Willa znużyła podróż - być może organizm przez ostatnie pół roku przyzwyczaił się już do ciągłej adrenaliny i stała się ona dla niego niezbędna do życia? Chłopak zerknął na zegar i zdziwił się, że jest jeszcze tak wczesna godzina - no trudno.

Cwaniak rzucił się w ubraniu na łóżko i zaczął przypominać sobie film, który o tym opowiadał - nazywał się Adrenaline i jakiś łysolec był głównym bohaterem. Pamiętał, że dłuższy czas po obejrzeniu tego filmu zastanawiał się, czy przed wojną Stany naprawdę były takie pojebane, doszedł jednak w końcu do wniosku, że nikt by nie ruchał swojej kobiety na środku ulicy i to tylko radosna twórczość reżysera.

W tym momencie jego rozmyślania przerwało pukanie do drzwi. Okazało się, że to dziewczyna z obsługi oferująca kąpiel i pranie. Chłopak odruchowo chciał się zgodzić, uznał jednak, że rano brał ciepły prysznic w bunkrze, ma wyprane rzeczy i jutro znowu będzie mógł wziąć długą i przede wszystkim ciepłą kąpiel. Wobec takich luksusów, niedostępnych dla niemal nikogo na pustkowiach, Willowi szkoda było pieniędzy na zimną wodę z wiadra albo cokolwiek ta knajpka proponowała...

Will podziękował więc za pranie, ale widząc ciekawe spojrzenia dziewczyny na stos gratów leżących pod ścianą, spytał się, czy może nie potrzebuje czegoś kupić. Oczywiście najbardziej chłopaka interesowało pożywienie, na propozycję wymiany na inne produkty, cwaniak musiał użyć swoich zdolności aby poznać, czy nie wciska mu powszechnie dostępnego dobra - musiał je przecież w tym samym miejscu wymienić na żarcie...

Po skończonych negocjacjach pożegnali się i chłopak zaczął myśleć o starych czasach. Po kilku minutach znowu jednak do drzwi zapukał kolejny gość. W momencie gdy Will wreszcie wstał widząc, że sam się nie odwali, nie zaśnie albo cokolwiek dające mu spokój, usłyszał jak Kelly z towarzyszem szybko rozprawiają się z intruzem, po chwili zaś sama rudowłosa dziewczyna zapukała do drzwi.

Will pamiętając wydarzenia z bunkra, nie był w stanie pojąc jak dziewczyna może nie mieć jeszcze kilkudziesięciu ołowianych kulek w brzuchu, musiał jednak przyznać, że dopóki nie mordowała przyjaciół była całkiem przydatna. Chłopak otworzył jej, odpowiedział, że wszystko w porządku i podziękował za pomoc z pijanym, nie zaprosił jej jednak do środka na pogaduszki i ciastka z mlekiem i z powrotem zamknął drzwi.

Dwoje ostatnich gości nieco dodały chłopakowi energii i ten jeszcze raz przejrzał rzeczy które miał u siebie w pokoju myśląc jak może je najdrożej wymienić. Gdy czyścił właśnie nieco jeden z karabinków żeby sprawiał wrażenie jakby zszedł prosto z taśmy, ponownie rozległo się pukanie oznajmiające nowych gości, a zaraz za nim ich głosy szukające wszelakich atrakcji rodem z Vegas.

Chłopak ponownie podszedł do drzwi i już trzeci raz tego wieczoru otworzył sprawdzając kto jest po drugiej stronie.
- Radziłbym nie mówić tak głośno, o ile jutro chcesz mieć czym mówić - poradził z uśmiechem próbując po wyglądzie zidentyfikować głos pragnący ostrych rudowłosych przygód - Co do opłaty, to mogę Ci udzielić kilku wskazówek jak zdobyć kobietę za darmo, ale myślę, że przy Kelly i tak wszystkie próby skończyłyby się brakiem zębów... - chłopaka od zawsze wkurzali faceci chcący płacić kobietom i jeszcze na dodatek chwalący się tym. Jak są takimi ciotami, że nie potrafią zdobyć kobiety i muszą ją kupować, to nie jest to zbytnio powód do dumy... Chłopak starał się to powiedzieć pół żartem, pół serio, ale po wypowiedzeniu ostatniego słowa cieszył się, że włożył za pas obrzyn na wszelki wypadek.

- Chętnie zagram - powiedział do drugiego kolesia i odsunął się od drzwi żeby ten mógł wejść - Co proponujesz? - spytał wskazując mu wolne krzesło

Po raz kolejny w myślach Szuter obiecał sobie zajebać Szczotę tępym narzędziem. Sprawić mu ból porównywalny z bólem jaki czuł "Dekorator" patrząc na niekompetencje szefa.
Ledwie zdążyli rozejrzeć się, a ten wpierdala się z całą karawaną jak do siebie. Szuter modlił się do nieistniejącego boga o minę na drodze, która rozerwałaby kretyna, ale nic takiego się nie stało.
Nie udało im się zbadać budynku, ani gabloty. Mężczyzna splunął na drogę i ruszył do swoich obowiązków.

Rozbicie noclegu w starej szopie było dobrym pomysłem. Była wystarczająco duża, chroniła przed wiatrem z dwóch stron i pozwalała ukryć się przed nieporządanym spojrzeniem.
Dodatkowo nie była pułapką dzięki brakowi jakichkolwiek drzwi.
Gdy karawana zatrzymała się, mężczyzna zjechał motocyklem z wozu i zaparkował go niedaleko wejścia, lekko z boku. Nie chciał być centralnie w drzwiach, ale gdyby sytuacja się nagle diametralnie zmieniła, chciał mieć motocykl skierowany w stronę wyjścia. Nic prostrzego niż odpalenie, wrzucenie biegu i wyjazd, zanim ewentualni napastnicy się zorientują.
Mężczyzna sprawdził też sakwy, czy nie brakuje tam jego ekwipunku i broni.

Upewniwszy się, że wszystko jest, Szuter wziął menażkę i skierował się w stronę pachnącej kolacji. Jadł już wiele parszywych rzeczy w swoim życiu, więc nie był wybredny, a ciepły posiłek, ktorego nie trzeba było przygotowywać, to więcej niż mógłby wymagać.
Usiadł nieco na uboczu skubiąc jedzenie. Obserwował uważnie otoczenie zastanawiając się, czy nie popada w lekką paranoję? Czy spojrzenia ludzi wokoło są miłe? Wyrażają szacunek, czy wręcz przeciwnie? Czy są podejrzliwe?
Nie ulegało wątpliwości, że był najlepiej uzbrojony w promieniu wielu kilometrów i za jego graty cała ta hałastra spokojnie mogłaby przeżyć pewnie i do zimy, więc może jest coś na rzeczy?
Szuter otarł pot z czoła i włożył rękę do wewnętrznej kieszeni płaszcza. Pogmerał trochę i dyskretnie wyciągnął małą białą pastylkę. Wrzucił ją niezauważalnie do swojej miski i zjadł...


Wieczorem czuł się trochę lepiej. Wyszedł na dwór odetchnąć świeżym powietrzem. Było kilka rzeczy, które Szuter lubił. Zapach krwi, uczucie upływającego życia frajera, którego właśnie dusił, widok zmasakrowanych kobiecych zwłok i smak świeżego, rześkiego powietrza wymieszany z dymem podłej jakości tytoniu.
Tak, teraz brakowało tylko fajka. Zakaszlał i wyciągnął paczkę z kieszeni. Przypalił sobie i zaciągnął. Tak, to pomogło zdecydowanie bardziej niż tabletki. Oparł się o ścianę szopy, przyglądając przyjaźniej otoczeniu.
Widział krzątających się wieśniaków i mimo, że nie zmienił swojego dość kiepskiego o nich zdania, to stali się nagle mniej wkurwiający. Gdzieś tam mignęły mu siostry, ale ponownie nie zebrał się na interakcje.
Obserwował za to Sednę. Ta dziewczyna okazała się być wielce użyteczna mimo swego egzotycznego pochodzenia. Ciekawe jak poradzi sobie w boju?


Szuter został oddelegowany na pierwszą wartę, więc gdy ludzie zaczynali kłaść się spać, mężczyzna naładował baterię w swojej latarce. Robił to co wieczór - niejako rytuał, ale jeśli było coś, czego nie cierpiał to sprzęt zawodzący w chwili, gdy jest najbardziej potrzebny. Dlatego też gdy wszyscy poszli spać, mężczyzna wziął się za czyszczenie broni.
Jak zawsze, gdy nie potrzebował karabinku, czy innej broni zostawiał ją owiniętą szmatką. Gdy nie miał broni przy sobie, zawsze zostawiał ją z magazynkiem mającym tylko jeden nabój. Drugi, pełen magazynek miał zawsze przy sobie. Można to nazwać paranoją, ale Dekorator nie lubił niespodzianek.
Całe szczęście, że z PMką nie rozstawał się nigdy. Był zyt droga i stanowiła jego wizytówkę. Nie mógł pozowlić, by wpadła w niepowołane ręce.
Gdy skończył czyścić PMkę, wziął się za mini-pompkę, a potem za Bushmastera. Po każdej broni robił obchód wokół szopy.
Gdy skończył czyścić broń, sprawdził czy da się wejść wyżej, by móc ogarnąć całą szopę z "gniazda". Pozostało mu jeszcze trochę czasu i lepiej ukryć się przed przeciwnikiem i wykorzystać element zaskoczenia, niż tkwić na dole.

