Imperium oznaczyło swoje wpływy na Tel Bollin niczym żar na skórze Banthy. Na niebie złowieszczo wisiał Gwiezdny Niszczyciel, gotowy w razie kłopotów ostrzelać całe umierające miasto. Lyrio usiadł pod wspornikami platformy czując jak adrenalina pali mu wnętrzności, pulsując nagląco. Łowca wyczuwał swoją śmierć, zbliżającą się nieubłaganie.

Pomyślał o Sanie, Navie i Ziggym, życząc im jak najlepszego losu. Kiedy się żegnali czuł pewność, że widzą się po raz ostatni. Zastanawiał się dokąd zwiała Zabraczka, czy skoczy z orbity planety oraz czy Sane leży już martwy w niszczonym ciężką artylerią kompleksie oczyszczalni. Lyrio mógłby przysiąc, że czuje smutek, który kłębił się w nim od wielu lat. Nigdy nie znalazł swojego miejsca, ale teraz mógł zrobić coś należnego. Przynajmniej tak mu się wydawało, nie było już czasu rozprawiać się nad motywacją swoich działań. Spojrzał na dwa blastery, które służyły mu tyle lat. Potem rozejrzał się po panoramie miasta, próbując pojmać i pojąc chwilę- zawsze nieuchwytną- po raz ostatni.

Był gotowy.

Aktywował dopalacz refleksu. Igły płynnego chromu rozeszły się wzdłuż kręgosłupa, kończąc swoje natarcie wielkim rozbłyskiem w głowie. Momentalnie zwolnił czas, wszystko wydało mu się nieskończenie piękne i choć nikt nie mógł tego potwierdzić, istniała szansa, że drobne kropelki łez zebrały się jak rosa pod okiem Khorta.

Zamierzał zakraść się, wspinając się koło procesorów atmosferycznych, skąd pochodziła jedyna widoczna sygnatura cieplna. Cały czas był gotowy do skoku plecakiem, w razie czego chcą wykorzystać przewagę jaką dawał mu lot. Cel był prosty, miał zabić Blaise’a i nie pozwolić mu rozprzestrzenić wirusa, jak i dać rozkaz bombardowania planety. Niszczyciel wisiał nad Tel Bollin; z tej odległości z miasta zostałby tylko ponury krater.

Lyrio zamierzał złapać się wystających śrub i wspiąć się po platformie. Rekonesans był najważniejszy, następnie identyfikacja Agenta ISB i jak najszybsza jego eliminacja.

Młody mężczyzna skoczył, podniósł się, by po chwili znaleźć się na platformie. Apokalipsa wisiała w powietrzu.

Minęły trzy tygodnie od kiedy Lyrio prawie nie zmarł na platformie przy najwyższej wieży Tel Bollin. Siedział w wózku inwalidzkim patrząc na szare skały Endergaadika. Jak się szybko dowiedział, była tu baza Sojuszu Rebelianckiego. Całkiem spora, pełna niespotykanego wcześniej ruchu. Każdy z żołnierzy Rebelii pędził, ale z poczuciem celu. Tego, że ma ważne zadanie do wykonania. Trochę go to śmieszyło, ale zaczynał czuć się częścią tej drużyny. Wzbudził spore zainteresowanie wśród załogi bazy. Ciężko to do Lyria dochodziło, ale w końcu zrozumiał, że gdyby nie on, Nava, Sane oraz nawet stary, zardzewiały Ziggy baza straciłaby na znaczeniu, bo w Tel Bollin i mniejszych osadach Endergraadu nie zostałaby żywa istota. Prawdopodobnie nawet te śmieszne sygnaturki małych pustynnych zwierzątek.

Khort próbował wstać, ale jego drgające jak szalone ręce ledwo trzymały poręczy wózka. Całe ciało bolało. Przeszczepiono mu jego własną skórę tworząc pomarszczoną karykaturę pleców i prawej części twarzy. Niestety stan Łowcy był krytyczny i nie było czasu na wyhodowanie tkanek skóry.

Dochodził do tego prawie całkiem wypalony układ nerwowy. Gdyby dopalacz refleksu nie był wojskowej klasy pewnie, by zmarł. Tylko solidne zabezpieczenia przeciw-obciążeniowe sprawiły, że teraz pomimo drobnych ataków padaczki i migren miał szansę wrócić do zdrowia. Na efekty należało jednak czekać. Przynajmniej trzy lata rehabilitacji wisiały w powietrzu. Niemniej główny chirurg pobawił się również z wątrobą Khorta prawie całkowicie eliminując uzależnienie od przyprawy. Nareszcie mógł poczuć się wolny. Przy całej tej sytuacji o dziwo znikły koszmary. Nie widział już odtwarzanych od nowa scen z dzieciństwa. Mundorot podobno całkiem wymarł po brutalnym złupieniu przez piratów Nikto. Matka Lyrio jednak zmarła dwa lata przed tym na jakąś chorobę zakaźną przewleczoną z innego układu. Tak przynajmniej powiedział jeden z zaprzyjaźnionych szpiegów Navy. Lyrio zamyślony zobaczył, że idzie. Miała na sobie grubo uszyty mundur Rebeliantów, jednak jej włosy były jak zawsze zadbane. Dziwnie się mu na nią patrzyło, ale zaczynał powoli rozumieć jak jest mu bliska.

