Nie wdając się w szczegóły: pojmany zbój był skoro do rozmowy. Przyjmując spolegliwy ton poinformował pytających skwapliwie, że zupełnie nie spodziewał się takiego obrotu sprawy. Plan Franza Zeelera był prosty – porwać psa, któremu do wieczornego posiłku podano kurts. Jeśli ruszyłaby pogoń bandyci czekali w lesie, by ich przepłoszyć. Ot ranić czy nawet zabić jedną, dwie osoby by pokazać, że porywacze nie żartują. Potem zostałoby już tylko czekać na okup. Grupa była nowa w okolicy a konieczne było przygotowanie sobie mety. Dogadali się więc z miejscowym drwalem i przystąpili do porwania, by zdobyć potrzebne fundusze.

Gdy wyruszali na akcję ustalili, że psa do leśniczówki odprowadzi Franz, Hans i dwóch ludzi Franza. Stojąc sam na zgliszczach planu Franza, pośród nieznajomych jeniec spuścił w końcu głowę czekając na rzucone choćby z niechęcią „spierdalaj”. Tłem do tej sceny był wymiotujący Wiktor, który nie zniósł dobrze widoku spalonej głowy turlającej się po podłodze i pozostawił treści żołądkowe w progu chaty.

Za dom powędrował Zachariasz wabiąc Hanziego soczystym mięsem. Za nim podążył Gerhart gotów przysiąc, że nie w takim stanie zostawił zamknięte w niewielkiej zagrodzie zwierzę. Ogromna kupa futra widocznie poraniona leżała nieprzytomna z wywalonym na wierzch jęzorem. Z ran sączyła się krew, melancholijnie i powoli. Pies zmienił swoje miejsce względem chwili, gdy strzelec obserwował go razem z Wiktorem – jakby nagle spróbował podnieść swoje cielsko i zaczął biec, o czym świadczyły świeże ślady łap na ziemi. Nie udało mu się jednak dotrzeć nawet do przeciwnego końca ogrodzenia.

- Brakuje jednego, jak mówiłem - odpowiedział ponuro Albrecht. Obrócił się do bandyty: - Wiesz może, którego nie ma wśród zabitych? I... czy mógłby mieć jakiś kontakt z siłami ciemności? Z kimkolwiek, kto mógłby napuścić tego zabitego przez nas stwora na ludzi Zeelera?

- Ma tam który jaki leczniczy dekokt? Bo z tym zranenym pesem nie jest za dobrze. A przecie niedobrze by było, jakby nam zomerl podczas drogi powrotnej - krzyknął Zachariasz do kompanów, którzy rozleźli się po okolicy. Potem pod nosem gadał dalej. - Słyszałem Ci ja o takim przypadku, że znaleźli w lesie zbója, niejakiego Jendrička Holubdę, co ranny był. A że wyrok na nim ciążył, to chcieli odstawić go do miasteczka i nagrodę zagarnąć. Ale hovno z tego wyszło, bo zmarł Holubda po drodze, wielką krzywdę swoim prześladowcom wyrządzając, bo zamiast dwudziestu złotych, jedynie pięć zobaczyli. I potem problem z tego wyniknął, bo za nic nie umieli oni zarobionych pieniędzy na sześciu podzielić...

Jeniec rozpoznał ciała swych niedawnych towarzyszy, choć nie obyło się bez rękoczynów, przy których, co warto zaznaczyć, porzygał się nie lżej niż Wiktor. W końcu zmęczony zrobił użytek z języka.
- Brakuje Hansa. To była jego chata. Jaki kurwa drwal mógłby ganiać za zakazanymi bogami po lasach? Porwanie to była jego jedyna szansa, by wyrwać się do miasta - powiedział, a na myśl, że w gęstwinie wokół chaty mógłby krążyć kolejny potwór, zatrząsł się.

Zabójca zbliżył się do Gerharta, wyglądał jednak jak zbity. Uszy pochylił do tyłu przez co wyglądał jak łysy człowiek a spojrzenie miał żałosne i pełne strachu, co kontrastowało z jego mocarną posturą.
Strzelec zbliżył się do ogrodzenia, a widząc brak reakcji Hanziego wszedł do kojca. Rany psa były ciepłe i krew świeża, ale sam zwierzak już nie oddychał.