-Chyba najpierw zdało by się wykończyć spawacza… - Mruknęła Nico

Lynx analizował ruch w stodole. Kilka celów, każdy o innych parametrach poruszania się i wielkości. Każdy z nich stanowił potencjalne zagrożenie dla Gordona, ale nie każdą z nich był w stanie trafić. “Skoro naprawiają tego dużego, to znaczy, że są od niego zależne a on ma kłopoty” - wydedukował. Wziął na cel robota naprawczego, przymierzył i ściągnął spust mając nadzieję, że Gordon żyje i wytrzyma w tej piekielnej matni.

Nico wzieła na cel pierwszego robota z lewej i otworzyła ogień krótkimi seriami


Czarnoskóry łowca maszyn leżał po brodę w wodzie w zalewanej upiornymi blaskami spawarki stodole. Tak samo jak pomieszczenie zalewała fala blasków tak jego ciało zalewała fala impulsów elektrycznych szarpiąc na wpół bezwładnym człowiekiem. Coś się zbliżało nieustannie. Wyszło już z wody i słyszał jak pod tym czymś osuwają się mniejsze i większe fragmenty gruzy i złomu. To coś gdy wydostało się z wody musiało znacznie odzyskać na manewrowości sądząc po odgłosach. Nie mogło być też zbyt ciężkie i raczej nie był to ten od sieci. W upiornej, jaskrawej poświacie zauważył jakieś metalowe odnóża które pokazały się na szczycie hałdy jaka oddzielała go od największego robota. Wówczas padły strzały. Widać w starym domu Fergusona który się wyniósł pod nieustannym naporem bagna wciąż byli ludzie. I sądząc po odgłosach metalicznych uderzeń mieli broń i potrafili jej użyć. Najdobitniejszym efektem była zaległa nagle ciemność gdy nagle zamarł odgłos pracy robociej spawarki. Bynajmniej przez to nie zrobiło się ciszej. Słyszał odgłosy serwomotorów gdy gdzieś zza hałdy, słyszał jak ten mniejszy robot już osunął jakieś części po czym zgrzytnął mocniej, i przeszedł w jakiś świst cholernie niepokojąco zbliżający się do niego z góry. Jakby skubaniec skoczył wprost na niego!
Kanadyjskiej pani traper, z kanadyjskim karabinkiem a zwłaszcza kanadyjską optyką na nim znacznie się ten zestaw opłacił. Na odległość z jakiej walczyli sprawdzał się idealnie choć przy bliższych odległościach był wręcz niewygodny jak każda optyka. Teraz jednak do odległego o półtorej setki kroków celów sprawdzał się idealnie. Lekki karabinek szybko wypluł tuż po sobie dwie serie, gdzieś z dołu trzasnął głośniejszy ale pojedynczy strzał Lynx’a. David jako jedyny pozbawiony powiększającej obraz optyki nadal strzelał do dużego robota i chyba trafiał. Ale największy efekt dało się zauważyć z robocim mechanikiem. Ołów okazał się mieć znacznie większą moc od okrywającej go stali i ludzie widzieli jak całą konstrukcją mniejszej maszyny szarpnęło najpierw przy pierwszej serii Kanadyjki która trafiła nim Lynx zdążył zając swoją pozycję i się wstrzelić ponownie a potem gdy trafili oboje na raz prawie w jednym momencie robot aż się wygiął, przekrzywił i zaczął bez sensu młócić wodę swoimi mechanicznymi kończynami jakby chciał teraz naprawiać gąsienice czy coś w ten deseń. Do tego sypał tu czy tam iskrami które znikały pochłonięte przez zimną, bagienna wodę. Ale jednak poza takimi drobinami światła w stodole zapanowała ciemność. Nico i David widzieli obecnie jedynie ciemną bryłę budynku gospodarczego czasem sypiącą tu czy tam iskrą które jednak dawały jedynie orientacyjne wyobrażenie gdzie znajduje się któryś z trafionych robotów. W oczach wciąż im błądził odblask jaskrawego światła spawarki kontrastujący z nagle zapadłą ciemnością. Tak naprawdę nie mieli pojęcia co się obecnie tam działo.

Lynx widział, że robot który próbował naprawiać tego większego oberwał. Wyglądało w zielonkawej poświacie cyberprotezy, że solidnie i chyba przynajmniej na razie miał dość. Ten wielki też nie wyglądał znacznie lepiej. Ale w tym czasie w głębi pomieszczenia tamten roboci pajęczak zrobił już nawrót i chyba kierował się ku większej maszynie. Chyba bo pewnie wyszedł na tą główną nawę stodoły znikając zasłonięty większą bryłą tego kloca. W międzyczasie ten mniejszy który pierwotnie się od niego oderwał wyszedł już z wody. Dopiero teraz było widać jak bardzo go hamowała. Teraz gdy już był na w miarę suchej powierzchni jego mobilność ocierała się wręcz o skoczność. Był bardzo małym i do tego żwawym celem do trafienia. Wspiął się na szczyt hałdy i z stamtąd wykonał zdumiewająco zwinny skok. Lynx miał tylko moment by spróbować zaliczyć te trudne i szybkie trafienie nim tamten zniknie za warstwą hałdy. Nie widział u niego żadnych luf czy widocznej broni ale sądząc po kolcach i ostrzach był to jakiś z robocich modeli rzeźników przeznaczony do szatkowania ludzi. Jeśli był tam gdzieś żywy Gordon to w ciemność
Gordon ocknął się po spętaniu w sieć bardzo szybko. Nie było dobrze. Będąca pod napięciem sieć ofiarowała mu pokaźną dawkę bólu. Wytrzymał jednak pieszczenie prądem jak twardy skurczybyk jakim był i po chwili prąd jakby zanikł. To nie był jednak koniec problemów Gordon’a. Słyszał jak coś się do niego zbliża przez wodę, na szczęście wyczuł że było to coś mniejszego... Miał przesrane, wiedział o tym… jakiegokolwiek kroku by nie podjął w kwestii dalszej walki, najpierw musiał wyjść z sieci. To nie było łatwe. Walker kombinował… musiał coś wymysleć. Wiedział że jak blaszak będzie gdzieś nad nim nad jakąś hałdą złomu, Lynx powinien go dostrzec, może nawet da radę zestrzelić. Musiał mieć nadzieję że wprawne oko Lynx’a i doświadczenie bojowe podpowiedzą mu że skoro blaszak jest zainteresowany czymś zupełnie innym niż strzałami padającymi w jego kolegów to chodzi o Gordon’a. Polegał na nim w tej chwili całkowicie. Jak Lynx nie zestrzeli robota to będzie cienko. Gordon z kolei stwierdził że najlepiej będzie utrudnić blaszakowi zadanie. Mniejsze maszyny mają najczęściej program o dość niskim zaawansowaniu i reagują na podstawowe ludzkie instynkty takie jak: strach, ucieczka, walka, wierzganie się pod siecią. Mają z kolei problemy z dopasowaniem algorytmów działania kiedy zachowanie człowieka nie jest racjonalne. W obecnej chwili jakby Gordon się wierzgał i chciał wyjść z sieci, uciec lub atakować - maszyna doskonale wiedziałaby co robić. Ale jak zalegnie w bezruchu, na dodatek pod kocem termicznym - maszyna może stwierdzić że nie wie jak się zachować, będzie stała przez chwilę “myśląc” i będąc przy tym łatwiejszym celem dla kuli Lynx’a. Może też stwierdzić że Gordon nie żyje i całkowicie odpuścić sprawdzanie ciała. Musiał podjąć takie ryzyko. Nie lubił ufać innym ale w tej sytuacji jak towarzysze mu nie pomogą to i tak koniec z nim. Jeśli się okaże że blaszak odpuści wtedy spróbuje na spokojnie wydostać się z sieci, chwycić EMP i zrobić z jurnych bydlaków kilka przerośniętych puszek do konserw. Taki był plan… wierzył że doświadczenie tym razem dobrze mu podpowie. Zaległ więc w bezruchu kuląc sie jak tylko dał radę. Chodziło o to żeby schować chociaż część głowy, twarzy za kocem termicznym. Nie było to łatwe przez sieć ale trzeba było spróbować i przeczekać tę nieciekawą sytuację.


-David, chodź sprawdzimy co z Gordonem.
Powiedziała Nico i nie czekając na odpowiedź zeszła po schodach
-Lynx, idę sprawdzić co z Gordonem, osłaniaj mnie.
Nico na chwilę się zatrzymała
-Ty widzisz cokolwiek w tej ciemności?

Lynx skinał głowę, że rozumie ich plan: - podejdźcie od tej strony co Gordon. - Ten duży chyba jest wyłączony z walki, choć ręki nie dam sobie za to obciąć. - Znowu wrócił wzrokiem do lunety i przymierzył w wielki klocowaty kształt, największej maszyny, biorąc za cel jedną z kopuł u góry korpusu. Potem miał zamiar ruszyć w stronę stodoły, ale podejść z drugiej strony niż Nico i David.

Nico zmieniła magazynek i skulona, z bronią gotową do strzału zaczęła się przemykać w stronę stodoły.

