleć o schronieniu na noc. Gdyby była sama, Violet pewnie zaszyłaby się gdzieś wśród ruin, wdrapując na jedną z wyżej położonych i trudno dostępnych, ceglanych półek. Teraz jednak nie była sama, podobne akrobacje nie wchodziły w grę.

Taida szła pod lufą karabinu niczym jeniec, którym w rzeczywistości była. Gdzieś w połowie drogi założyli jej płócienny worek na głowę aby nie widziała dokąd idą, ale przez materiał mogła zauważyć że żołnierze wyposażyli się w latarki kiedy mrok zalał miasto. Poza jednym, ten na szpicy najprawdopodobniej miał noktowizor. Bez przywódcy, o ile nim był zostało ich sześciu. Dwóch szło za Taidą, popychając ją co jakiś czas lufą karabinu albo nakierowując kiedy zakręcali. Kolejna dwójka szła kilkanaście metrów za sobą, każdy po jednej stronie ulicy. Na szpicy szedł mężczyzna z noktowizorem. Jeden z nich odłączył się od grupy i tylko latarka zdradzała że idzie dłuższą drogą, zapewne badając nagromadzenie żywych trupów. Kierowali się na północny-zachód.

John nie musiał za bardzo się starać aby wypatrywać wrogów. Latarki w czarnej jak smoła nocy były jak znaki drogowe. W dodatku ściągali większość żywych zwłok które od razy likwidowali maczetami, młotkami, nożami i bagnetami. Pościg trwał półtorej godziny, pseudo-żołnierze często się zatrzymywali, nasłuchiwali i nie śpieszyli się aż tak bardzo. Droga zaprowadziła do budynku mieszkalnego w Chinatown, na 300 West 23rd Street. Chińskie krzaczki wysypywały się z każdej markizy i szyldu.

Violet miała swoje problemy. Dziewczynka gdy się uspokoiła, zaczęła ciągnąć kobietę za rękaw. Zwabione hałasującym samochodem i strzałami w miejsce „0” zaczęły ściągać hordy pobliskich nieumarłych. Chód musiał zmienić się w trucht. W którą stronę poszedł John, gdzie Taida i tak dalej pozostało zagadką. W krótce zapadłą noc. Truposze wypełniały okoliczne uliczki i skrzeczały z pobliskich budynków, prócz z tych otwartych na oścież z których wyszły wcześniej. Po zamknięciu drzwi i zabarykadowaniu ich dawały całkiem dobrą kryjówkę na pewien czas. O ile nie zmienią się w pułapkę bez wyjścia.

Przez moment John zastanawiał się, czy najlepszym wyjściem nie byłoby zastrzelenie Kasapi. Jeden strzał i kobiecie nie groziłyby ani ewentualne tortury, ani też jeszcze bardziej prawdopodobny wielokrotny gwałt. Jednak nie miał pojęcia, co Kasapi wybrałaby, więc po chwili zrezygnował z tego pomysłu. Śmierć była czymś nieodwołanym, ostatecznym. Nie było od niej odwrotu. A na razie przynajmniej Kasapi była cała i zdrowa. W takim razie można było spróbować - na przykład - ją wykupić. W końcu mieli do dyspozycji całe mieszkanie pełne różnych dóbr. Problem był tylko, jak pohandlować i nie wpaść w ręce tamtych.
Przesłać informacje, rzucając kamień w okno? Kamień owinięty w kartkę papieru?
A może... John spojrzał w stronę, w którą oddalił się jeden z tamtych. A może by tak wziąć jeńca?
Albo dla przekazania wiadomości, albo na wymianę? Tylko kto wymieni kobietę (towar deficytowy najwyraźniej) na faceta?
Ale spróbować można było.
Kierowany tą myślą John ruszył za mężczyzną, który nieostrożnie oddalił się od prowadzącej Kasapi grupki.

Szwendanie się po nocy odpadało i choć serce nakazywało Cartwright szukać śladów obecności Johna, Kasapi i Stevena, rozsądek podpowiadał, by znaleźć schronienie dla dzieciaka. Kobieta liczyła na to, że uzbrojona grupka poradzi sobie z ewentualnym niebezpieczeństwem, a jeśli nie...cóż. Jeżeli pojawiło się coś, z czym nie dali rady we trójkę, to co zdziała jedna osoba, do tego obarczona niańczeniem kilkuletniego brzdąca?
- Świetnie - westchnęła cicho, ciągnąc za sobą bezimienną towarzyszkę i nerwowo strzelając oczami na boki. Ciemność nocy skutecznie ograniczała widoczność, zresztą coraz więcej sztywnych pojawiało się między zapuszczonymi domami. Musiały szybko znaleźć w miarę bezpieczną dziurę i zaszyć się w niej do świtu. A rano, o ile jakieś “rano” jeszcze dla nich nastanie, poszuka łusek, zwłok i śladów, które choć w przybliżeniu powiedzą gdzie udała się reszta.
-Teraz odpoczniemy. Trzeba coś zjeść - rzuciła szeptem. W miarę bezpieczne schronienie - na myśl przychodził Violet tylko schron zbudowany przez zastrzelonych rodziców dziewczynki...