Strzały ucichły. Znajdował się gdzieś w głębi kompleksu przy asyście dwóch Arbitratorów. W sumie to on bardziej asystował im niżeli oni jemu. Eliminacja kolejnych płochych celów nie stanowiła większego problemu. Zlikwidowali główne zagrożenie dużo wcześniej, teraz czyścili niedobitki. Wszechobecna śmierć spowszedniała dość szybko. Strzelali do serwitorów, nie ludzi. Zwykłego nieistotnego heretyckiego ścierwa. Nie miało znaczenia kim byli w poprzednim życiu, ich ciała trawiła Herezja którą należało wyplenić.
***
Milczenie narastało, akolita siedzący na kamieniu z wierną bronią na kolanach spoglądał z górskiej półki na rozciągający się w dole połacie dzikiego terenu.
- Więc chcesz mi powiedzieć że nie wiesz gdzie iść tak?
- To nie tak że nie wiem, zawsze możemy wrócić tą samą drogą Panie.
Carius podniósł wzrok i popatrzył z niedowierzaniem na zwiadowcę PDF.
-Czyli twój dowódca który stwierdził, jak to było- zmienił barwę głosu na bardziej basowy- To nasz najlepszy tropiciel, mistrz jakich mało, będziesz Panie zachwycony!- kontynuował swoim ironicznym tonem ponownie spoglądając w dal- Chcesz mi powiedzieć że dowódca się mylił?
-Nie Panie, ale sam widzisz że nie ma dalszej drogi.- Cariusa męczyło „Panowanie” od kiedy Marion odkryła karty byli traktowani przez tych ludzi jak wyznacznik wszelkich wzorców i przedłużenie woli imperatora. Tym ostatnim faktycznie byli, tym pierwszym nie bardzo. Ploxa po prostu męczyło nazywaniem go Panem.
-A więc chcesz powiedzieć że zawiodłeś święte Ordo i przeciwstawiasz się woli samego Imperatora?
-Nie Panie ja nie chciałem, ja tylko…- przerwał widząc uniesioną dłoń i nietęgą minę współrozmówcy. Parę nieskończonych sekund później, Plox się uśmiechnął.
-Przecież jaja sobie robię. Te serwoscierwa które śledzimy od dobrych paru godzin musiały by pójść albo w górę po pionowej ścianie, albo skoczyć w przepaść, śmiano zakładam że zrobiły to drugie. Co nie zmienia faktu że teraz musisz znaleźć drogę w dół. Jak upewnimy się że zdechły to wrócimy się napić. Dobra młody czas ruszać.
***
Siedział w jednych z małych knajpek miasta Danin. Był pod sporym zaskoczeniem gdy w tej zapadłej dziurze udało mu się znaleźć potrzebne mu przedmioty. Teraz wszystko leżało bezpieczne w kryjówce. Teraz siedział i pił z przypadkowymi tubylcami.
-A wiec mówisz Hennry- zaczął współbiesiadnik- że kiedyś upolowałeś trzy metrowego Krowodzika tak?!
-A no mówię ci cztery metry on miał a może więcej!
-Łżesz! Krowodziki nie dorastają do takich rozmiarów, największy okaz jaki widziałem miał dwa metry.- Carius który podał się za Henrego faktycznie łgał, nie widział na oczy krowodzika, ale towarzystwo myśliwych mu odpowiadało, także łgał jak z nut wciskając podpitym towarzyszą bajeczkę o krowodziku.
-Może to był standardowy Krowodzik, tylko ten nasz Henry się przestraszył tak potulnego stworzonka- wybełkotał w rozbawieniu trzeci rozmówca.
-Nie panowie ja wam mówię to był pięciometrowy krowodzik! Ja i wierna Betsi-tak przedstawił swoją domniemaną strzelbę na Krowodziki- także ja i moja wierna Betsi wybraliśmy się do południowych puszcz i przez trzy dni i trzy noce tropiliśmy tego Krowodzika. A mówię wam ślady tego sześciometrowego krowodzika były przeogromne.
-Przez trzy dni i trzy noce sam w puszczy. No chyboś panie Henry się z głupim na rozumy pozamieniał! Przeto wszelkie tałatajstwo taką mizerotę jak ty by zżarło w tym lesie!
-Nic mnie nie zżarło bo miałem Betsi, dajcie że opowiadać. Także tak cztery dni i pięć nocy już za bestią chodziłem i wtem ona na mnie wyskakuje i w szarże na mnie daje! Z wiernej Betsi raz zdążył żem wypalić i jako że strzelcem jestem wyborowym to oka żem stwora pozbawił. Ale stwora to nie zatrzymało i wpadł na mnie obalając na ziemię i próbując na pół paszczęką swą rozgryźć. Wierną Betsi atak zatrzymałem jednak ona tyle szczęścia nie miała- ostatnie zdanie Plox powiedział z nieukrywanym smutkiem, aby zwiększyć wiarygodność opowieści.
-Jakże to tak! Dzikokrowa broń na pół przegryzła?! Przeto to przeogromna strata dla myśliwego wierną broń utracić!
-A no bydle broń zniszczyło. Jednak dzięki Betsi udało się mi spod zwierza czmychnąć i w ręku jedynie nóż trzymając w drugie oko bestii wsadzić, tak że padła trupem!
-A jakieś trofeum żeś zgarnął z tej wyprawy!
-A no, jednak po drodze musiałem porzucić przed bestiami uciekając całe 7 dni i 7 nocy!
Cała rozmowa była zakrapiana tak dużą ilością alkoholu że cała opowieść przybrała formę epickiej sagi, o której oczywiście nikt kolejnego dnia nie pamiętał, zresztą jak o tajemniczym Henrym.