Przyczajona i z gołym tyłkiem, czekała, aż mężczyźni sobie odejdą i w końcu będzie mogła zakryć pośladki przed krwiożerczymi robalami, które czyhały na jej cenne życie. Wróciwszy do Hildy i siostry, bez słowa zabrała się do przygotowywania legowiska. Chciała skorzystać z nocy najwięcej ile mogła. Skupiwszy się na celu ignorowała niechciane otoczenie.
Cel, zadanie, koordynaty, czas, czas, czas. Niczym mała skautka, rozkładała swoje szmaty na ziemi, gotowa zawinąć się w ciepły kokonik obserwując wesołe płomienie ogniska.
- Jeść, daj mi jeść niewolniku! - kura kręciła się koło plecaka węsząc za sucharkami - Jeeeeeeśśśśććććć! - zapiała złowrogo, pusząc piórka i kręcąc kuprem w kierunku Whitney.
Tina zignorowała ptice, tak samo jak cicho rżące konie, które wtórowały piukaniom czarciego kuraka.
Rangerka zdawała sobie sprawę, że może być obserwowana. Wolała ograniczyć rozmowy ze szpiegami do minimum, w końcu była tajnym agentem ludzkości.
- J-J-J-Je-EEEEŚĆ! - Hilda umościła się na śpiworku Tiny wpatrując się buńczucznie w bliźniaczkę.
- Żryj ten durny kleik i sklej dzioba…- syknęła wściekle podsuwając niedojedzone ‚coś’ czym żywili się karawaniarze.
- Chce sucharki. - ptak nachylił się nad zimną breją i po chwili zaczął pożerać zimne grudki owsianko-czegoś.
- Nie ma sucharków dla szpiegów. - odparła zganiając tłuste cielsko nioski z kocyka na którym się ułożyła, zawinęła, zrolowała i zamieniła w ludzką poczwarkę.
- Ko, ko, ko, ko, ko… - rudopióra, pognała sępić o resztki u innych obozowiczów.
Bliźniaczka szybko wpadła w letarg. W ostatnim przebłysku świadomości, podjęła decyzję, że gdy przyjdzie czas na wartę, opowie siostrze o zasłyszanej rozmowie i zaproponuje odłączenie się od bandy ludzkich kretynów i owsojadów.

3 dni temu...

Kelly i Baba ruszyli w pogoń za Aaronem. Szybko okazało się, iż ten opuścił już wyspę. nietypowa para również znalazła sobie łódkę, by przepłynąć szerokie pasmo wody oddzielające wyspę od stałego lądu.
Wiosłując nieustannie, Baba spojrzał na źródło swoich młodzieńczych westchnień.
- Kelly... - zaczął niepewnie. - Co stało się wtedy na dole? Pan Will... - Baba urwał, nie bardzo wiedząc jak ująć opowieść Willa w słowa. Zamilkł zatem wpatrując się w dziewczynę.
- Po co do tego wracasz? []- spytała nieco zaczepnie i z zauważalną irytacją w głosie. Widział jak żółta plama jej twarzy zmniejszyła się zasłonięta zimniejszymi, niebieskimi włosami gdy spojrzała gdzieś w bok ukazując swój profil. Babę ogarnęło pragnienie by sięgnąć i pogładzić te niewątpliwie miękkie włosy, ich nęcący zapach czuł tak wyraźnie... Kelly milczała chwilę gdy zastanawiała się nad odpowiedzią lub czy w ogóle odpowiedzieć.
- Bobby był zarażony. Jak my wszyscy co tam byliśmy. Ale wtedy mogliśmy tylko zgadywać i nikt nie miał pewności. Bobby zaczął się zmieniać. Nie wiedziałam czy wirus nie wpływa jakoś na umysł i zachowanie. Zwłaszcza jak ktoś nie chce się kontrolować. A sam wiesz, że Moloch pracuje nad różnymi świństwami i taki numer by pasował do niego jak ulał. - odwróciła się do wielgachnego mutanta znowu twarzą i wskazała na niego palcem jakby oczekiwała potwierdzenia. Ten zaś faktycznie wiedział, że różnorakie psychotropy czy w toksynach czy aerozolach faktycznie były bardzo popularne za stalową linią Frontu. Bez speca takich jak Barney czy ktoś podobny ciężko było w ogniu walki stwierdzić z czym ma się do czynienia. Czy koleś ma wojenną traumę czy już działa na niego jakiś molochowy specyfik.
- Bobby złapał mnie jak rozmawiałam przez komunikator z Harrym. Chciałam się wydostać na górę. Po tym jak ten wasz Barney nas zamknął... Wiesz, kwarantanna była słuszna ale nie przetrwalibyśmy tam na dole kolejnej doby tak jak on chciał. Już tylko ja, Will i Pies się tak naprawdę nadawali do walki. Stripper leżał jak dętka, ten wasz rycerz kulał i trzeba było go podtrzymywać, ta jego przygłupia kretynka co mi strzeliła w walce w plecy i ten ranger byli ślepi a Bobby ledwo stał na nogach. A tych zarażonych mogły być tam jeszcze całe hordy. Zresztą potem jak kończyliśmy czyścić ten bunkier okazało się, że faktycznie ich jeszcze trochę było. Więc przez dobę by nas wykończyli. Barney nie miałby kogo wypuszczać. Więc dogadałam się z Harrym by zorganizował nam otwarcie bramy. I na tym złapał mnie Bobby. Chciał mnie zmusić bym mu powiedziała z kim rozmawiam. Zmusić. Rozumiesz Baba? Zmusić mnie? - mówiła monotonnym głosem jakby relacjonowała mu jakiś film albo raport z akcji choć przy raportowaniu zazwyczaj używała bardziej profesjonalnych określeń. Dopiero przy końcówce aż prychnęła kpiąco - zirytowanym tonem gdy mówiła o tej próbie wymuszenia czegokolwiek na jej osobie. Miała silny charakter i sztywny kark którego nie lubiła zginać na pewno nie podczas dążenia do celu jaki sobie obrała.
- Ten Bobby może był twój kumpel ale nie mój. Walczyliśmy tam na dole razem ramię przy ramieniu, opatrzyłam mu rany, on właściwie raz nas uratował wszystkich jak wysadził ten baniak ale to kurwa nie znaczy, że daje mu prawo mną pomiatać albo mi grozić. Bo on mi groził Baba. Bredził coś, że albo mu powiem z kim gadam albo mnie rozwali tutaj albo gdzieś tam na górze z kilometra, że nawet nie będę się spodziewać skąd, gdzie i kiedy bo z niego jest super snajper i w ogóle mam już zacząć sikać z wrażenia na jego widok. Wściekł się na mnie i łapa mu już koło kabury latała i wyglądał, że jest zdecydowany spełnić swoje groźby. Stracił nad sobą kontrolę a może wirus ją przejął. Nie mam pojęcia. Więc oszukałam go, że się zgadzam a jak się odwrócił plecami rozwaliłam mu ten jego pusty, zarażony łeb. Zagrażał wtedy nam wszystkim. To ja nas wyciągnęłam wówczas z tego piekła. I zabrałam Aarona ale zostawiłam reszcie kod do bramy. Jakbym chciała się ich pozbyć po prostu zamknęłabym ich tam. A Bobby ze swoim szaleństwem stał nam wszystkim na drodze bo nikt inny pomysłu i odwagi jak się wtedy z tego wykaraskać nie miał. - skończyła swoją relację z nieco już podburzonym nastrojem. Najwyraźniej zachowania Ochroniarzy nie wspominała zbyt dobrze. Jeden jej groził, inny ich wszystkich zamknął na dole skazując właściwie na pewną śmierć a reszta co tam była udawała, że nic jej nie zawdzięcza i obwinia o zamordowanie jednego z nich.
Baba pokiwał ze zrozumieniem. Może, gdyby ktoś inny zrobił by coś podobnego, to wielki mutant by inaczej rozumował, jednak na Kelly nadal patrzył przez przysłowiowe różowe okulary.
- Zatem to była samoobrona? - dopytał, wysłuchawszy opowieści Kelly.
- Baba żałuje, że go wtedy tam nie było - łagodny olbrzym przybrał cierpiętniczą minę. - Baba by pana Bobie go... - Baba wysilił pamięć, postanowił zaimponować Kelly, używając podobnie profesjonalnego języka - ...No Baba by go spacynkował, no tak łagodnie, ma się rozumieć. Łagodnie spacynkować... - Baba uśmiechnął się, bardzo dumny z siebie.
- Oh, Baba, wierzę, że tak by było. - głos Kelly złagodniał i surowa na co dzień w obyciu dla siebie i innych wojowniczka uśmiechnęła się kładąc przyjaznym gestem swoją dłoń na jego dłoni. - Tak, można powiedzieć, że to była samoobrona. Bobby w tamtej sytuacji nie zostawił mi innego wyboru. - rzekła nieco smutnym tonem po czym cofnęła dłoń i znów zaczęła lustrować przestrzeń wokół łódki. - Bobby stanął nam na drodze do wykonania zadania. Nadal musimy je wykonać. - rzekła już swoim zwyczajowym poważnym i raczej oschłym tonem. Z jej punktu widzenia pewnie ewentualne sprzątnięcie szefowej wydzielonego oddziału na odległej placówce niezbyt sprzyjało wykonaniu zadania i tego typu przeszkody ta młoda kobieta a już weteranka walk wszelakich zawsze traktowała poważnie. Bobby więc dobrał więc bardzo niefortunnie swoje zachowanie w stosunku do tej właśnie osoby.

