-No to pięknie, sytuacja nie przedstawiała się zbyt różowo. Ale gdyby się postarać to nawet są jakieś szanse. Tyle że to nie wyklucza strat. Myślę że najlepiej byłoby podzielić tą setkę na grupy po dziesięć osób i wysłać je różnymi trasami. To zwiększy szanse na przedostanie się, małej grupie łatwiej się ukrywać i porusza sie szybciej. Myślę że wykorzystanie kanałów to sprawa oczywista. Każda grupa powinna mieć dwóch ludzi którzy nauczą się trasy dla jej grupy. Dla każdej grupy zapas świec dymnych żeby w razie spotkania z patrolem mieć zasłonę. W tej sytuacji wydaje mi się to najlepszym rozwiązaniem. Bo nie wydaje mi sie byście mogli zorganizować akcję dywersyjną na tyle poważną by skutecznie związać walka siły wroga a tym samym odwrócić jego uwagę od transportu. Takie jest moje zdanie.

Grant szybkim raportowym stylem wypowiedzi przedstawiał swoje poglądy i sugestie. Kiedy skończył rozparł się na krześle i zapalił kolejnego papierosa.

Grant zasalutował niedbale i rzucił:

- Tajest, tylko że jest mały problem... Nie wiem gdzie jest ten magazyn, wygląda na to że ktoś musi mnie w tej kwestii oświecić. Poza tym dwie sprawy. Kiedy ruszamy i gdzie mogę się spotkać z moją grupa?

Wstał i spokojnie czekał na wskazanie drogi i odpowiedzi na swoje pytania. Zaczynało go irytować że ciągle musi się o coś dopytywać, wyciągać niezbędne informacje. Cholerni amatorzy, niekompetentni partacze. I to ma być wojsko? Takie i podobne myśli tłukły mu się pod czaszka.

Grant zasalutował tak niedbale jak tylko potrafił. Ten koleś robi tu za dowódcę a nie umiał wpaść na to co szeregowiec świeżo po szkoleniu wymyślił od razu. Powiedział jeszcze:

-W TAKIM bunkrze nie byłem nigdy.

Starając sie by zabrzmiało to jak najbardziej ironicznie po czym zrobił sprężyste w tył zwrot i wymaszerował z pokoju. Ta sama blondynka czekała pod drzwiami. Lekko zdenerwowany powiedział tylko:

-Do magazynu

I ruszył za nia w milczeniu.

-Świece dymne, przynajmniej z 5, granaty, baterie do tego sprzetu...

Tu klepnął ręka swój karabin.

-Ze dwie latarki, 20m liny, jakąś apteczkę z podstawowym wyposażeniem i całą furę pieprzonego szczęścia koleś.

Wyrzucił z siebie Grant uśmiechając sie szeroko i zdejmując plecak. W końcu ktoś kto nie pieprzy farmazonów, jest konkretny i fachowy pomyślał uradowany. Ale nie przeceniał sytuacji, jak zna takich magazynierów to dostanie połowę tego o co prosił, tę gorszą połowę. Ale to zawsze coś.

-Najchętniej posłuchałbym tej litanii na mój temat która wygłosiłaś jak tu szliśmy. I napił się piwa.

Szorstka wojskowa odzywka magazyniera poprawiła mu humor. W końcu ktoś się tu zachowuje jak trep z prawdziwego zdarzenia. Uśmiechał się szeroko. Za godzinę wyrwie się z tego śmierdzącego bunkra. Trochę biegania, lot transportowcem i znowu miedzy swoimi, ta perspektywa bardzo mu się podobała.