Marion była – co dość zrozumiałe, szczególnie u wychowanej w sierocińcu i zakonie baby – wściekła na Varna. Tym bardziej, że dochodziły do niej słuchy o machlojach jakich się dopuścił wobec żołnierzy PDF. Wygoniła towarzystwo z pokoju i impreza się, tym samym, trochę popsuła. Ale była jeszcze dla niej jakaś nadzieja – użyła przy tym wiązanki rynsztokowych przekleństw. Jeszcze będą z niej ludzie.

Wreszcie urlop się zakończył, przyszedł czas dalszego działania. Wprawdzie urlop ten mógł być przyjemny i spokojny (lub ekscytujący dla niektórych), i nie chcieli jego końca, to wciąż mieli zadania do wypełnienia w tym systemie gwiezdnym. Na początku nowego tygodnia zapakowali się więc do furgona i ruszyli do Agro-Stacji 720-SX aby zbadać plotki o rzekomym powrocie „Mosiężnego Byka”. Podróż była co najmniej równie długa, acz na dwa razy większą odległość i przynajmniej o klasę wygodniejsza aniżeli Synfordem.

„Wioska” okazała się być duża, ale rzadko zabudowana. Rozwleczona na kilka kilometrów wzdłuż i wszerz, w większości zawierała wielkie hale w których trzymano dziesiątki tysięcy osobników trzody – terrańskich świń i krów, popularnych groxów, drobiu i pochodnych. Agrostację okalały prerie porośnięte gęstą trawą, wyregulowane sztucznymi nasypami i lasami oraz rozparcelowane na wielkie pastwiska płotami i siatkami. Upraw było tutaj niewiele i były głównie przeznaczone na konsumpcję mieszkańców. Paszę sprowadzano z innych rejonów planety, w zamian dostarczając żywiec, mięso, skórę i inne produkty odzwierzęce.

Odpowiednie miejsce do wyklucia się durnej wiejskiej legendy o jakimś „byku z mosiądzu”. Tyle, że tym razem było w niej ziarno prawdy. Co też było dość typowe. Wydawało się chwilami, że gdzie się pojawiała Inkwizycja, to wszystkie plotki, legendy, bajki i podejrzenia okazywały się całkiem realne i były sprawką jakichś sekciarzy, pierdów z Osnowy czy (z rzadka) zakusów xenos. I tak było i tym razem. Jakże przewidywalne... wręcz rutynowe.

Wieś nie mogła sobie poradzić z problemem ginących pasterzy, strażników, spacerowiczów i innych ludzi wychodzących nocą na pola. Rankiem znajdowano ich zmasakrowane szczątki. Rany sugerowały stratowanie i wzięcie na rogi – typowe dla ataku rozszalałego byka; z tym, że byk ten musiał być naprawdę potężny i wściekły. Ciężar śladów przekraczał normę wagową, szczątki były bardzo brutalnie (wręcz specjalnie) masakrowane nawet po śmierci, znajdowano ślady użycia broni – strzelb, rewolwerów i pochodnych. Znajdowano łuski i gilzy, czasem całkiem sporo (szczególnie jak raz wyszła grupa podchmielonych farmerów chcąca raz na zawsze pozbyć się zagrożenia), śrut, pogięte pociski półpłaszczowe i dumdum różnych kalibrów. Ani śladu zranienia napastnika.

Marion i Fabio mieli swoje podejrzenia odnośnie sprawcy, jednak chcieli najpierw sprawdzić teren pod kątem psionicznym. To był klucz do rozwikłania sprawy. Ponadnaturalne zdolności Boticelliego pozwoliły wyśledzić jakąś jamę wygrzebaną w jednym ze wzgórz na zadupiu. W środku ślady bytowania kilku osób... i stare, zmasakrowane szczątki tych osób. Oraz paskudny „smród spaczenia” (jak to określał Boticelli) i, co najgorsze a najwięcej informujące, ślady po... rytuale. A dokładnie rytuale przywołania demona. Domorośli demonologowie musieli coś spieprzyć, przywołany purtk okazał się niezbyt pomocny – chyba, że ktoś chciał popełnić samobójstwo. Niestety dokładna natura rytuału była nieznana, ślady zostały zatarte przez czas i zniszczenia, oraz bytowanie „byka”, który musiał to miejsce traktować jako swoje leże. Marchand miała już pewność: przywołanym demonem był Juggernaught, kreatura z żelaza, brązu i mosiądzu, niczym jakiś robot, skrywająca w sobie „pseudo-duszę” wściekłego zwierza, ogarniętego żądzą mordu i zniszczenia, pozbawionego strachu i litości – jak zresztą wszystkie demony spod egidy Pana Krwi i Czaszek, jednej z Mrocznych Potęg Chaosu.

