Młody Malcolm de Baideaux nie odstępował swego Pana Petera d'Orr ani na krok. A dokładniej postępował za nim kopyto w kopyto.
Po pierwsze przysięgał na swój przyszły rycerski honor chronić swego suwerena w znoju i niepogodzie, choć miał cichą nadzieję, że do tego nie dojdzie. Optował raczej za chwalebnym zgrzytem stali i chrzęstem kolczug niż rozbijaniem namiotów i gotowaniem strawy.

Po drugie niezbyt orientował się w meandrach polityki prowadzonej przez Pana na d'Arvill. A gdzieżby lepiej to pojąć niż przy samym Panu na d'Arvill? Toteż słuchał pilnie, mało gadał i bacznie się przyglądał.

Zrozumiał bardzo szybko, że inkwizytora Teodozego wszyscy mają w głębokim poważaniu, choć nie wiedzieć czemu. Gdy tylko więc tamten chciał o coś zapytać szlachetnego d'Orra, de Baideux warknął jak młody wilczek:

- Stul pysk i odpowiadaj Jego Lordowskiej Mości tylko gdy Cię o coś zapyta kmiocie! - ostentacyjnie obciągnął pas z mieczem.

Gdy dojechali w pobliże bramy zeskoczył wprawnie z konia i przytrzymał rumaka swemu suwerenowi, gdy ten z niego zsiadał.

Następnie poprowadził za nim oba konie.

- Graj muzyko... - wyszeptał, gdy posłyszał polecenia Petera.




===


12, 18, 76, 49, 3