Louis był zadowolony ze swoich strzałów. Obydwa celne. Oddał by jeszcze jeden lub dwa, ale rycerze zasłonili mu już przeciwników. Nie chciał ryzykować, że trafi któregoś. Wszyscy ruszyli biegiem. Coriolis biegł za kompanami na chwilę zatrzymując się przy pierwszym trupie. Złapał za strzałę by ją odzyskać i doszedł go obrzydliwy smród. Zasłonił ręką nos i usta i prawie zwymiotował od fetoru. Wyjął za pazuchy kawałek płótna i obwiązał sobie twarz i wyciągnął sterczącą strzałę i ruszył do reszty. Z drugiego zwierzoczłeka wyciągnął drugą i kiedy zastanawiali się co robić wyczyścił je z krwi i strzępów ciała.

Wkroczyli do kurhanu. Cisza wokół świadczyła, że nie podniesiono alarmu. Miał łowca nadzieję, że dwóch zakapturzonych zabezpieczy ich tyły i jakby co da im jakoś znać. Szmata, którą zasłonił twarz nie wiele dawała, ale nie było czego innego by zrobić lepszą zasłonę. Smród tutaj był niemiłosierny. Żołądki Pierra, Asleifa i Frigi nie wytrzymały i zaczęli zwracać poranny posiłek jak nie kolację zarazem.

Dotarli do drzwi. Cały kurhan nie wyglądał na grobowiec. Drzwi tego pokroju w kurhanach nie były czymś naturalnym. To była baza i to nie dzikich zwierzoludzi a kogoś innego. Ale kogo?
Na to pytanie otrzymał odpowiedź po otwarci drzwi przez Kaza.

Stali w grobowcu. Siedem wrót było symetrycznie rozstawionych na ścianach. Z jednych z nich zaczęli wychodzić ludzie, ale od razu było można poznać, że to sługusy mrocznych potęg. Louis nie zwlekając napiął łuk i wycelował. Poczekał aż Friga strzeli a on dobije celnymi strzałami tych co będą wstanie stać lub zagrozić im.

Friga marudziła już kiedy podchodzili do reszty. Pierre musiał nasłuchać się swojego, zanim weszli do kurhanu.

— Żebyś sobie zrozumiał, zarozumialcze, że nie jestem tchórzem, tylko kieruje mną coś zwanego rozsądkiem. Może ci tego brak, ale wspomnisz mnie, jak ktoś będzie ci wiercił dziurę w bebechach, bo wybiegniesz tak jak teraz przed wszystkich. Co to w ogóle miało być? Jakim półgłówkiem trzeba być, żeby tak szarżować!?

Nie szczędziła, mając w poważaniu, że mówi do rycerza. Prawdę powiedziawszy, zapomniała się, przyzwyczajona do zwracania się per „ty” do każdego z chłopaków, ale nie miała zamiaru się ani do tego przyznawać, ani tym bardziej za to przepraszać; przecież to on powinien przeprosić!
Odpuściła, kiedy inni wkroczyli do kurhanu, zostawiając ją na zewnątrz. Była przekonana, że jeszcze ostatniego słowa w tej sprawie nie powiedziała i do tematu wróci, jak tylko nie będą po łokcie w kłopotach.

Miała ochotę natychmiastowo zawrócić, gdy zaczęło skręcać ją w żołądku. Na szczęście nie miała w grupie opinii damy, więc mogła bez dodatkowego komentarza wypuścić pawia na wolność. Z tęsknotą wspomniała czerstwe, krasnoludzkie racje, po których nawet najgorsze samopoczucie nigdy nie kończyło się bełtem. Miały coś w sobie, ledwie jadalnego, ale przyswajalnego.



— Nie będziesz mi mówił co mam robić gnojku... — wymamrotała pod nosem, nadal zła na Pierra.

Jednocześnie uniosła broń i odpaliła w stronę nieznajomych, nie zastanawiając się dwa razy z kim mają do czynienia. Garłacz: doskonały straszak, nawet ślepego strzelca należało się bać.