Nie mając większego wyboru, towarzysze ruszyli w dalszą drogę głównym korytarzem. Co jakiś czas dostrzegali na ścianach krew uciekiniera, ta jednak - podobnie, jak wcześniej kroki porywaczy - urwała się przy wąskim, prowadzącym w lewo rozgałęzieniu, niknącym w mroku. Dziwne odgłosy i odległy chlupot błota, jakby ktoś po nim przebiegał, skutecznie atakowały wyobraźnię, rysując w niej rozmaite, krwawe scenariusze. Jeśli nawet stwór uciekł w wąską odnogę, niezbyt rozsądnym byłoby odszukanie go i kompani doskonale zdawali sobie z tego sprawę. Zwłaszcza, że nie wiadomo było, cóż może ich czekać w wąskim przesmyku. Pozbawienie życia rannego mutanta było tyleż kuszące, co niebezpieczne.

Nie było sensu ryzykować, gdyż przywiodła ich tu sprawa ważniejsza, której nie mogli odpuścić, a ślady bestii i tak urywały się. Jeśli kupiec Klaus wciąż żył, należało wykazać się pośpiechem, a z pewnością ich poświęcenie zostanie godnie wynagrodzone. Przynajmniej tak im się wydawało, dlatego Meinholf odpalił lont jednego z ceramicznych materiałów wybuchowych i potoczył w wąski odłam korytarza, nim Magnar zdążył na dobre ruszyć za stworem. Mężczyźni odskoczyli w bok i nasłuchiwali. Przez chwilę nic się nie działo, a moment później boczną odnogą wstrząsnął potężny wybuch. Posypały się kamienie, z jamy buchnęło dymem i niewielkimi, skalnymi odłamkami, a ziemia pod ich nogami zatrzęsła się. Gdy wszystko się uspokoiło, wyjrzeli zza załomu, dostrzegając zupełnie zawalony boczny korytarz. Wyglądało na to, że kwestię mutanta mieli z głowy.

Nie marnując więcej czasu, ruszyli głównym portalem w pełnej gotowości. Przejście niedługo później zakręcało w kilka stron, jednocześnie towarzysze dostrzegli kilka innych, wąskich odnóg, które wyglądały na wyciosane jeszcze szybciej i niechlujniej niż korytarz, którym podróżowali. Co jakiś czas ich uszu wciąż dochodziły dziwne dźwięki, jakby ktoś skradał się za ich plecami, jednak nikogo nie dostrzegli, a gdy tylko się zatrzymywali, by nasłuchiwać, odgłosy milkły.

Wróbla bolały już plecy od ciągłego pochylania się, a rana na twarzy Magnara zaczęła piec nieprzyjemnym bólem, którego nawet krasnolud nie mógł zlekceważyć. Pozostali mogli dostrzec w mdłym świetle lamp, jak krwawe bruzdy na policzku Zabójcy napuchły, przyjmując śliwkowo-szkarłatną barwę. Nie wyglądało to dobrze. W końcu, po dłuższej podróży dotarli do kwadratowej sali, która okazała się być… ślepym zaułkiem. Prowadził do niej tylko jeden korytarz, ten, którym przyszli, choć ściana naprzeciw nie była już wydrążoną, surową skałą, a murem z cegieł, upstrzonym w niektórych miejscach zaschniętą krwią.


Czyżby w tym labiryncie korytarzy i przesmyków poszli nie tą drogą, co trzeba?

Kroki oddalały się coraz bardziej. Jeszcze chwila a zupełnie miało go nie być słychać. O… Już. Stwór, niczym zły sen, uciekł ponownie w mrok. Drużyna podjęła ponownie marsz. W gruncie rzeczy, nie było niczego lepszego do zrobienia.

Poza zawróceniem, oczywiście. Ale jakoś nikt nie chciał zawracać. Z pewnością nie Gustav, który nabierał apetytu w miarę jedzenia. Nie, oczywiście, że nie zamierzali zawrócić. Nie, dopóki nie splądrują tego lochu do czysta.