Baba zesztywniał gdy jej ręka dotknęła jego zrogowaciałą skórę. Wstrzymał wręcz oddech, bojąc się zrobić cokolwiek, co by zmąciło tą chwilę lub by mogło ją wystraszyć. To co mówiła, nie do końca słyszał, chodź dźwięk jej głosu rozlewał się niczym ciepły miód po jego ciele.
Na twarzy malował się głupkowaty uśmiech a krwistoczerwone rumieńce świadczyły o wielkim speszeniu.
Dopiero gdy cofnęła rękę Baba znów zaczął oddychać.
- Eh... - rzekł mądrze. Dziewczyna patrzyła na niego wyczekująco, chyba mówiła coś ważnego... - ten teges... - zająknął się ponownie - tak, oczywiście - przytaknął nie wiadomo czemu.
Coś tam w głowie pobrzękiwało mu, jej głos echem powtarzał "nam"... "zadanie"... "nadal musimy je wykonać"...
- A tak... no... kiedy ktoś z naszych tu dotrze? Bo wiesz Kelly, wiosna nadeszła... Sand Runnersi pewno niebawem powrócą, nie odpuszczą tak łatwo... a gdy raz się dostaną do środka, będzie trudno ich ponownie wykurzyć... nie mówiąc już co zniszczą te psujmajty...

***

[u]Retrospekcja - Zimą, jeszcze przed głównym atakiem Sand Runnersów, lecz krótko po wybiciu ich zbieraczy haraczu...[/u w Wesołym Łosiu...]

Po rozstaniu się z Cindy i zbliżając się do baru, Baba widział, że ktokolwiek walczył już skończył. Nie zwrócił na nią uwagi bo stała pod ścianą budynku i wyglądała na kolejną osobę która po strzelaninie zdawała się być ciekawa co się właściwie stało i powoli ludzie wyglądali lękliwie z domów, wychodzili czasem nawet na ulicę, na ten deszcz i śnieg by zobaczyć co się dzieje. Dlatego minął ją tak samo jak i resztę gapiów śpiesząc się zaniepokojony losem kolegi wzywającego go na pomoc.
- To twoja nowa dziewczyna Baba? - głos, miękki i kobiecy, pełen ciepła i mocy. Nie słyszał go... Od nie pamiętał kiedy. Ale już po tym pierwszym zdaniu rozpoznał ją od razu. Potem nawet jego cwany komputerek potwierdził identyfikację. To była Kelly. Kelly Parker. Mimo, że osobiście widział tylko czerwono - żółtą plamę jej twarzy, taką samą jak wiele innych, nie miał wątpliwości, że to ona. No i wciąż pamiętał ją jaka była kiedyś, zanim zmieniono mu oczy. Teraz Kelly wskazywała głową w stronę gdzie znikła Cindy i najwyraźniej dopytując się o ich relacje.
- Widzę Baba, że to prawda, że nie rozpoznajesz ludzi. Albo nie pamiętasz. - ruszyła na skraj daszku dającego osłonę przed słotą. Ale chyba nie miała ochoty do wkroczenia na otwartą ulicę.
- Nie martw się o swojego kolegę Willa. Przeżył i nic mu nie jest. Stanął do walki z gangsterami z Detroit. Dlatego cię wzywał. Zostali rozbici a twój kolega chce pewnie wrócić z tobą na Wyspę do schronu. Zaraz do niego dołączysz ale zanim to zrobisz chciałabym z tobą porozmawiać. Masz chwilę? - spytała tonem jaki po... miesiącach? latach? zdawał mu się dużo bardziej pociągający i ponętny niż pamiętał.
Przez dobrych kilka chwil Baba stał oniemiały, raz to otwierał usta by coś powiedzieć i znów je zamykał. Przypominał nieco rybę wyrzuconą na brzeg i nie rozumiejącej świata dookoła niej, tak pozbawionego zwyczajowej wody.
- T.. tak. to znaczy n-nie... - wydukał.
- M-mam cz-czas... n-nie Cindy nie jest moją dziewczyną.... Wiesz, że Baba tylko... tylko ciebie.... - Baba jąkał się, jak już dawno nie. Zupełnie wytrącony z równowagi. Czuł się winny, bardzo winny, jakby został przyłapany przez żonę na zdradzie.
- Oh, Baba, to było bardzo miłe z twojej strony... - dotknęła Babę za ramię nie do końca wiadomo, czy mówiąc o tym, że z tą drugą to tak nic, czy, że wciąż ją Baba pamięta a może po prostu było jej faktycznie miło usłyszeć taką uwagę jako kobiecie. Dobroduszny olbrzym uśmiechnął się głupkowato. Od miejsca, gdzie palce Kelly dotknęły jego skórę, rozchodziło się przyjemne ciepło, któremu towarzyszyło mrowienie skóry, jakby od delikatnych wyładowań elektrycznych. Żołądek zrobił zaś coś czego Baba dawno nie czuł, zacisnął się powodując rozkoszny dyskomfort. Czy to były te motylki w brzuchu, o których wszyscy mówili? Baba spojrzał się podejrzliwie w dół. Mimo uczucia, brzuch nie poruszał się, skóra nie falowała od ruchu tysiąca skrzydełek. Bosede rzucił spojrzenie na swój nóż, porzucił jednak ten pomysł szybko. Nie był znów aż tak ciekawski. Było mu też zbyt przyjemnie, by robić cokolwiek. Dotyk dziewczyny... tak miękki i ciepły, tak delikatny, a bez problemów ujarzmił górę mięśni, jaką obecnie stanowiło zmutowane cielsko Baby.
- Posłuchaj Baba... Cieszę się, że cię widzę znowu. Szukaliśmy cię... No wiesz, po tym... Ale nam się nie udało nawiązać z tobą kontaktu. Dopiero niedawno natknęliśmy się na twój ślad i to przez przypadek. Więc szefostwo wysłało mnie tutaj... Właściwie to sama się zgłosiłam, jak się dowiedziałam, że chodzi o ciebie... Ale Baba, jest coś na czym nam zależy. Ten schron. Ten co w nim jesteś i mieszkasz ze swoimi kolegami. Posłuchaj ten schron, ma strategiczne znaczenie dla nas. I pewnie dla każdego kto się o nim dowie i prawidłowo oceni jego wartość. Tak jak my. Więc lepiej by on należał do nas prawda? Więc proszę cię Baba, wprowadź nas do tego schronu. Musimy go mieć dla siebie. A ty znów możesz pracować razem z nami. Razem ze mną. O swoich kolegów się nie martw, możemy im zaproponować jakiś ekwiwalent albo może nawet mogą tam zostać jeśli jakiś jest wartościowy... Ale to musi być nasz schron Baba. To jest ważne dla sprawy o jaką walczymy. Pomożesz nam? Możemy na ciebie liczyć? - Kelly okazała się dość szybko przechodzić do sedna sprawy. Gdy mówiła nie miał wątpliwości, że nie ściemnia i wierzy w to co mówi.
- oczywiście - Baba przytaknął ochoczo. Potem jednak się nieco skrzywił - A kto jest z tobą? No i wiesz... to moi przyjaciele. Ale jak im wytłumaczymy, na pewno zrozumieją.
-No nie jestem sama. Wiesz, że nie mogę powiedzieć... Przykro mi Baba ale najpierw musimy mieć pewność, że jesteś z nami... Takie procedury... Długo cię nie było i nikt nie miał od nas z tobą kontaktu. - rzekła przepraszającym tonem dziewczyna gdy mutant poruszył delikatny temat.
- Zawsze jestem z tobą, przecież wiesz... - Baba zmieszał się nieco, poczuł się nawet nieco urażony, nie to nieodpowiednie słowo. Raczej poczuł się odrzucony, przecież powinna wiedzieć, że dla niej zrobi wszystko.
- Jaki masz plan? - zapytał po chwili. Znał Kelly, ufał jej bezgranicznie. choć czasem, a może i często przez nią cierpiał. Wierzył też w sprawę posterunku. Znał zagrożenie jakie stanowił Moloch.

Dziewczyna uradowała się wyraźnie na zapewnienia Baby. Mutant był niczym posłuszny piesek, wydawało się, że będzie podążał za każdym jej rozkazem.
- Czekaj - rzekła, grzebiąc coś przy przybocznym pasie taktycznym. Po chwili wyciągnęła nowoczesną kodowaną krótkofalówkę. - Dzięki temu możemy nawiązać bezpieczną łączność. Tylko zasięg jest niespecjalny - Kelly zamyśliła się na chwilę, zapewne przywołując w pamięci mapę topograficzną terenu. - Będziesz musiał wyjść na południowy brzeg by mnie złapać. - Kelly ustaliła z Babą jeszcze czas, w którym będą nasłuchiwać oraz protokół rozmowy.

- Jak tam właściwie u ciebie? co tam słychać Kelly? - zagadał gdy już mieli ustalone służbowe sprawy. czuł się przy tym widocznie nieswojo, drapiąc pazurami w śniegu. Widać było, że chciał o coś innego zapytać, ale się nie odważył. Miast tego, zapytał, czy jest długo na wyspie... czy to ona jako posterunek najęła tych gangerów?
- Dobrze. Dostałam niedawno awans na porucznika. To jest moja pierwsza misja jaką dowodzę samodzielnie, wiesz Baba, zależy mi bardzo. dobrze, że cię mam, na tobie to zawsze można polegać. - po tych słowach Baba aż urósł z dumy. Zawsze potrafiła coś powiedzieć co dotykało jego serca.
Kelly pokręciła przecząco głową na pytanie o gangu. - Nic nie wiem o gangu. Podaj proszę szczegóły. - rzekła, a jej ton zabrzmiał jakby użyła raczej sformułowania ~ Zdaj raport żołnierzu! ~ to też Baba natychmiast uczynił, przekazując wszystko o gangu, jaki panoszył się po wyspie.