Zastawili na metalowego demona zasadzkę. Kiedy ten wrócił nad ranem po kolejnym akcie mordu na polach (czy też raczej, jak dowiedzieli się później, ataku na skraj wioski i wymordowaniu całej rodziny w ich własnym domu), nadział się wprost na jeden z niedawno zakupionych przez drużynę ładunków wybuchowych. Eksplozja była silna, ale nie zniszczyła diabelstwa. Ani nie odstraszyła. Zaraz wyczaiła prowodyrów (co nie było trudne, gdyż otworzyli doń ogień) i ruszyła. Nim jej materialna powłoka została zniszczona (co było trudne, cholernik był twardy), a przeklęty duch odesłany z powrotem do Immaterium, zabiła Firolio Metzenbauma i o mały włos nie zrobiła tego samego z drużynowym trybem.

Po nocnej akcji zostali we wiosce jeszcze kilka dni. Niestety nie odnaleźli poszlak wskazujących na to kim byli warp-dabblers co przywołali purtka – oprócz tego, że nie byli mieszkańcami tej wsi i nikt nic o nich nie widział. Na szczęście za to nie pozostawili po sobie zapisków czy wskazówek. Akolici się co do tego upewnili. Pogrzebali zatem Metzenbauma i w rytualny sposób puścili z dymem diabelską jamę i metalowe truchło. Nakazali jeszcze tutejszym przedstawicielom Eklezjarchii stosowne modły i konsekrację, po czym powrócili do Miasta Danin, gdzie spędzili kilka dni.

Ostatnia misja drużyny w Systemie Tsade była zarazem jej pierwotną – udać się na Tsade I i zbadać sprawę zniszczenia kolonii. Zapakowali się na patrolowiec floty systemowej, oficjalnie go komenderując w imieniu Inkwizycji, po czym odbyli kilkudniową podróż na miejsce. Pokierowani przez tryba-próżniaka, czującego się w warunkach Pustki jak ryba w wodzie, odwiedzili ruiny kolonii. Były doszczętnie zbombardowane i splądrowane, a podziemne schrony już zbadane przez śledczych z systemu... a przynajmniej tak myślano. Udało się zebrać szczątkowe dane ze zniszczonych cogitatorów centrum kontroli lotów. Na podstawie tych danych ekstrapolowano rodzaj, siłę i wektor przybycia napastników. Byli to kosmiczni orkowie. Wyjątkowo „skradni” i „niebezpośredni”, ale być może spowodowane to było ich relatywną słabością – raptem jeden okręt, zszabrowana lekka fregata z ograniczoną ilością promów i załogi. Mimo to, sprawnie podeszła kolonię, zbombardowała ją a następnie splądrowała. Orkoidy do schronów się nie dobrały – albo ich nie wykryli, albo nie mieli środków do ich sforsowania. Ktokolwiek jednak przetrwał atak z orbity na zewnątrz, nie przetrwał uderzenia promów i ich pasażerów.

Zaalarmowana flota systemowa rozpoczęła poszukiwania sprawców ataku. Odnaleziono ich po dwóch tygodniach poszukiwań, na skraju rzadkiego zewnętrznego pasa asteroidów i obłoku Oorta. Wywiązała się dwugodzinna batalia w której kilka systemowców odniosło uszkodzenia i straty w ludziach, ale wróg wyszedł z tego gorzej: zszabrowany orkowy okręt został przerobiony na wrak. Padł rozkaz aby unicestwić go, co też się stało – okręt był zbyt przeniknięty tzw. Orky Tek aby go przywrócić do służby, a orkoidy słynęły z tego, że potrafiły przetrwać w każdych warunkach i odbudowywać swą populację.

Niestety, w trakcie odpierania rajdów promów wypchanych orkami na pokład hangarowy ich patrolowca, poległ Merekkerth Perkele. Także i jemu jego towarzysze odprawili pogrzeb, posyłając trumnę z jego ciałem w zimne objęcia Próżni. Tak, jak zasłużonym Próżniakom.

Przetrzebiona, ale zwycięska drużyna Akolitów przeszła trzykrotnie swój chrzest bojowy i rozwiązała problemy trapiące System Tsade. Wkrótce powróciła na Fenksworld, gdzie stanęły przed nią nowe, mnogie i równie poważne zadania wśród zabudowań tamtejszych miast-uli.

Ale to już była inna historia...

[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=Czpve_uNiLM[/MEDIA]





+++ Koniec +++