Z zaciekawieniem przysłuchiwała się słowom dowódcy lokalnej straży. Źle się działo na tych ziemiach, a gdy jeszcze Esmer wspomniał o mrocznych elfach, Ulrika nieco sposępniała. Jak to możliwe, że te wszystkie zagrożenia nałożyły się na siebie w jednym czasie? Co robili tu szczuroludzie, a co mroczne elfy? Tak daleko od swoich ziem? Jeśli to rzeczywiście były one.

Wysłuchała też kompanów i upijając kilka łyków wina, skinęła głową Dimitriemu i Oskarowi.
- Najpierw tartak, potem zamek i hrabia - powiedziała, zgadzając się na ich pomysł. - Tak zrobimy.
Dokończyła kolację i wstała od stołu.
- Spać idę. Jakby się co działo, budźcie mnie.

Skinęła towarzyszom głową, wzięła pojedynczy pokój od Johanny i wolnym krokiem weszła na piętro. Ciało domagało się snu, a ona nie zamierzała się zmuszać do siedzenia z kompanami we wspólnej sali. Wolała być wypoczęta i gotowa do dalszej drogi. Cokolwiek miała przynieść.

Jednooki nie skrywał zdziwienia, gdy usłyszał wypowiedzi Kesslera na temat skavenów. Po czym zaczął mówić. "Czy tylko ja czuje strach przed tym co się może tu stać lada moment."

- Jak już powiedzieliśmy wcześniej minęliśmy po drodze 25 Szczurzych-ludzi, obawiam się, że to tylko zaczątek inwazji tej plagi. Miałem do czynienia z tym pomiotem w stolicy i jedyne co mogę powiedzieć na ten moment to lepiej abyś ewakuował jak najprędzej wszystkich ludzi. Gnidy z jakimi będzie trzeba się tu mierzyć przechodzą ludzkie pojęcie widziałem, jak ludzie umierali i mutowali za razem, gdy te plugastwo używało dziwnej zielonej mazi.

Jednooki z gniewem dokończył mówić:
- To tam straciłem oko, jesteście pewni, że warto iść do tych tartaków. Było podobnie tak jak tu najpierw nieliczne jednostki, a potem chmara zalała miasto.

Ponownie nieco zniżył ton:
- Lepiej udać się do twierdzy tam powinno być bezpieczniej. Czy warto jest ryzykować życie dla paru monet.
"Może tym im przemówię do rozsądku. Samemu zbyt niebezpiecznie ale w grupie może uda się nam uwolnić od tej plagi plugawych szczurów."

Jednooki skończył rozmowę i wyczekał tylko odpowiedzi towarzyszy i niezależnie od jej sutku udał się spać prosząc o pojedynczą izbę i beczkę ciepłej wody co by się mógł w niej wykąpać. Po czym udał się na spoczynek w końcu jutro czeka go daleka droga niezależnie gdzie się zdecydują udać.

Dimitri, Oskar, Esmer, Grzeczny,

Wieczór mijał w przyjemnej atmosferze, na rozmowach i piciu. Strzelające w kominku polana dawały przyjemne ciepło i przynajmniej namiastkę bezpieczeństwa. Przystani, w której nie trzeba się martwić o to, że za chwilę trzeba będzie walczyć o życie. A przynajmniej było tak mniej więcej do północy, gdy z zewnątrz dobiegły was kobiece i męskie krzyki oraz dziwne, stłumione hałasy, jakby ktoś wysadzał proch. Zerwaliście się wraz z Kesslerem z miejsc, by sprawdzić, co się tam dzieje, gdy drzwi gospody otworzyły się nagle i wraz z chłodem nocy wpadł do środka zdyszany wieśniak z widłami.
- Szczury, Otto... szczury na nogach przylazły nas powyżynać!! - Krzyknął, łapiąc ciężko oddech.
- Szlag! - Kessler chwycił za miecz i odwrócił się do karczmarki. - Johanna, jak wyjdziemy, zabarykaduj się tutaj z córkami. Kto chce pomóc i się nie boi, z nami!
Machnął ręką i od stołów poderwało się pięciu mężczyzn, z czego tylko dwóch wyglądało na tutejszych. Choć alkohol krążył już dobrze w waszych żyłach, nagły zastrzyk adrenaliny sprawił, że poczuliście się prawie całkiem trzeźwi.

Wybiegliście grupą przed karczmę, gdzie panował istny chaos. W lichym świetle księżyca i kilku pochodni dostrzegliście, że skaveni zdołali przedrzeć się już przez wały i wpadli właśnie w drugą linię obrony. Ciężko było nawet ich zliczyć. Chłopi walczyli jak umieli, kilku jednak nie wytrzymało, porzucając broń i uciekając, co szczuroludzie wykorzystali, rozprawiając się z nimi krwawo. Między skavenami z mieczami i włóczniami kroczył też jeden, który nie angażował się w walkę, a przynajmniej nie bezpośrednio. Odziany w dziwny, pozszywany ze skór skafander obły szczur sięgał do torby zawieszonej na ramieniu, z której wyciągał niewielke, okrągłe pociski i rzucał nimi w walczących wieśniaków. Pojemniki przy zetknięciu z ciałami bądź ziemią eksplodowały ogniem, zabijając chłopów i pobratymców grenadiera, który zdawał się nie zwracać na to najmniejszej uwagi.
- Na nich! - Zakrzyknął Kessler i z uniesionym mieczem rzucił się pędem w stronę walczących.


Ulrika i Jednooki

Choć udaliście się spać w różnych odstępach czasu, to w środku nocy zbudziło was to samo. Krzyki, jakieś poruszenie na zewnątrz i dziwne, stłumione odgłosy przypominające... wybuchy? Przeczuwając najgorsze, zerwaliście się z łóżek, ubraliście szybko i spotykając na korytarzu, zbiegliście na dół. Tam przy drzwiach stała roztrzęsiona Johanna wraz z dwoma młodymi dziewkami i starszym mężczyzną, który pomagał im zabezpieczyć drzwi. Gdy was zobaczyli, Johanna pokręciła głową. Jej spojrzenie zdradzało strach.
- Szczury na nogach przyszły. Otto nakazał zostać nam w karczmie - powiedziała.
- Puśćcie nas! - Polecił Jednooki.

Johanna szybko otworzyła drzwi, a wy z bronią w gotowości wybiegliście prosto w zimną noc. To, co zobaczyliście w mdłej poświacie księżyca i kilku pochodni, sprawiło, że na moment zastygliście w miejscu. Szczuroludzie przedarli się na plac targowy i regularnie walczyli z wieśniakami. Gdzieś w tej chmarze mignęły wam sylwetki Esmera i Oskara. Skavenów było dużo, jednak przez ogólnie panujący chaos nie byliście w stanie ich zliczyć. Tu ktoś krzyczał, tam ktoś padł, gdzie indziej coś wybuchło. Należało działać, jeśli chciało się przeżyć.