- Potrzebujesz czegoś Kelly? No.. nie wiem... może czekoladek? Baba ma trochę...- Mutant sięgnął do paska i wyciągnął znalezione w bunkrze czekoladowe m&msy.
- Baba nie ma niestety kwiatków, ale czekoladki ma... - mamrotał trochę nieskładnie, bardzo zmartwiony. Począł się rozglądać dookoła. - Baba obiecał kwiatki przy następnym spotkaniu... a tu zima... gdzie Baba znajdzie teraz kwiatki...- olbrzym był bardzo zmartwiony, niemalże rozpaczliwie rozglądał się dookoła. Może pod jakąś zaspą ustała się jakaś zielona łodyga z jakimś kwiatkiem na szczycie? Nie... nie da rady...
Spojrzał na Kelly, już prawie się poddając. Nagle odwrócił się tyłem. - chwilka! - rzucił entuzjastycznie, niczym mały chłopiec. Coś tam przez chwilę coś tam grzebał. Gdy się obrócił, w jego wielkich dłoniach smętnie leżała róża z białej chusteczki higienicznej. Dość koślawa, i wymagająca dużo wyobraźni, by rozpoznać w niej różę, a nie... dajmy na to kulkę zgniecionej używanej chusteczki. Ale jednak była to be zwątpienia róża. Wielce dumny z siebie Baba przybrał głupkowatą minę podając kwiatka swej wybrance.

Na chwile Kelly zaniemówiła. W jej oku coś rozbłysło. - Słodki jesteś Baba. To jest bardzo... miłe. - Kelly wspięła się na palce, chodź i tak Baba musiał się schylić, by dziewczyna mogła złożyć drobny pocałunek na jego policzku.
Baba zrobił się czerwony jak burak, dosłownie. Krwisto czerwony kolor rozlał się po jego ciele i już po chwili był taki od czubka głowy aż po pazury u zmutowanych nóg. Był też bardzo speszony, kielcząc i uśmiechając się wyjątkowo głupio.


***

Znów na jeziorze w łódce...

- Psujmajty... Ale ty masz czasami zabawne powiedzonka Baba... Brzmi jak jakby chodziło o jakiś urwipołciów... [/i]- rudowłosa dla innych a dla gadzich oczu mutanta niebiesko włosa dziewczyna pokręciła nieco głową ale zdawała się być rozbawiona tym powiedzonkiem wydobywając go ze wspomnień ich zimowej rozmowy. Po chwili jednak spoważniała myśląc o tym o czym rozmawiali.
- Mogą się zjawić już niedługo. Mam nadzieję, że zdążą przed tymi barbarzyńskimi bandytami. - machnęła ręką gdzieś w stronę zabudowań Cheb gdzie w zimie buszowali detroiccy gangerzy. - Ale Baba, jak przybędą musimy im zapewnić bezpieczne wejście. Trzeba upilnować Barney'a by znów nie wywinął jakiegoś numeru jak wtedy w zimie. Noo iii... By się obyło bez jakiś niepotrzebnych scysji. Ten Pies, Chomik, Will, ten rycerz... Wiesz, lepiej by ich nie korciło przed głupimi numerami. Masz jakiś pomysł jak temu zaradzić? Znasz ich w końcu lepiej niż ja. A patrząc pod kątem Bobby'ego mogą zareagować niezbyt przychylnie jak się zjawią dla nich obcy i uzbrojeni ludzie. Dla nich pewnie nawet nasza trójka jest obca a po tym numerze co odwalił Aaron raczej się to nie poprawi. - spytała patrząc na niego uważnie. Znów mówiła jak lider i przywódca po kolei rozpatrując kolejne aspekty planu. Wspomniała o Barney 'u który miał nieposzlakowaną opinię lidera wśród Ochroniarzy no i faktycznie wykazał się wręcz bezwzględnością w zimie gdy chodziło o utrzymanie kwarantanny. Zaś czwórka wspomnianych mężczyzn w naturalny sposób reprezentowała główną siłę bojową jeśli odliczyć Babę z tego rachunku.

Baba zamyślił się trochę. - Bunkier jest duży. Sami nie damy rady go doprowadzić do pełnej sprawności. Myślę, że warto panu Barneyowi i reszcie zaproponować współpracę. To dobzi ludzie. Na pewno pomogą walczyć z Molochem. Sami też nie obronimy bunkra przed Sandrunersami... za mało nas, nie mamy zapasów...Możemy zadać im spore straty, długo trzymać ich w szachu... no ale długotrwałego oblężenia nie przetrwa bunkier. - Baba wzruszył ramionami. Jedyna szansa była w tym, by zadać sandrunersom tak dotkliwe straty i okazać się tak ciężkim orzechem do zgryzienia, że przeciwnik samemu odpuści... gangerzy zwykle nie byli zbytnio skorzy do cierpliwości i dyscypliny... ale ci Sandrunersi nie byli zwykłymi gangerami, więc nie wiadomo było, jak to starcie się skończy.
- A w jakiej sile możemy oczekiwać posiłków? - to była jednak dość kluczowa informacja, a Baba nie wiedział praktycznie nic.

- Wiesz Baba, że nie pracujemy w dużych grupach. - rzekła Kelly przypominając, że takie zespoły jak jej to i tak sporo a zazwyczaj pracowali w parach lub pojedynczo. - Nie wiem dokładnie kto przybędzie, sam wiesz jak wyglądają podróże przez Pustkowia. Ale liczę na kilka osób. Ale nawet wówczas nie sądzę by było nas więcej niż twoich kolegów w tej chwili. - rzekła szefowa wydzielonego oddziału najemników. - Musimy się spieszyć Baba. To miejsce jest wyjątkowe. Rozgłos jest szkodliwy. Im więcej osób wie tym więcej będzie chętnych by capnąć to miejsce. Źle się stało, że ta detroicka hołota się o nim dowiedziała. Ścigamy się z czasem Baba. To kwestia czasu gdy przybędzie ktoś od wielkich ryb. - rzekła mówiąc prędko jakby myślała na głos. - A ci Runnerzy... - podjęła myśl i urwała na chwilę coś rozważając a palcami stukała o burtę łodzi. - Spotkałam paru z nich tu czy tam. Są całkiem przyzwoici jak na gangerów. Gdzie indziej pewnie uchodzili by za armię czy policję. Ale to najemnicy Baba. Kto wie... Może dałoby się jakoś z nimi dogadać. Postrzelać się zawsze z nimi zdążymy. Ale bunkier musi być nasz Baba. To podstawa i takie mamy rozkazy. - rzekła dobitnie świadomie czy nie przestając stukać dłonią o burtę i kładąc ją na swoim karabinku który leżał na jej udach.

Baba pokiwał ze zrozumieniem głową.
- No na brak rozgłosu już nie mamy co liczyć... - stwierdził smutno. Bardzo wątpiąc, by tak liczna banda gangerskiej szumowiny potrafiła trzymać gębę na kłódkę w takim mieście jak Detroit. Pewno już teraz była to plotka numer 1 w całej okolicy...
- a co jest tak szczególnego w tym bunkrze? Betonowy kolos jak każdy inny, jeśli zapytała byś Babę.
[/i]- Dogadać mówisz... [/i]- Baba był wyraźnie zniesmaczony, nie lubił takiej szumowiny i już - ale to zadziała tylko, jeśli będą przekonani, że nie mogą wziąć siłą, czego chcą. Tylko wtedy będą skłonni do handlu i rozmowy.

- Czemu właściwie Aaron zdezerterował? Dokąd się udaje? Masz jakiś pomysł? Ma tu w pobliżu kogoś? - Baba wrócił do bliższych chronologicznie problemów.

- Nie wiem co on sobie myślał. Pewnie spanikował gdy serum na niego działało słabiej i jak mu ten wasz Barney jeszcze nie owijając w bawełnę postawił rokowania na przyszłość. Okazał się słabym ogniwem niestety. Pewnie chce wrócić do bazy i liczyć, że tam mu pomogą. Nie wiem jak zamierza się wytłumaczyć. To co zrobił to dezercja więc i tak dostanie kulkę w łeb jak to się wyda. Ale teraz my sami potrzebujemy te serum. - niezbyt zdawała się być zadowolona poruszonym tematem. Na pewno też nie pochwalała zachowania podwładnego. Dyscyplina jednak w szeregach była utrzymywana żelazną ręką oficerów takich jak ona i nie było miejsca na pobłażliwości. Aaron musiał bardzo chcieć o tym zapomnieć, że zdecydował się na tak desperacki krok.

- Do której bazy zmierza Aaron? Daj mi współrzędne, jeśli zgubię trop, będę mógł go wyprzedzić i przechwycić. - stwierdził sucho mutant.


Aktualnie, pościg za Aaronem

Baba skradał się wśród drzew, dookoła panował mrok, chodź nocne drapieżniki jeszcze nie wyruszyły na łowy. Poza jednym, wielkim mutantem zbliżającym się krok za krokiem do dwójki nieświadomych gangerów.
Chwilę zajęło Babie podjęcie decyzji. Nadal pragnął dopaść Aarona, ale sprawa nie była już obecnie tak pilna. Serum miał przydatność mniej więcej jednodniową... zatem zapas jaki Aaron ukradł już nie był przydatny. Albo Barney do tego momentu sprokurował zamiennik, albo po bazie szlajało się jakieś pół tuzina umarlaków więcej. Nic nie był w stanie na to obecnie poradzić.
Ale ten znak... Stalowe Ćwieki. Do tego.. to co mówili. Nie był pewien, o czym tak właściwie, ale coś mu w głowie dzwoniło, że to ważne. Podjął zatem decyzje. Najpierw gangersi, potem, jeśli pan Jezus mu dopomoże, odnajdzie pana Aarona.
Bezszelestnie mutant ruszył za swą zwierzyną. Dwa czarne ostrza z tęsknotą wyciągały się w stronę odsłoniętych gardeł. Jeszcze go nie zobaczyli. Był już blisko, coraz bliżej. Gangerzy nadal szli ścieżką, broń zwisała bezużytecznie u boków. Rozmawiali sobie beztrosko, a śmierć stała już za nimi.
Baba zamierzał zabić jednego, a drugiego mocno zranić by wypytać zaraz... albo zabije obu... to nie było takie ważne, było jeszcze masa gangerów do przesłuchania. Chodź miał nadzieję pozyskać jeszcze kilka informacji, nim podejmie się prawdziwej pracy.

