Pojawienie się alkoholi Knut przywitał z ukontentowaniem, gdyż jako człeczyna przedsiębiorczy i swój rozum mający, nie zwykł odmawiać darmowego napitku. Wychylony duszkiem kubek wina spowodował, że krew poczęła szybciej krążyć w żyłach, a młode oblicze wojownika nabrało rumieńców. Z zadowoleniem popatrzył po twarzach towarzyszy. A wtedy napotkał wzrok Melissandry... i zbladł. Wytłumaczcie mi proszę taką ciekawostkę: jak można bez strachu w sercu szarżować na demona zarazy, a stracić rezon pod spojrzeniem baby? Baby, która bez maski wydawała się jeszcze bardziej dziwna - jakby odsłaniając twarz, chowała przed światem kolejne tajemnice. Knut spuścił wzrok. I nalał sobie kolejny kubek.

Chwilę później, gdy żołnierz pokrzepiał się następną porcją trunku, Mordrin włączył się do rozmowy. Słysząc o "robieniu kotła z dupy" i podobnie barwnych opisach krasnoludzkich umiejętności, Knut omal nie zakrztusił się trunkiem. Ale za to znów wrócił mu humor.

- Tej, a jak to się ukrywa pustą krzynkę? - spytał w momencie ciszy, kierując pytanie bardziej do sali, niż do Konrada.

Gdy mężczyzna wspomniał o Zakapturzonych Albertowi zaświeciły się oczy. Słyszał o tej organizacji. Niektórzy w nią nie wierzą. Ukrytym marzeniem Lynre było chociażby porozmawianie z jednym z nich, a dołączenie do nich byłoby zaszczytem. Intrygi, szpiegowanie, śledztwa, zagadki! To co Albert kochał! Fascynowały go opowieści szpiegów, agentów...
- Jesteście jednym z zakapturzonych?! Tych, o których chodzą legendy i mity. Tych których istnienie neguje część łowców czarownic?! - zapytał z niedowierzaniem. Uśmiechnął się i z wygodnego oparcia momentalnie przysunął się do przodu. Podparł się rękoma o stół i słuchał z zainteresowaniem.

Po usłyszeniu propozycji Konrada Albert nie zwracał uwagi na demony, kulty, niebezpieczeństwa itd... Odpowiedział krótko:
- Nie wiem jak reszta. Dla mnie zaszczytem będzie pomóc Zakapturzonym. Piszę się na to zadanie! - powiedział ochoczo z uśmiechem.

Spojrzenie Melissandry z każda kolejną sekundą nabierało nowej, znacznie zimniejszej barwy. Furia zapłonęła w niej jasnym, mocnym płomieniem. Jak śmiał zignorować jej zabiegi?! Nikt, absolutnie nikt nie miał do tego prawa. Oczywiście brała pod uwagę fakt, że mężczyznę mogą interesować inne przyjemności. Młodzi chłopcy, dzieci, zwierzęta... Może był eunuchem? Cóż, przynajmniej powiedział część z tego co ją interesowało i trochę dodatkowych informacji. Jak dla niej kolacja była zakończona.
Wstała z gracją, po czym skinęła głową gospodarzowi.
- W przeciwieństwie do mego towarzysza potrzebuję nieco czasu by przemyśleć swój udział w tym zadaniu - oznajmiła chłodno. - Z nastaniem dnia powiadomię cię o swojej decyzji, teraz jednak pragnę udać się na spoczynek. Mam nadzieję, że mi wybaczysz... - wbrew słowom w jej głosie nie dźwięczała nadzieja, a nuta groźby, która mimo usilnych starań wydarła się z okowów opanowania.
Rzuciła jeszcze szybkie, niby nic nie znaczące spojrzenie w stronę Zebedeusza, po czym ruszyła w stronę drzwi. Gospodarz na szczęście nie podjął próby zatrzymania jej. Może był w zbyt wielkim szoku po pokazie braku wychowania, a może byłą tego inna przyczyna. W obecnej chwili niewiele ją to interesowało. Musiała się wyrwać od reszty, od Konrada, od przymusu ciągłego stwarzania pozorów.

Nie była pewna w jaki sposób wydostała się z rezydencji kupca. Zapewne któryś ze służących odprowadził ją do wyjścia. Odetchnęła głęboko, wreszcie czując się wolna. Najwyższa pora sądząc po drżeniu dłoni, która spoczęła na rękojeści lewaka. Nie oglądając się za siebie ruszyła w kierunku karczmy, którą mijali wcześniej.

Albert mógł się na oślep pakować w różne kłopoty, ale Detlef uważał, że dobrze jest mieć szeroko otwarte oczy. Oferta była ciekawa, dawała szansę na pewne zyski tudzież zrobienie czegoś dla dobra świata, lecz poprzednia przygoda tego typu omal nie skończyła się tragicznie.
Konrad mógł należeć do Zakapturzonych, ale równie dobrze mógł być ich wrogiem. W jednym i drugim przypadku wiedziałby o tym związku dostatecznie dużo.
Ciekawe było zatem, ile w tej opowieści kryło się prawdy. Mogła to być, w gruncie rzeczy, sama prawda i tylko prawda, w dodatku cała. Z małym wyjątkiem - przestawieniem stron, biorących w tym wszystkim udział. Ale o tym trudno się było przekonać nie ruszając zadka z miękkiego fotela.

