- Nie znam się na khazadzkich nazwach oddziałów. "Topór" to wasza nazwa na drużynę zbrojnych? - zapytał zaskoczony Lothar. Myślał, że krasnoludom bardziej będzie zależało na odzyskaniu kopalni. To niebezpieczna wyprawa i po targach zgodziłby się nawet i na sztukę złota na głowę na dzień, a za dzień z walką nawet dwie (w końcu za warunki bojowe płaci się podwójnie), ale jak żył nie widział tak drogich zbrojnych. Nawet u nich na dworze tyle się nie płaciło. Jak kiedyś dwór ojca Lothara odwiedził sławny fechmistrz to za tydzień szkolenia wziął dziesięć koron. Stawka dla kapitana zbrojnych nie przekraczała piętnastu szylingów za dzień. A dla żołnierza wynosiła sześć.
Wiedział, że ostatnio drużyna zarobiła nieco na handlu, ale bez przesady. Jeśli da się tak oszukać, jego reputacja legnie w gruzach i nigdy już nie zrobi interesu z poważnymi kupcami bez śmiechów z ich strony i prób wykorzystania jego naiwności.
Jeśli krasnoludy nie zejdą z ceny do bardziej akceptowalnego poziomu, pozostanie mu tylko pożegnanie się i samotne ruszenie w góry. Oprócz zauważenia niezwykle wysokiej ceny oraz szansy na odzyskanie kopalni i ukaranie czarownicy/złodziejki miał jeszcze dwa argumenty mogące skłonić krasnoludy do większej elastyczności - mógłby obiecać, że znajdzie dowód, że to nie khazadzi odpowiadają za napady za farmy oraz wspomnieć o tym, jak to pomogli mistrzowi Ainursonowi w dokończeniu budowy, która stała widać na dawnym elfim żalniku, bo jakoweś ożywione plugawą elfią magią trupy wyłaziły i mordowały inżynierów. A za pozbycie się problemu lub tydzień ochraniania zaproponowano ich czwórce siedemdziesiąt koron, co było z pewnością uczciwą zapłatą.

- Przybite - Lothar zawarł umowę z Gimlim Gormisonem - Dwadzieścia koron za towarzystwo czterech górników komu innemu mogło by się wydać wygórowaną ceną. Ale wierzę, że ich towarzystwo i topory okażą się warte tej ceny. Wiem, że słowo krasnoluda nie dym. Szkoda, że dziś już za późno by ruszać, ale jutro z przyjemnością przywitam Drukka, Enlaga, Fungnira i Yadriego na szlaku ku Czarnym Wzgórzom - nawet gdyby mieli ostatecznie nie skorzystać z pomocy, dwadzieścia koron nie uszczuplało zbytnio zasobów finansowych drużyny. Początkowo chciał odczekać dzień czy dwa, ale później przypomniał sobie, że kiedy obite przez nich krasnoludy dojdą do siebie, mogą w końcu dojść też do tego, kto je obił i utrudnić współpracę, więc im szybciej ruszą tym lepiej.

***

Przy śniadaniu do Lothara dotarły wieści o Hohe Steingung. Usłyszawszy o kolejnym najeździe wyraził chęć uzyskania kilku szczegółów:
- Jak często zdarzają się te napady? W jakich miejscach? Gdzie się zaczęły? - był w stanie poświęcić kilka szylingów i postawić śniadanie (a i dać kilka dodatkowych monet) osobie, która była zorientowana w sprawie i w okolicy i mogła mu narysować, choćby i palcem umoczonym w winie, gdzie i kiedy miały miejsce te ataki. Jeśli był jakiś schemat, warto byłoby go odkryć.

***

Krasnoludy dołączyły do nich poza miastem.
- Hej ho, hej ho, do bitki by się szło... nie było może szlagierem na miarę nieśmiertelnego "Złoto, złoto, złoto, złoto" (nie mylić ze "złoto, złoto, złoto, złoto, złoto"), ale nawet wpadało w ucho. Niestety powodowało lekki ból głowy po dłuższym słuchaniu, ale przynajmniej nie było nudno, bo czasem przerywały by opowiedzieć dowcip. Bardzo śmieszny, o ile ktoś lubił żarty o pierdzeniu, elfach oraz pierdzących elfach.

***

Zbliżając się do spalonej farmy Lothar zatrzymał krasnoludy kawałek drogi od niej - odciski ich stóp na miejscu zbrodni mogłyby zostać odczytane jako ich dowód na udział w napadzie. A poza tym obawiał się, że zadepczą ślady.

Podobnie jak Axel, sam także ostrożnie rozejrzał się po pozostałościach farmy należącej do rodziny Jungfragenów. Nie był tak spostrzegawczy jak zwiadowca, ale czasem można mieć szczęście. Przecież karta musi się kiedyś odwrócić i wyroki losu zaczną mu w końcu sprzyjać.
Może już zaczęły? Minął cały dzień w nowym miejscu i nikt go jeszcze nie próbował zabić!

Wolfgang przewrócił oczyma gdy usłyszał zgodę Lothara na usługi krasnoludów. Nie podobało mu się to. Ogólnie do khazadów nic nie miał a wręcz cenił starszą rasę, ale te odpychały go na kilometr. Do tego kpiły sobie z nich od samego początku a szlachcic zachowywał się jakby to jego rodacy byli. Pluli mu na buty. O słowach i kpinach nie mówiąc a teraz przepłaca za usługi pijanych krasnoludów.

Szli ku farmie, która w nocy spłonęła. Pogoda nie była zbyt dobrą i Wolfgang rzucił czar "ochrony przed deszczem". Miał kilka rzeczy, które lepiej by nie zmokły. Nie wiadomo co zastaną u celu.
Atak na farmę spowodował, że mag zastanawiał się czyja to sprawka, bo po zachowaniu krasnoludów raczej im wierzył, że to nie one. Były grubiańskie i zachlane więc szans raczej nie było by składny atak zrobiły. Z resztą prędzej na dom Etelki Hertzen by ruszyły niż na chłopów.
Teraz szli obok i zachowywali się jak na pikniku. Weseli i śpiewający. Trochę to drażniło maga, ale z początku nic nie mówił.
- Jak tak dalej pójdą to albo w zasadzkę wpadniemy lub przepędzimy sprawców napadu.- przemówił dość cicho zbliżając się do Lothara.

Dotarli do zgliszczy. Dym się jeszcze unosił. Techler przed wejście rzucił dwa czary. Wyostrzone zmysły i wyczucie niebezpieczeństwa. Jeśli mieli coś znaleźć musieli się przygotować. Do tego wolał nie być zaskoczonym przez ukrytego napastnika.