Tura 14
 

Topek; główna ulica; zajazd "U Doug'a"; Dzień 3 - noc; deszcz

Will z Vegas

Dziewczyna z obsługi miała na imię Megan i była skłonna wymienić się, zwłaszcza na ciuchy ale Will zauważył, że najchętniej chyba zapłaciłaby mu swoimi wdzięcznymi wdziękami tu i teraz a inną wymianą aż tak zainteresowana nie była. Za ten ciuch czy dwa mógła popracować dla niego na kolankach wokół niego.

Nim sprawa z Megan się wyjasniła na zewnątrz mżawka przeszła w regularny deszcze. Krople bębniły o szyby tłukąc regularnym, usypiającym rytmem. W rytm tego stukotu w pokoju Will’a karty i fanty przechodziły z rąk rąk do rąk. Cwaniak z Vegas widział, że trafił na całkiem niezłych graczy i musiał nieźle nagłówkować się swoją mózgownicą by wygrać a i tak nie zawsze mu to wychodziło.

- No to jak na nią i tak to zawiedzie to mówisz, że na tą twoją Kelly i tak te twoje sposoby nie podziałają? No to chyba możesz sobie darować te nauczanie skoro to nie działa prawda? - prychnął przez zaciśnięte zęby Brent siedząc na drugim krańcu łóżka Will’a. Karta i zagrania kilka ostatnich rozdań w ogóle mu nie szły i z każdym kolejnym robił się co raz bardziej gburowaty. Obaj byli kumplami i z rozmowy już w pokoju wyglądało, że od dłuższego czasu więc byli w pakiecie łączonym do gry czy czegokolwiek.

- Olać ją. Dorzucam to. - Reid siedzący na jedynym w pokoju krześle dorzucił bandoliet na środek łóżka. Karta była mu łaskawsza to i pomimo, że podobnie jak jego kumpel ćmił fajkę za fajką więc w pokoju było szarawo od dymu tworząc vegasową atmosferę znaną z kasyn i klubów to jednak był odpowiednio w lepszym humorze od Brenta.

- Właśnie chuj z nią. - wzruszył ramionami Brent po czym na moment sięgnął dłonią po coś za paskiem i po chwili dłoń wróciła z magazynkiem do pistoletu który również powędrował do puli na środku łóżka. - A do chuja z taką grą! Zagrajmy o całą pulę! Zwycięzca bierze wszystko! - rzekł zirytowany ostatnimi przegranymi Brent wskazując na fanty jakie każdy z nich uzbierał podczas gry. On sam ich posiadał najmniej bo większość jego początkowej puli była już rozdzielona pomiędzy dwóch pozostałych graczy. Tak wysoka stawka mogła całkowicie zmienić przebieg gry. Reid z zastanowieniem poskrobał się po szczecinie na policzku czekając jak zareguje ich gospodarz. W grze o wszystko wszyscy musieli się zgodzić i wrzucić całą swoją pulę do stawki.

Detroit; dzielnica Runnerów; klinika "Brzytewki"; Dzień 3 - noc; deszcz.

Alice "Brzytewka" Savage

Viper zaszczyciła Alice trzykrotnym uniesieniem swojej brewki choć każdy z tych grymasów miał inny wydźwięk. Za pierwszym razem brew oficer Runnerów powędrowała ku górze zaraz na powitaniu gdy usłyszała niecodzienne formułki gospodyni. - Na pewno. - mruknęło krótko w odpowiedzi na jej powitanie chyba nie do końca wierząc, że Alice wyszła tak z czystej sympatii do niej. Chociaż nos po zderzeniu z pięścią Big Mo wciąż miała opatrzony i ten narząd zarówno wymianie tlenowa jak i komunikacji był od czasu meczu mało aktywny. Niemniej Viper jak każdy z Runnerów nosiła te opatrunki i blizny z dumą i bez większych zgrzytów choć miała marne szanse na powrót do swojej oryginalnej twarzy sprzed meczu.

- Gość z Cheb? Zwiał? Do tej ich wiochy? Skąd wiesz? Może gdzieś się przyczaił i czeka aż sprawa przycichnie? - brew ponownie powędrowała do góry gdy usłyszała skróconą relację z ostatnich wydarzeń w szpitalu. Przy okazji odwróciła się do niej plecami i rozejrzała po w większosci ciemnych, cichych i złudnie sprawiających puste wrażenie Ruinach sąsiadujących ze starą szkołą. Choć nieświadomie trafnie wstrzeliła się z wnioskami chyba jednak miała na mysli otoczenie szkoły jako miejsce ewentualnej kryjówki wysłannika z Cheb. - Przylazł z Cheb by dać im nóż? Bez sensu… I nie wiadomo czy jest sam… - mruknęła pod nosem kręcąc przy tym głową choć poza Alice mogło słyszeć to paru najbliżej stojących gangerów. Spojrzała na pochmurne, mroczne niebo a mżawka właśnie przeszła w regularny deszcz. Mało kto miał aż tak romantyczną naturę by wystawiać się bez potrzeby na tego co padało prócz wody z nieba więc szybko wszyscy schronili się wewnatrz.

Trzeci raz Viper uniosła swoją czasem uroczą brewkę gdy usłyszała o prośbie Alice w wykonaniu zadania od Guido. Przeniosła wówczas spojrzenie z mroków na nieboskłonie na jasniejszy owal lekarskiej twarzy. Większość gangerów na dany przez nią znak zaczęła już pakować sie do środka by zejść z terenu pod bezposrednim działaniu aury. Tymczasem Viper nachyliła się z wolna nad twarzą dr. Sanage jakby zamierzała ją pocałować.

- Jaja se robisz suko?! - syknęła jej prosto w twarz. Głos miał intonację niewiele głosniejszą od szeptu ale pobrzmiewała w niej szczere nagromadzenie uczciwej złości. - Najpierw nabredziłaś coś Guido, że mi wykastrował MOJA grupę do ochrony TWOJEGO burdelu a teraz mam skakać po mieście za twoimi zachciankami?! - zamilkła i gdy przez chwilę wpatrywała się z wściekłością odmalowaną na jej twarzy naprawdę wyglądała jak żmija tuż przed ukąszeniem. Przez tą chwię wyglądało, że może stracić nad sobą kątrolę i zacząć wrzeszczeć, kłócić się czy nawet uderzyć drobniejszą kobietę. Wątpliwe było by ktoś z szeregowych gangerów wtrącał się w takim wypadku w rozgrywkę ważniaków na szczycie.

- A poza tym jak ci Guido kazał to główkuj to twój problem i główkuj jak to zrobić! I co ty sobie roisz? Miałabym niby napaść na TT albo wybulic kasę na prochy które ty chcesz dla siebie? Teraz po nocy by było na jutro rano? Zgłupiałaś? - wysyczała po chwili i złość wymalowana na twarzy przeszła w odcień pogardy jak zwyczajowo w tym środowisku traktowano słabsze, mniej udane okazy rodzaju ludzkiego niezdolne do pełnej samodzielności. Wróciła z powrotem do wyprostowanej sylwetki i nie bacząc na padający już całkiem regularnie deszcz zmieniajacy włosy z przylepione do głowy strąki nieśpiesznie sięgnęła do kieszeni i wydobyła paczkę papierosów odpalając równie powolnie jednego z nich. Złość czy jakiekoliwiek inne uczucia zniknęły z jej twarzy jakby odpalanie fajki było tak skomplikowaną czynnością, że absorbowało ją całkowicie.

- Ale możemy zrobić deal. Ty zrobisz coś dla mnie ja zrobię coś dla ciebie. Odszczekaj u Guido co naszczekałaś. Chcę swoich ludzi z powrotem u mnie. Zrób cokolwiek chcesz. Mogę zostawić ci ze dwóch bo jakoś do tej kurwa pory dwóch ludzi Big Mack’a starczało to i teraz powinno. I załatwisz to jutro rano jak bedziesz się widzieć z Guido. Jak mnie wyrolujesz to już znajdę sposób by ci się odpowiednio odwdzięczyć. - Viper przedstawiła swój układ. Najwyraźniej nie przepadała po ostatnich wydarzeniach za rudowłosą lekarką na tyle by robić coś dla niej z dobroci serca ale mogła pójść na układ. Nie wiadomo jakby Guido zareagował na prośbę Alice ale była najodpowiedniejszą osobą by liczyć na sukces w takiej rozmowie. Gdyby się zgodził Viper odzyskałaby większość swojej bandy a więc i wpływy i pozycję. Z drugiej strony obie wiedziały, że Guido podszedł do sprawy na dachu “dość emocjonalnie” i niekoniecznie musiał reagować rozsądnie gdyby znów wyszła na wierzch. Przetrząsanie dzielnicy po nocy w poszukiwaniu prochów w terminie “na wczoraj” też nie zapowiadało się na łatwy spacerek i przeszukujący w gangerskim stylu gangerzy niekoniecznie musieli zaskarbić sobie nowych przyjaciół na dzielni.

