- Kiedy my spokojni i grzecznie pytamy... - wyjaśnił krasnoludowi. - Ale dobrze, wrócimy później, señor. - Dodał. Z pewnością reakcja szynkarza nie była wynikiem zwykłego poirytowania - jego fach zwykle cechowała uprzejmość wobec klientów, a awantura o niewinne z pozoru pytanie musiała mieć jakiś powód. Czyżby brak Barthelm nie chciał być znaleziony? Albo ci, co dopadli braciszka wcześniej zadbali też o zastraszenie karczmarza? Do tej pory ważne dla śledztwa osoby ginęły zanim zdołali z nimi porozmawiać - Santiago przeczuwał, że mogło tak być i tym razem.

- Z gospodarzem chyba nic nie załatwimy, ale może z tym krasnoludem uda się porozmawiać spokojnie. Wróćmy później, jak poradził. - Powiedział, gdy opuścili Rozpadlinę.

- Tymczasem wracamy do reszty czy idziemy do elfa, o którym wspominali? - Zapytał.

Krasnoludzki czasomierz ze wskazówkami, umieszczony na jednym z olbrzymich filarów dźwigających sklepienie Galerii Kupieckiej, donośnym dzwonieniem obwieścił, że upłynęła kolejna godzina. Dla awanturników był to znak, że można wrócić do Czarnej Rozpadliny i porozmawiać z krasnoludem. Przez czas jaki upłynął od opuszczenia gospody, nikt podejrzany nie kręcił się obok wejścia, a Frederick Zweig ani krasnolud nie opuścili lokalu.

Kiedy weszli do gospody, okazało się, że krasnolud imieniem Bartek, stoi za barem, gdzie zastąpił nerwowego właściciela. Krasnolud nie okazał szczególnego zainteresowania nowo przybyłymi. Zajęty był poprawianiem umocowania mosiężnego kurka w jednej z beczek z piwem, umieszczonych na stojakach za szynkwasem. Kiedy podeszli, z zaciekawieniem uniósł siwą brew i spojrzał bacznie na bohaterów.

- Wróciliście – oznajmił, jakby nie było to oczywiste. – Więc o co całe to zamieszanie? Bo Herr Zweig tak się zdenerwował Waszą natarczywością, że aż musiał się położyć, a cyrulik wciąż mu krew upuszcza.

Wilhelm skinieniem głowy powitał krasnoluda.

- Ano, wróciliśmy - powiedział. - Nie wiem, dlaczego Herr Zweig tak się zdenerwował. W końcu to, że pytaliśmy o kogoś, kogo nam polecił ktoś znajomy, to chyba nie jest taka niezwykła sprawa, prawda?

- Czyli szukacie Brata Barthelma, tak? I niejaki Brat Gustavus z Eppiswaldu powiedział Wam, że ów mnich biesiaduje w gospodzie Czarna Rozpadlina w Galerii Kupieckiej w Karak Hirn, tak? A jaki macie dowód na to, że to co mówicie jest prawdą? Bo mnie się widzi, żeście zmyślili całą tą bajeczkę, żeby Herr Zweiga do śmierci doprowadzić i przejąć jego interes! – warknął krasnolud, groźnie łypiąc oczami na awanturników. Nie wyglądało na to, żeby żartował.

Wilhelm popatrzył na krasnoluda jak na idiotę, którym ten bez wątpienia był, lecz opinii tej nie wypowiedział na głos.

- Dziwne, zaiste, obyczaje panują w tym mieście - powiedział. - Chce pan powiedzieć, że każdy, kto doprowadzi swego rozmówcę do zawału, może przejąć jego majątek? Nikt mi nie uwierzy, gdy to opowiem po powrocie do domu... - Pokręcił głową z nieudawanym zdziwieniem.

- Jeśli zaś chodzi o ewentualny dowód, iż prawdę mówimy, to jest przeznaczony dla brata Barthelma, którego, najwyraźniej, nikt tu nie zna - dodał.