Pale zwiedzał okoliczną aleję. W końcu wyszedł z cienia wieży i pooglądał okoliczne sklepy. W końcu dodarł na wielki holo panel z walkami robotów. Działo się to w pobliżu baru z sake.
Humanoidalni bokserzy nawalali się po syntetycznych twarzach. Siła ciosów uszkadzała im powłokę. W końcu ten z czerwonym paskiem złapał jednego w silnym chwycie i począł wykręcać mu nogę. Pod mocą sztucznych mięśni i ścięgien robota noga drugiego wygięła się i skrzywiła. Zraniony android począł wykrzywiać się w symulowanym bólu. Pale`a poruszył ten widok.

Czy ja również jestem taką rzeczą? Czy to co odczuwam jest sztuczne?

Odszedł w stronę z której przyszedł . Prosto pod parking z aerocar`em. Jakaś roześmiana para wsiadała do niebieskiego Mercedesa. Siadł i począł patrzyć na zachód słońca. Był to widok piękny i smutny zarazem.

Ja... czuje.

Android pokręcił się chwilę po okolicznym centrum handlowym. Pooglądał wystawy i przelatujące z zatrważająca częstotliwością reklamy w HR. Najwięcej uwagi poświecił jednak obserwacji ludzi. Potrzeba posiadania jak największej ilości dóbr materialnych, pragnienie bogactwa było czymś czego Hayze nadal nie potrafił zrozumieć.
Radość po zakupie jakiegoś przedmiotu była dla androida całkowicie obca. Dla niego przedmioty były pozbawione jakiejkolwiek osobowości, a ludzie widzieli w nich najwyraźniej coś więcej.
Kilkadziesiąt minut obserwacji nie zbliżyło go jednak do rozwiązania istoty problemu.

Gdy nadszedł czas robot udał się pod wskazany adres.
Klub “Black H” mieścił się w dzielnicy Arakawa-ku. Były to gęsto zabudowany obszar fabryczny. To tutaj ulokowane było kilka naprawdę dużych fabryk.
Wysiadając z aerolotu droid zauważył, że ulice są praktycznie puste, wręcz wymarłe. Zdawać by się mogło, że ludzie tutaj nigdy nie mieszkali. Jedynie stłumiony dźwięk pracujących fabryk udowadniał, że gdzieś pośród tych betonowych murów kryją się ludzie. Hayze nie bez trudu odnalazł ulicę na której znajdował się klub. Trzy piętrowy, czarny budynek kontrastował z architekturą okolicy, ale schowany był pośród otaczających go fabrycznych wieżowców i z daleka był zupełnie niewidoczny. Przed klubem nie było zupełni nikogo. Fakt ten niezmiernie zdziwił androida, ale i tak udał się do środka.
W drzwiach przywiał go wysoki, barczysty i strasznie owłosiony mieszaniec. Hybryda miała sporą dawkę genów goryla i w sumie jedynie umiejętność mówienia po japońsku odróżniała go od zwykłego goryla.
Mimo podania hasła android został dokładnie przeszukany i poproszony o oddanie broni. Dopiero wtedy został wpuszczony do klubu.

Dopiero wewnątrz android poczuł, że jest w prawdziwym klubie. Sala tonęła w ciemnym, prawie purpurowym świetle. Dodatkowo błyskające z niesamowitą częstotliwością stroboskopy powodowały, że nawet androidowi trudno było tutaj zachować orientację. Jak robili to ludzie pozostawała tajemnicą. Większość sali wypełniał parkiet na którym w rytm szaleńczego techno wyginało się kilkaset osób. Pod ścianami ustawione były szerokie i bardzo nisko pochylone do tyły, skórzane fotele. Leżało w nich kilkadziesiąt osób i z tego co przypuszczał Hayze albo byli zanurzeni w Głębinie, albo byli czymś odurzeni. A być może jedno i drugie.
Po chwili Hayze ujrzał lożę ulokowaną wysoko ponad parkietem. To tam mieściła się konsoleta dj-a oraz strefa VIP, gdzie na miękkich skórzanych pufach siedziało czterech mężczyzn. Hayze rozpoznał jednego z nich. Był nim młody gangster, którego spotkał na ulicy.
Śmiało ruszył w kierunku balkonu.
Gdy Hayze wszedł na balkon przywitał go przywódca gangu, młody chłopak o europejskich rysach i widocznym wszczepie optyczny.
- Siadaj wyzwoleńcu - rzucił krótko - Cieszę się, że przyszedłeś. Faktycznie jesteś świadomy? Do kogo należałeś?