- I jak poszło? - spytała żmijowata kapitan w głównym holu gdzie oparty o ścianę stał Krogulec.

- Póki się na nas ktoś nie zasadził to całkiem nieźle. - odparł spokojnie szef drugiej bandy wydmuchując dym z jakiegoś skręta.

- Ktoś kurwa! Ci jebani Huroni! Przecież kurwa byliśmy w… - wypalił ten nadpobudliwy Youngblood nie wytrzymując napięcia i zbliżając się do dwojga oficerów. Przerwał mu gwałtowny cios w szczękę krogulcowej pięści.

- Kazałem ci się zamknąć debilu! - warknął wyraźnie rozzłoszczony szef sapiąc na podwładnego oddechem i dymem z papierosa. Młodszy Runner zamilkł najwyraźniej przestraszony zarówno własną wtopą jak i gniewem swojego szefa skoncentrował się więc na zbieraniu własnej szczęki do kupy rozsądnie schodząc większości obecnych z oczu. - Zostawiam ci Berta. - zwrócił się szef specgrupy bezpośrednio do gospodyni. - Zbierać się, spadamy stąd! - krzyknął do swoich ludzi a ci faktycznie zaczęli się zwijać.

- Dobra to czas pogadać z tym debilem na górze. Po cholerę zostawiałaś go tam samego? Ma sobie zjechać na ręcznym w spokoju czy co? Co to za brednia, że zaczyna się łamać? Pokażę ci jak się ich łamie. - prychnęła zirytowanym głosem Viper również zwracając się bezposrednio do Alice po czym raźno i z werwą ruszyła ku schodom proawdzącymi do gabinetu lekarki. Sprawiała wrażenie, że bardzo chętnie się weźmie za ostre przesłuchanie w typowym gangerskim stylu.

Detroit; dzielnica Schultz'ów; klub "Grzesznik"; Dzień 3 - późny wieczór; mżawka.

Julia "Blue" Faust

- Wiesz, ja mam właśnie bejcę. Mogę ci pokazać. Wiesz na masce albo tylnym siedzeniu… A na klanach na pewno byś świetnie wyglądała… - rzekł jakiś chłopaczek patrząc na nią napalonym wzrokiem i oblizując się równie lubieżnie. Choć na jesli ubiór kierowcy był jakimś odzwierciedleniem pojazdu jak to było w przypadku jej klienta to ten tutaj powinien mieć wówczas tą bejcę jakiegoś drugiego czy trzeciego sortu.

- Może Spiv? - odrzekł jeden z facetów przy okazji z zafascynowaniem jeżdżąc palcem od jej kolana do skraju króciutkiej sukienki i z powrotem. - On tam u nich zajmuje się takimi numerami. - dodał rozleniwionym głosem jakby mimochodem rozważając opcję jaką zapodała blondrozmówczyni ale bardziej skupiony na jej nóżkach których urok docenił nawet wybredny Pepe.

- Ee tam! - machnęła reką jakaś brunetka chyba torchę zazdrosna o zainteresowanie jakie wzbudzała blondwłosa kurewka. - Jak coś z powinięciem samochodów to by musiało i tak przejść przez łapy Danilesona. Jak nie przeszło to pewnie by się wkurzył, że mu nie odpalono doli i zlano. Choć pewnie nie przyznałby się do tego bo wyszedłby na frajera… - dodała po chwili zastanowienia też chcąc zwrócić uwagę mężczyzn siedzących przy stole.

- Albo ten nowy. Noo… Ten co się kręcił po Mechstone… No wiecie co się pobił z kimś z Camino… Parę dni temu no… No kurwa jak napierdzielał tego latynoskiego brudasa tym zderzakiem! - zaczął jakiś grubcio mający już kłopoty i z mową i koordynacją ruchów ale zgromadzeni zajarzyli o co mu chodzi dopiero jak powiedział o tym zderzaku.

- Kurwa, Bill to było ze dwa tygodnie temu… - roześmiała się brunetka wywołując nieme “serio” na zdzwionej twarzy grubaska. - Pamiętam. Kurde chyba kojarzę typa choć nie wiem skąd… - zastanowiała się dziewczyna.

- Poza tym co z tego, że stłukł tamtego dupka? Co to ma wspólnego z tą bemwicą? - nie zajarzył ten właściciel bejcy wciąż chyba mający nadzieję, że blondzia z taakimi nogami zgodzi się na podziwianie nie tylko jej wspaniałej bryki.

- Bo się odgrażał, że go wszyscy zapamiętamy. No wiecie całe Detroit. A potem słyszałem, że to cwaniak i robi w samochodach no to mógł powinąć tą bejcę. A widziałem go wczoraj jak się kręcił wokół Strzelnicy to mi się przypomniało. - Bill już z trudem skupiał się na przypomnieniu sobie tamtych wydarzeń i kontynuowaniu rozmowy.

- Może… Obcemu by tak nie zależało… - rzekł jakiś starszawy koleś choć nie zdawał się przekonany. - A ja wam mówię, że to było zlecenie a nie kawał. Dla jaj to mogli mu wysprejować tą brykę czy coś w ten deseń. I pewnie by ją potem gdzieś porzucili bo to trefny towar. W chuj trefny. Nikt by im nie odkupił takiego towaru. Nie w tym mieście. Chyba, że by był jeszcze większą rybą albo służył takiej i mógł liczyć na protekcję. - podsumował swoje wnioski facet z już przypruszoną siwizną czupryną po czym wychylił kolejnego strzała z kielonka.

- Właściwie jak sprawa jest z miasta to bryka w końcu wypłynie a jak nie to trzeba szukać poza miastem. Wtedy to raczej kaplica. - rzekła obojętnie brunetka kokieteryjnie wyciągając swoje nogi i kładąc je w poprzek kolan Billa co od razu przykuło jego uwagę i rece.

- Ale chyba to żaden osobisty wróg tego runnerowego palanta. Inaczej wysadziłby mu tą brykę razem z nim albo bez. Lub oblał koktailem czy coś w ten deseń. A jak nie opylił bryki od razu musiałby mieć dziuplę i dyskretnych ludzi no chociaż paru czyli zlecenie jak mówię. - odrzekł starszawy koleś ocierajac usta po alkoholu i zezując to na odkryte ramiona brunetki która zadowolona z obróbki nóżek przez grubaska patrzyła prowokująco na niego. Z drugiej strony kusiły go chyba wdzięki siedzącej obok blondynki. W końcu powziął decyzję i sięgną każdą ręką po każdą z nich.

Pustkowia; droga z Cheb; karawana Szczoty; Dzień 3 - noc; deszcz

Szuter i siostry Winchester

- Szuter, z twoim motorem wszystko gra? Jak pojechaliście na ten patrol to ta z torbą coś przy nim grzebała. - podczas kolacji Peter którem wcześniej pomógł odzyskać wierzchowca podszedł na chwilę do najemnika i sprzedał mu plotę. Poza tym ani podczas posiłku ani warty nie działo się nic specjalnego. Można było obserwować jak ludzie zajmują się zwyczajowymi sprawami jak i poprzedniego wieczora które można było zbiorczo zatytułować “koniec dnia”. Przeglądali swój sprzęt, zmywali swoje naczynia, rozmawiali ze sobą przyciszonymi głosami, szli za potrzebą czy szykowali posłania aż w końcu większość poszła spać. Na warcie Sedna okazała się strażnikiem wręcz idealnym bo nawet bystre zmysły strzelca gdy ten wiedział gdzie powinna być prawie nie był w stanie jej zauważyć. Aura zmieniła się o tyle, że mżawka przeszła w regularny deszcze. Dach okazał się dziurawy i strugi wody spływały przez dziury to tu to tam rozchlapując się monotonnie i niestrudzenie pośrodku obozowiska wewnątrz budynku to spływając po ścianach i dachu najczęsciej na zewnątrz. Deszcz jeszcze bardziej ograniczał pole widzenia i słyszenia bębniąc o budynek wygłuszając otoczenie oraz przesłaniając widoczność falami deszczu.

- Biegnący Księżyc mówił, że ten czerwony deszcz był przeklęty. Powiedział, że przyniesie śmierć i nieszczęście. - powiedziała nagle zupełnie bez związku indiańska dziewczyna wpatrzona przez rozwalone wrota w padający deszcz. Tym razem był zwykły choć nawet po ciemku widać było najbliższe, niec jasniejsze plamy nienaturalnego pochodzenia jakie wszędzie widniały w okolicy od paru dni.

Po warcie Szutera i Sedny przyszła kolej na siostry Winchester. Pośrodku nocy wcale lekko im się nie wstawało. Jak zwykle w takich przypadkach miało się wrażenie, że ledwo zamknie oczy a już go budzą. Obudziły się pośrodku pospanego obozowiska i z odgłosami regularnego deszczu w jaki przez te parę godzin przeszła mżawka. Rano szykowała się podróż przez błotnisty krajobraz jeśli deszcz ustanie lub błotnisty i deszczowy krajobraz jeśli nie. Detroidzka wiosna pokazywała swoje uroki w pełni. Wydobycie się z ciepłego legowiska na nocny, wilgotny chłód wcale nie było przyjemne.