- Co to, u diabła, było? - rzekł wreszcie niskim głosem, kiedy jasnym się stało, że nic nie zamierza odgryźć mu głowy. Swobodne mówienie wydawało się niewłaściwe.

Chciał zapytać więcej, jednak jego towarzysze wiedzieli tyle samo, co on. Zaiste, pomyślał cierpko w duchu, dziwy nad dziwami. Przez chwilę zastanowił się, czy być może grota nie łączy się w jakiś sposób z innym, większym systemem podziemi, co tłumaczyć by mogło, skąd wziął się ten stwór.

Patrząc na ranę Magnara pomyślał, że wkrótce mogą pożałować, że nie mają w swojej grupie porządnego medyka. Stwór wyglądał na takiego, co maczał palce w byle gównie. Szlachcic nie zdziwiłby się, gdyby krasnolud nie złapał czegoś złego. Nie, żeby byli w sytuacji, która pozwalałaby na pozwolenie sobie na coś więcej niż wiejskiego cyrulika… Choć z drugiej strony zawartość jeszcze nie rozbitej szkatuły zdawała się obiecywać coś więcej niż zwyczajne wyro w gospodzie.

Kiedy Meinholf wysadził skalną odnogę, pokiwał głową. W gruncie rzeczy, nie mieli do stracenia nic. I tak nie mieli pojęcia, dokąd porywacze mogli pobiec. To, co mu się nie spodobało był fakt, że teraz wszyscy znajdujący się w grotach będą wiedzieć, że coś się święci.

Kiedy Meinholf i Magnar wyrwali się na przedzie - zawołał urywanie:
- Hejże…! - jednak było za późno. Nie ciągnęło go bieganie w tych lochach. Wręcz przeciwnie. Miał powody przypuszczać, że ktoś mógł już na nich czekać, ot, chociażby forpoczta tych, którzy porwali kupca. Szczęściem, jak się miało okazać, nic takiego się nie stało.

Szlachcic zignorował dźwięki, które nachodziły z tyłu kompanii. Zapewne jeszcze jeden efekt tutejszych grot, lub, co jeszcze bardziej prawdopodobne, gra jego umysłu na jego nerwach.

Widok muru w podziemiach sprawił, że odetchnął. Choć niewiele minęło czasu od kiedy zeszly w podziemia, to miło było widzieć coś zrobionego ludzkimi rękami, nawet, jeśli było zachlapane krwią.

Von Schliesserdorf podszedł ostrożnie do przodu, przyświecając sobie lampą. Był pewien, że nie mogli daleko ujść w podziemiach, stąd też zamyślił się na chwilę. Próbował zrekonstruować, gdzie mogliby się znajdować teraz, jeśli byliby na powierzchni. Mur prawie na pewno był częścią jakiegoś budynku, którego część znajdowała się na powierzchni - być może to mogłoby powiedzieć im coś o naturze tego miejsca.

Rozejrzał się wokoło, próbując zobaczyć cokolwiek nietypowego, choć wiedzał, że będzie to trudne. Jeśli w tym pomieszczeniu znajdowała się jakakolwiek dźwignia otwierająca ukryte przejście, to znalezienie jej nie będzie łatwe. Podszedł nieco bliżej muru, z zamiarem jego zbadania. Przejechał dłonią po murze, szukając cegieł, które się ruszały.

W międzyczasie, kiedy drużyna była zajęta przeszukiwaniem pomieszczenia, rzekł:

- Magnarze, podejdź no tutaj. Potrzebuję kogoś, kto pomoże mi z tą skrzynią… Lub jeśli któryś z nas ma wytrych - tu spojrzał z nadzieją na Meinholfa. - W skrzyni pewnie jest tylko złoto, jednak nie zaszkodzi sprawdzić.