- Słuchaj więc....- rozpoczął Toro -...sprawdzimy cię. Zobaczymy co jesteś wart.
Wszyscy zebrani wybuchli lekko tłumionym śmiechem.
Hayze poczuł się nieswojo. Nigdy w całej swojej egzystencji nie doświadczył takiego uczucia. Był obiektem pośmiewiska, tak to się chyba nazywało. Śmiali się z niego, a on nie bardzo wiedział dlaczego i jak powinien się zachować. W takich to właśnie sytuacjach konfrontacji społecznych większość androidów miała spore problemy i często się gubiła. Pale czuł, że powinien coś powiedzieć, coś zrobić, ale nie wiedział co.
- Mamy dla ciebie jedno proste zadanie. Wyglądasz na model bojowy, więc nie powinieneś mieć żadnych problemów z jego wykonaniem. Udasz się w to miejsce - po tych słowach przesunął w powietrzu kartę w hiper rzeczywistości - Tutaj masz adres i zdjęcie gościa. Skasuj typa i zniszcz jego TAP, coby się skurwiel nie odrodził. Tyle.
Przywódca gangu wpatrywał się w androida i czekał na jego odpowiedź.

Hayze dotarł na miejsce po zaledwie kilku minutach. Ruch powietrzny o tej porze był o wiele słabszy niż w ciągu dnia. Adres, który otrzymał znajdował się w niedaleko ścisłego centrum. Był to jednak specyficzny rejon miasta. Mimo wielu przemian w społeczeństwie, jakie zaszły na przestrzeni wieków, nadal nazywano ten rejon, dzielnicą czerwonych latarni.
Ku zdziwieniu androida faktycznie nad ulicą wisiały w równych odstępach czerwone lampiony znane z dawnych zdjęć i rycin. To symboliczne nawiązanie wyraźnie świadczyło, jak mimo wielu zmian ludzie nadal są sentymentalni i ckliwi. Wszelkie nawiązania historyczne i symboliczne były tak naprawdę obce Hayzowi. Jednak jego pojemny mózg został wyposażony w niezbędną wiedzę ogólną i to właśnie dzięki nie robot potrafił odczytywać, takie ukryte pomiędzy wierszami treści.
Ulica tonęła w mroku. Wysokie wieżowce ginęły gdzieś pośród atramentowego nieba. Chodniki lśniły wilgocią w słabym świetle freonowych latarni.
Droid bez trudu dotarł do klubu. W tłumie stojącym w kolejce do wejścia byli wszyscy przedstawiciele współczesnego społeczeństwa. Było kilka rodzajów hybryd, które stały w jednej grupie, kilkunastu wyniosłych ludzi ze tak zwanej wersji 2.0, kilka holoprojekcji oraz ku zdziwieniu Hayze kilka droidów. Ich swobodny styl bycia wskazywał albo na wysoko rozwinięte androidy towarzyskie, albo na wyzwoleńców.
Pale zatrzymał na nich na chwilę wzrok i po raz pierwszy zdał sobie sprawę, że przecież nie jest jedynym oswobodzonym androidem na świecie. Czyżby ci tutaj byli podobni do niego?
Poczucie obowiązku głęboko wpisane w jego rejestry osobowościowe, dało o sobie znać. Wnet przypomniał sobie o swoim zadaniu i o tym, że musi jak najszybciej dostać się do środka.