- Konie są niespokojne. - rzekła Sedna zanim dwie pary wartowników rozstały się na swoje zmiany. W prawie całkowitej ciemności same zwierzęta dało się zauważyj jako większe plamy nieco ruchomej ciemności bez żadnych szczegułów. Ale po słowach Indianki faktycznie zauważyli zmianę w intomacji w parskaniu jakie z siebie wydawały. Za to Hilda jak na kuraka przystało całkowicie ignorowała całe zamieszanie i spała w najlepsze zwinięta w rudą, nastroszoną, pierzastą kulkę nie poswięcając uwagi na podrzędnych, ludzkich niewolników i ich przyziemne problemy. Poza cichym parskaniem koni nie słyszeli nic poza bębnieniem deszczu o ściany budynku.

Cheb; płd. bagna; farma Fergusona; Dzień 3 - noc; deszcz

Gordon Walker

Desperacki plan Gordona zadziałał. Choć roboty jednak nie do końca były skłonne współpracować by pomóc w jego wykonaniu. Gdy wciąż skrępowany siecią łowca maszyn opatulony srebrzystym materiałem próbował znieruchomieć pod wodą nie dał rady i jego ciałem wciąż wstrząsały niekotnrolwane drgawki i podrygi w rytm impulsów przymocowanych to sieci baterii. Rozbryzgiwał więc wodę aż miło. Słyszał jak padł kolejny strzał choć gdziekolwiek nie trafił na pewno nie trafił w spadającą na niego maszynę. Ta z chlupotem rozbryzgała wodę. Po ciemku praktycznie nic nie widział ale chyba sądząc po skoczności i rozbryzgu nie był to superciężki robot. Jednak wóczas miał przypływ wojennego farta. Baterie w sieci zdechły chyba ostatecznie i na razie się nie uruchomiły ponownie a może potrzebowały czasu by się znów naładować. To pozwoliło mu wreszcie znieruchomieć całkowicie pod cienką warstwą wody starczającą ledwo by go przykryć całkowicie. Robot również znieruchomiał najwyraźniej tracąc namiar. Jednak tu własnie okazał się niewdzięcznym współpracownikiem bo dalej trwał uparcie z typową robocią cierpliwością nie dalej niż krok czy dwa od skrytego pod wodą człowieka. Jednak w przeciwieństwie do niego maszyna nie potrzebowała do poprawnego funkcjonowania tlenu z powietrza a Gordonowi już zaczynało rozsadzać płuca od wstrzymywania oddechu. Wynurzenie się choćby skraju twarzy dla zaczerpnięcia oddechu tuż przed sensorami robota było skrajnie ryzykowne. Podobnie ryzykowne była próba odpełznięcia czy wyswobodzenia się z sieci bo ryzykował, że jakaś części ciała wympsknie mu się ponad brudną, zimną bagienną wodę i maszyna odzyska namiar na cel. Leżał więc na dnie ugniatającego mu plecy rumowiska pogrązony w wodnej, lodowatej ciemności, z dochodzącymi go spod wody zniekształconymi odgłosami tylko domyslając się gdzie dokładnie może być robot który go prawie dopadł i jak przebiega walka.

Nataniel "Lynx" Wood i Nico DuClare

Nico i Dawid ruszyli z parteru domu ku stodole. Nie było sposobu by wyjść poza zasięgiem ostrzału wielkiego robota z głębi stodoły. Sam dom który opuszczali jak i większość podejścia pomiędzy budynkiem a stodołą była w zasięgu jego ostrzału. Dopiero w pobliżu stodoły można było mieć nadzieję, że ściany skryją smiałków takiej eskapady. Było to o tyle szarpiace nerwy, że obecnie budynek jak i cała farma była pogrążona w całkowitej ciemności więc można było zgadywać jedynie co się tam dzieje.

Kloc jak go ochrzcił Dawid milczał od dłuższego czasu nie włączając się do walki. Dopóki dwójka ludzi nie pojawiła się na otwartym terenie. Wówczas zauważyli jakieś błyski w mrocznych czeluściach budynku oznaczający charakterystyczne rozbłyski ognia broni palnej. rozbłyski praktycznie od razu zlały się w jeden łomot broni maszynwej i siekające wodę i powierchnię wokół nich pociski. Zaden co prawda nie trafił ale na otwartej przestrzeni nie było gdzie się ukryć przed falami rozgrzanego ołowiu. Przy takiej nawale ognia któryś pocisk po prostu musiałby trafić. Powrót do domu i skrycie sie za jego ścianami odległymi zaledwie o kilka metrów za plecami zdawało się niebotycznie trudne do zrealizowania. Wówczas padł jeden strzał kończący całą strzelaninę. Woda w bagnie wokół dwójki szturmowców dotąd gotująca się od ołowiowych pocisków nagle ucichła i zaczęła się uspokajać. Z głebi mrocznej stodoły nie dobiegały już żadne odbłyski ani odgłosy. Nadal jednak nie wiedzieli jaki los spotkał Gordona ani czy ten wielki kloc jest załatwiony ostatecznie.

---

Lynx wybrał na cel kopułkę na szczycie maszyny. Celował nawet wóczas gdy ta i sąsiednia nagle zabłysła jaskrawoseledynowym ogniem i otworzyła ogień do dwóch wykrytów obiektów na otwartej przestrzeni. Ledwo opuścili schronienie jaką dawał budynek i najwyraźniej sensory robota złapały ich namiar, przekazały elektronieczne rozkazy do systemów kierowania ogniem i maszyna wznowiła walkę. Wówczas pociągnął za spust i poczuł znajome uderzenie od kolby swojej broni a pocisk pomknął przez nocne niebo wprost w wznaczony cel zmiatając całą trafioną część wieżyczki i posyłając ją do wszystkich diabłów. Obecnie ziała tam wielka dziura obnażająca dymiące wnętrze kopułki. Sam największy robot też dymił z licznych przestrzelin i niefabrycznych wyrw i otworów tu czy tam sypał iskrami. Trafiona wieżyczka zdawała się być rozwalona ostatecznie. Pozostałe jednak choć mniej czy bardziej uszkodzone podczas walk i nieruchome nadal sprawiały zdatne do użytku wrażenie. Stan robota był nadal niepewny. Tam mu się bujały jakies przewody, gdzie indziej tryskał jakiś olej zarzygując burtę jeszcze gdzieś wierzgał jakiś wichajster ale czy to miało czemuś jeszcze służcyć czy było próbą naprawienia sie czy ataku albo uruchomienia programu samodestrukcji jakie miały ponoć niektóre roboty tego Lynx nie wiedział. Wiedział, że tamten skaczący robot zniknął mu z pola widzenia i nie było wiadomo gdzie jest. Ten pajęczakowaty też się na razie nie pojawił.

Pustkowia; pd od Mac; las; Dzień 3 - noc; deszcz

Bosede "Baba" Kafu

Bosede podkradał sie w całkiem sprzyjajacych dla siebie warunkach. Przeciwnik się go chyba nie spodziewał a i się rozpadało co dodatkowo sprzyjało wielkiemu mutantowi w podkradnięciu się do celu. Choć było ryzyko, że nawet jeśli by ich zliwkidował bez przeszkód może powstać hałas który zaalarmuje obóz poniżej. Wystarczyłby krzyk nie mówiąc co by się stało gdyby któryś zdołał pociągnąć za spust.

Jednak okazało się, że Moloch potrafi projektować i szkolić swoich wojowników. Dwie cieplne sylwetki prawdopodobnie do ostatniego momentu nie zdawały sobie sprawy, że prócz nich może być tu ktoś jeszcze. Pierwszy Cwiek zdążył tylko sapnąć z bólu i zdziwienia gdy hebanowe ostrze przeszyło mu trzewia wypruwając brutalnym cięciem wnętrzości na zewnątrz. Zawył upadając już na kolana trzymajac rozpaczliwie swoje wypływajace jelita a po chwili juz lezał na baezimiennym wzgórzu zalewany razem z nim falami deszczu które obojętnie padały na niego, trawę obok i kałużę żóltawej posoki jaka zaczęła błyskawicznie z niego wypływać.

Jednak jednoczesny atak na dwóch przeciwników był sporym ryzykiem nawet dla molochowego cybermutanta. Drugiemu którego Baba przeznaczył docelowo na spytki a więc i trafił go mniej zabójczy atak ostrze trafiło w z przelotu po plecach. Ludzkie ramie nie miało na tyle siły przebicia by zrobić coś poza płytkim sieknięciem i powierzchowną raną. Jednak nie trafiło go ludzkie ramię ani broń. Hebanowe ostrze zespolone w jedność ze swoim włascicielem zahaczyło o kręgosłup, przeszło przez trzewia pustosząc je całkowicie i wyszło bokiem w zjadliwym cięciu razem z krwistożółtą posoką. Niemniej nie było aż tak zabójcze jak te które trafiło jego sąsiada. Ganger wrzasnął i zachiwał się od impetu zaskakujacego uderzenia ale ustał na nogach. Chyba częsciowo w szoku wodwrćóił się do nieznanego zagrożenia i próbował zastawiać się swoją polewaczką.W amoku chyba stracił głowę bo nie pociągnął za spust skupiajac się na chaotycznej obronie. Ale nim zdecydował się na cokolwiek innego spadła już na niego hebanowa lawina ciosów, wytracając którymś uderzeniem broń z osłabionych rąk a drugą łapiac go za gardło i przyciskając do drzewa. W przerwie pomiędzy drzewami mutant widział, że poniżej niektóre sylwetki znieruchomiały i chyba patrzyły gdzieś w ich stronę ale było mało prawdopodobne, że wypatrzą ich po ciemku, w deszczu i wśród drzew. Nawet jeśli coś by przedsięwzieli od razu miał jeszcze trochę czasu by przepytać jeńca tak jak miał zamiar.