- Przydałby się nam dobry woźnica - powiedział na głos. - Mielibyśmy wówczas większe szanse w razie ewentualnej ucieczki.

Zebedeusz milczał przez cały “wykład” Konrada, a jego twarz pozostawała bez wyrazu nawet zainteresowania tematem. Dopiero słowa “ale dam co będę mógł” sprawiły, że w oczach żakach błysnęło coś i pojawiło się zaciekawienie. Zebi spojrzał na swoją dłoń i uśmiechnął się delikatnie. Szybko przekalkulował sobie i wiedział już mniej więcej czego chce, lecz nie zamierzał się spieszyć. Młodzieńczy zapał gdzieś zgasł, teraz pozostał cień człowieka którym kiedyś był, lecz nie które z jego emocji stały się silniejsze a inne wyblakły niczym świeca, która się wypala. Zebedeusz zdziwił się kiedy Mel, wstała i wyszła. Sądził, że zamierza “upolować” sobie Konrada, w końcu nigdy nie stroniła od zalot i flirtu. Postanowil odczekać chwilę i udał się do karczmy, bowiem nie chciał nocować w tym domu. Musiał odpocząć i dokończyć notatki, czekało go wiele pracy a i Mel.. Uśmiechnął się, bowiem wiedział że ta noc da wiele odpowiedzi lub jeszcze więcej pytań. Wstał więc i rzekł:

- Panie jutro z rana i ja dam Tobie odpowiedź, teraz wybacz ale muszę wracać do swych ksiąg.

Po tych słowach udał się do karczmy. Szedł spokojnie i powoli nie spiesząc się. Wyjął nawet fajkę, którą nabił i zapalił mocno się zaciągając.

Kiedy Zebedeusz i Melissandra wyszli, Mordrin szybko zwrócił się do pozostałych.
-Dobra. To teraz możemy szybko się ugadać bez nich. Przybijmy grabe z Konradem i robimy to zadanie. Mam nadzieje że nas gdzieś tu przenocujesz panie Konrad? Wygód ja nie potrzebuje. Jeno butelke wina mi daj i spie jak zabity. Prawie... No ale wracając do interesów jeszcze. Pamiętaj o zapłacie. Teraz byłoby taniej bez tych zakochanych króliczków. Ich specjalizacją w walce jest tracenie elementów ciała i stanie z tyłu. Żeby chociaż obelgami obrzucali.-wychylił kielich-No panie Detlef dobrze mówie? Pan może nie jesteś wariat jak ja że sie niczego nie boi, ale chociaż w walce sie przydajesz. I głowe masz nie po to aby kapelusz nań nosić. A te zakochane gołąbki to mi na nerwy działają. Także skoro ich nie ma podsuwam wam pomysł żeby uszczuplić naszą kompanię. Jest jeszcze opcja że sami zrezygnują.

Detlef obrzucił Mordrina przeciągłym spojrzenia.
- Wszak to nie w porządku narażać ich, zanim się sobą nacieszą w pełni - odparł po chwili. - Parę dni przerwy w podróży dobrze im zrobią.
Upił nieco wina.
- Gdybyśmy tak wyruszyli odpowiednio wcześnie - stwierdził powoli - to by nawet nie było w tym naszej winy, że oni nie zdążyli. Ich też nie. A, prawdę mówiąc, w mniej osób szybciej można obrócić tam i z powrotem.
Wypił kolejny łyk wina.
- Sami to raczej nie zrezygnują - mówił dalej. - Ambitni są i mało rozsądni. Wstyd by im było się wycofać. A tak, to przynajmniej zaoszczędzimy im wahania. Poza tym i tak widać, że nie mają serca do tego zadania, skoro muszą tyle myśleć i myśleć.

- Dobrze mówicie towarzysze. Ja to od razu jestem chętny na takie zadanie! W dodatku pomagamy Zakapturzonym. To wspomnienie o demonach nieco osłabia mój zapał, ale nie na tyle, aby nie spróbować chociaż. Zatem kiedy chcecie wyruszać? Natychmiast aby tej... naszej drużynowej parze nie utrudniać podjęcia decyzji... - powiedział tak szybko, że ciężko było zrozumieć ten bełkot. Nie wiadomo po jaką cholerę Albert się tak spieszył, wyglądało to co najmniej tak jakby Mel i Zebedeusz mieli tu lada moment wrócić i opóźniać ich wyjazd.

Mordrin przyklasnął na słowa szlachcica. Krasnolud nie wyglądał może na mędrca ale w rzeczywistości myślał szybko, a wtedy mówił szybko i działał szybko.
-Zatem postanowione. Panowie pora spać. Jutro ruszamy o świcie. Konradzie proszę każ nas zbudzić i powiedz służbie żeby jakieś żarcie przygotowała nam rano. Nic ciężkiego. Musimy być rześcy a nie ociężali.-zabrał butelkę wina ze stołu-No dobra ale gdzie ja śpię?