Hayze ustawił się w kolejce i z niecierpliwością czekał aż dojdzie do drzwi. Szybko zorientował się, że wejście do klubu może nie być takie łatwe i proste, jak mu się początkowo zdawało. Ochroniarz przy drzwiach prowadził rodzaj dziwnej selekcji. Przez kilka chwil lustrował każdego z potencjalnych gości od stóp do głów. Myślał przy tym intensywnie o czym świadczyła wyraźnie zmarszczka na jego czole. W końcu odzywał się, a na potencjalnego gościa padał blady strach.
Wyrok brzmiał albo “właź” albo “spierdalaj” Od decyzji ochroniarza nie było żadnego odwołania. Także kryteria jakimi kierował się goryl nie były nikomu znane. Wchodzili zarówno ludzie, jak i hybrydy, ale z równą częstotliwością także byli odprawiani z kwitkiem.
Po kilkunastu minutach nadeszła kolej Hayze. Goryl wiódł po nim wzrokiem i analizował jego wygląd. Droid nie próbował się nawet odezwać, gdy zauważył, że wszyscy ci którzy próbowali wdawać się w dyskusję z bramkarzem, wylatywali jeszcze szybciej.
Kilkanaście długich sekund, które trwały wręcz w nieskończoność. Android pierwszy raz w swojej egzystencji zrozumiał dlaczego ludzie uważają, że czas jest pojęciem relatywnym. Nigdy wcześniej tak nie myślał. Dla niego minuta, godzina, czy dzień trwały zawsze tyle samo.
Nie tym razem jednak. Czas jaki ochroniarz poświęcił na obserwację wydawał mu się nienaturalnie długi.
- Spierdalaj! - padł wreszcie wyrok.
Android nie wdawał się w dyskusję, ani w przepychanki. Wiedział, że nic to nie pomoże, a nawet jeszcze bardziej utrudni mu zadanie.
Musiał znaleźć inny sposób na dostanie się do środka. Przeszedł na drugą stronę ulicy i zamyślił się obserwując ludzi stojących w kolejce do klubu.
Nie minęło dwie minuty, gdy podszedł do niego kobieta droid. Jej syntetyczna skóra pokryta była dziwnymi wzorami, które imitowały ludzkie tatuaże. Miała różowego irokeza na głowie i w przeciwieństwie do większości androidów nie miała na sobie żadnego ubrania.
- Nie wpuścili cię biedaczku - rzekła - Za jedyne tysiąc kredytów, załatwię ci wejściówkę. Co ty na to przystojniaczku?
Hayze szybko sprawdził na TAP-ie ilość posiadanych pieniędzy. Pan Kato często przelewał mu różne sumy, gdy miał coś załatwić.

Teraz licznik wskazywał 570 kredytów.

Zdecydowanie za mało, by kupić sobie wejściówkę.

- Oj! - westchnęła droidka - Widzę, że z ciebie świeżaka. Wszystkie droidy tutaj są wolne i świadome. Dokładnie tak, jak ty mój złociutki. A co do kasy... no cóż... widzę, że dopiero zaczynasz, więc radziłaby ci omijać takie przybytki. Załtw sobie jakieś płatne zajęcie, a dopiero później rozwijaj swoją osobowość. Tak jest o wiele łatwiej. Uwierz bardziej doświadczonej koleżance - droidka mrugnęła kokieteryjnie. Hayze jednak rozpoznał jej gesty tylko i wyłącznie dzięki wgranemu oprogramowaniu, a nie intuicji. Jej zachowanie nie wywołało w robocie żadnej reakcji.
- Jeżeli jednak jakoś specjalnie zależy ci na wejściu do klubu, to zróbmy tak. Przelej mi kasę i daj otwórz dla mnie dostęp do swojego TAP-u. Co ty na to?