Wróbel przejął skrzynkę od Gustava i podważył kłódkę Wróblówką - nawet nie musiał wkładać wiele siły, by lichy materiał puścił i kłódka uderzyła z łoskotem o skalną podłogę. Szlachcic zerknął do środka i aż uśmiechnął się do siebie, gdyż w środku znalazł dziesięć koron - wystarczająca zapłata za to, z czym się obecnie użerali. Zastanowił się również nad drogą, którą przeszli, przywołując w myślach cały szlak i doszedł do wniosku, że muszą być co najmniej dobre kilka ulic od posiadłości kupca. Wyglądało na to, że pod ziemią tętniło własne, ukryte przed światem życie i tylko nieliczni mieli tę wątpliwą przyjemność je poznać. Teraz jednak należało skupić się na innym problemie, jakim był ślepy zaułek. Gustav i Hargin zabrali się z werwą za metodyczne sprawdzanie cegieł w ścianie - obmacywali każdą po kolei i długą chwilę zajęło, nim von Schliesserdorf natrafił w końcu na dobrze zamaskowaną zapadkę w jednej z nich. Pociągnął ją, a do ich uszu dotarł stłumiony dźwięk mechanizmu znajdującego się gdzieś w ścianie. Moment później spore, dobrze zamaskowane drzwi stanęły otworem, a ze środka buchnęło paskudnym odorem, przypominającym najgorsze szamba biednych dzielnic Altdorfu.

Zbierając się w sobie, przeszli przez ukryte przejście i w mig do nich dotarło, że znaleźli się w kanałach pod Delberz. Miejsce było paskudne. Ściany błyszczały od wilgoci w świetle lamp, gdy ruszyli naprzód. Niewielkie, betonowe maszkarony patrzyły na nich ze wsporników umiejscowionych pod sufitem. W lichym świetle wyglądały jak żywe i wzbudzały dziwny niepokój. Po obu stronach korytarza biegły wąskie chodniki, którymi można było iść jedynie gęsiego. Pomiędzy nimi płynął ściek - zielono-brązowa breja wszelkich nieczystości, nad którą unosił się zielonkawy obłoczek śmierdzącej pary. Im dalej się posuwali, tym powietrze było lepkie i duszne, tak, że aż robiło się niedobrze. Odór bijący z dołu był nieprawdopodobnie obrzydliwy. Gustavowi kręciło się w głowie od oparów i każdy musiał mocno walczyć, by nie zwrócić wypitego alkoholu i posiłku zjedzonego na kolacji u Freda.

Ruszając w głąb kanałów, co jakiś czas napotykali na znajome, wymalowane czerwoną farbą znaki na ścianach, które mogły oznaczać, iż kierują się w dobrą stronę. Podróż prawą stroną chodnika miał największy sens, gdyż towarzysze zdawali sobie sprawę, że ktokolwiek ciągnął nieprzytomnego kupca, na pewno nie zamierzał zadać sobie trudu, by przetransportować go na drugą stronę przez parującą, ohydną breję. Zresztą, znaki na ścianach wyraźnie sugerowały, że są na dobrym tropie. Co jakiś czas musieli zwolnić, gdy chodnik okazywał się bardziej zdradliwy, niż wyglądał; na szczęście żaden z nich nie wpadł do ścieków. W pewnym momencie ścieżka po lewo ucinała się, przechodząc w zakratowany półokręg, z którego wylewały nieczystości, zatem kierowali się dalej chodnikiem po prawo.

Niedługo później natrafili na dość osobliwą sytuację - w świetle lampy niesionej przez Magnara dostrzegli kilka metrów dalej leżące na chodniku "coś". Dopiero po chwili zorientowali się, iż jest to człekokształtna postać, odziana w jakieś łachmany. Nieznajomy leżał twarzą do dołu, a jego prawa ręka zwisała luźno z chodnika, niemal dotykając wychudłymi palcami płynącego ścieku. Z tej perspektywy ciężko było stwierdzić, co się z nim stało, pewnym jednak było, że aby pójść dalej, muszą ominąć leżącego nieszczęśnika.