-Jak tam dzień Lyrio… czy jak mówi część bazy- popatrzyła w górę i wywróciła figlarnie oczami- Wybawicielu Spod Tel Bollin. Jak czujesz się jako figura religijna?

-Moc jest we mnie silna. Jestem silny mocą- dwójka wybuchnęła śmiechem, bo od kiedy Sane okazał się ocalałym uczniem Jedi, rzucił nawet bliską sobie piersiówkę i z znanym wszystkim entuzjazmem planował znaleźć jakiś innych pobratymców. Coś go jednak trzymało w bazie i każdy wiedział o co chodzi.

-Kiedy wyruszamy? Znaczy wyruszacie… znaczy do diabła, kiedy każdy z nas ruszy w inną stronę- powiedział Lyrio starając się zachować poważną twarz. Nie wiedział jednak na ile mu to wychodzi z paskudną, leczącą się blizną.

Nava popatrzyła mu prosto w oczy, zrzucając maskę, wydawała się lekko smutna i niepewna.

-Zrobiłeś dużo dobrego, potrzebujesz odpoczynku. Podziemny Szpital Rebelii na Coruscant, jest sprawdzony oraz bezpieczny. Nawet dostaniesz zniżkę za swoje czyny. Jesteś bogaty- Norgito zamyśliła się po czym bardziej rozpromieniona odrzekła z dumą patrząc na Lyrio- Sto tysięcy na przytułek dla sierot to ładny gest. Jesteśmy kwita, jeśli idzie o wypłatę, bo zrobiłeś dużo więcej niż mogłaby wyrazić cała forsa w Galaktyce.

-Nadal przyzwyczajam się do sztucznej szczęki. Powiecc seplenie czasem?

-Niemniej tak ja zwykle- Nava walnęła go w ramię.

-Rozumiem, że nie złapiesz się na miesiąc miodowy na PROROKU? Oferta cały czas aktualna.

-Przykro mi statek jest za bardzo poszukiwany i…

Lyrio wzruszył ramionami.

-I od tego są Zewnętrzne Rubieże.

Nava spojrzała na niego tak jak wtedy, gdy żegnali się w zrujnowanej oczyszczalni. To zmroziło nieco Łowcę, jednocześnie wywołując spodziewaną akceptację.

-Misja- stwierdził.

-Misja, tak.

-Powodzenia… ale poleć mnie temu Ackbarowi czy jak nazywa się ten gość. Wiele osób o nim mówi, a ja lubię owoce morza- powiedział pół poważnym tonem mężczyzna.

-Podobno lubi słowo “niesubordynacja” i muszę stwierdzić, że przejawiasz jest niesamowite pokłady…

Pocałowali się nagle, mówiąc to na co nie było słów. Tych chcianych i tych niechcianych. Nava odleciała następnego dnia.

***

-Ostatnia szklanka Lyrio. I moja również- Sane chwiał się w cieniu wąskiej kantyny na Endergaadiku.

-Zaa środki przeciwbólowe, które nie są narkotyczne… chociaż Kajdan był całkiem uroczy- zakpił z siebie Khort.

-Mówię Ci to było złe. Masz nową wątrobę. Mnóstwo kredytów.

Lyrio machnął ręką i przerwał przyjacielowi.

-I potrzebuje mechanika. PROROK go potrzebuje. Nie możesz mi odmówić czyż nie?

Sane wydawał się zmieszany, patrzył w zawartość szklanki z whisky na lodzie.

-Chcę znaleźć jakiś Jedi. Bez obrazy, ale nie wiem… stary, nie wiem…- Sane’owi zaczął trześć się głos, a na oliwkowych policzkach pojawił się rumieniec. Był słodki.

-Wiesz i ja wiem, że lecę z tobą. Nie ma innej opcji. Przemyśl to Sane. To jak górska wycieczka. Co może stać się poszukując rycerzy.

-Wszystko Lyrio.

Łowca kiwnął głową i stuknęli się drinkami.

-Za wszystko i do dna.

Sane przetrawił alkohol i podjął decyzję, o której powiedział mu dopiero tydzień po odlocie Navy. PROROK po raz kolejny zaszumiał ogłuszająco w hangarze.