Z trudem zauważyła, że bednarz chciał jeszcze pertraktować z grupą. Jako rzemieślnik, nie wiedział najwyraźniej jakoby człowiek przypominał pod wieloma względami zwierzę. Gdy raz poczuł smak krwi, chciał walczyć do końca.
Wciąż skupiała się na obronie Abelarda, choć bez większych skutków. Nawet jej chart został dosłownie odrzucony na bok i cicho zaskomlał z bólu. Przyszły zakonnik nadal stał szczęściem na nogach, ponadto w sukurs przyszła elfka. Oponent był w związku z tym dość zdezorientowany. Cathelyn odczekała więc aż któryś z towarzyszy zaatakuje i sama natychmiast odpowiedziała szarżą w kierunku przeciwnika. Tym razem cięła jakkolwiek, mogła go nawet zabić na miejscu. Wyjątkiem stawała się sytuacja, gdyby bandyta szamotał się w uścisku z Abelardem. Wtedy chwilowo wstrzymała atak.
Gdzieś z tyłu głowy miała cały czas nadzieję, że Bones sobie poradzi. Tylko on jej tak naprawdę pozostał.
- Zapłacisz za to, wszeteczna mendo - zaciśnięte usta cedziły słowa w kierunku wroga.

Woflgang nacierał na przeciwnika, ten jednak przyjął defensywną postawę i ciosy Baderhoffa nie dochodziły celu. Oponenci byli równi sobie umiejętnościami . Żaden z nich nie przewyższał drugiego przez co ich pojedynek był bardzo zacięty.

Elf zbliżał się w kierunku walczących. Wciąż nie wiedzieli, czy stanowi on zagrożenie, czy wręcz ratunek. Postanowili poczekać, jak wydarzenia się potoczą…

Przeciwnik natarł z szałem w oczach na Cathelyn. Miał zdecydowaną przewagę siłową, jak też i lepiej posługiwał się bronią. Powierzchownej rany w głowę, w ferworze walki, nie poczuła. Przeciwnie cięcia, które zagłębiło się w jej bicepsie. Ból był olbrzymi. Już widziała kolejny cios który szedł w jej kierunku. Cios ten w jednym momencie jednak się zatrzymał, a kobieta zauważyła ostrze wychodzące z brzucha oponenta. Mężczyzna, z bólu, bądź z uszkodzenia wnętrzności, zwymiotował przed siebie, a Crossman spostrzegła zza jego pleców długouchego.

Widząc jak przeciwnik osuwa się na ziemie, nie zastanawiając się wiele dłużej, Cat zagryzła zęby i pognała w kierunku Abelarda. Zauważyła wyrzucony przez Vermina pocisk, który jednak ponownie chybił celu. Nagelein próbował chwycić przeciwnika, ten jednak zbił jego atak powodując kolejne draśnięcie u akolity. Wtedy to Cathelyn dotarła do niego i zadając cios zraniła mężczyznę w plecy.
Kasztaniak ruszył by wesprzeć kompanów, krótkie nogi nie pozwalały mu do rychłego dołączenia się do boju.

Rudolf już wiedział, że szansa na polubowne rozwiązanie tego sporu minęła. Choć sam nie atakował, pozostali nie rzucili broni. I choć jego oponent się zawahał, to w momencie wrócił do walki o swe życie. Jak się miało okazać, walczyć będzie musiał bardzo mocno. Strzała wypuszczona przez Robin rozłupała mu obojczyk, rozerwała tętnicę i ugrzęzła w mięśniach. Padł na ziemię obficie plamiąc i po chwili stracił przytomność.

Pozostała dwójka, która wciąż była na nogach, rzuciła się do ucieczki.

Elf spojrzał w kierunku uciekających, następnie odwrócił głowę w stronę Kasztaniaka. Wyprostował posturę, a mając prawie dwa metry wzrostu, górował nad wszystkimi. Zdjął kaptur i wtedy miejscowi go poznali. Z imienia, nawet ci żyjący od zawsze w Kreutzhofen, go nie znali. Był jednak na tyle ekstrawagancki i wyróżniający się w mieście, iż wiedzieli że to elf mieszkający w Domu artystów. Zwykle pokazywał się w różnokolorowych, żółtych, kremowych, czy srebrnych strojach. Teraz ubrany był w zieloną szatę, a jego blond włosy spięte były w kucyk.

- Krasnoludzie - zaczął, podchodząc dumnym krokiem w jego kierunku. - Zawartość owych worów jest własnością elfów z Loren. Proszę więc ciebie byś ciekawość swą poskromił i od nich oddalił się. Dziękuję też z góry za zrozumienie i nie rozwodzenie się nad owym tematem i prośbą mą.

Wiedziała kiedy odpuścić, tym bardziej że rana coraz bardziej dawała się we znaki. Jak nic czekała wizyta u konowała, co by uniknąć zakażenia. Zdawało jej się, że widziała nawet jednego felczera w mieście.
Elf wyrósł dosłownie znikąd i szybko dokończył krwawego dzieła. Nim Cathelyn się spostrzegła, było więc po walce. Pierwszy wyrwał się do przodu krasnolud, który chciał sprawdzać pakunki i pomagać rannym naraz.
Cat trzymała się krwawiącej rany, udawała że to ledwie draśnięcie.
- Ja się nim zajmę - powiedziała do Kasztaniaka, wskazując akolitę.
Podciągnęła rannego. Mógł poczuć, że niepozorna kobieta była dość silna.
- Możesz iść?

- Wolnego, kolego - zwrócił się Rudolf do Abelarda. - Tobie się wydaje, że kim niby jesteś, że będziesz się tu rządził i rozkazy wydawał? Zjawiasz się w Kreutzhofen znikąd, nie znasz ludzi, zwyczajów ani nawet lokalnej wiary. Dołączyłeś do nas - wskazał na Vermina i Drago - pakujesz nas bezmyślnie w kabałę jak jakich zbójów, dajesz się prawie zabić i teraz próbujesz się rządzić? Zajmij się swoimi ranami i bądź cicho, dość już głupstw narobiłeś. Jak będziemy chcieli byś nam przewodził, na pewno się o tym dowiesz. Teraz lepiej byś robił, gdybyś udał się odpocząć z dala stąd, nas tej nocy i tak już spaliłeś. Jeżeli był tu kto, to już dawno go nie ma od tego hałasu. Elfie - zwrócił się do nowo przybyłego - dziękuję Ci za pomoc, chociaż szkoda, że zamiast powstrzymać walkę, zadawałeś rany. Nie czas teraz i miejsce na ustalanie kto i jakie prawo ma do tego, co jest w worach. Możemy je przekazać na przykład Wolfgangowi, żeby osobom władnym w mieście do rozpatrzenia je przedstawił. Wszak jedynym mundurowym jest wśród nas, a cała rodzina Baderhoffów cieszy się szacunkiem. I proszę, nie rób problemów zbędnych, bo jam Ci nie wróg, chciałbym tylko cały ten bałagan poukładać trochę z głową.
Przerwał na moment i rozejrzał się.
- Zrób jak uważasz za słuszne, zaufam Ci, teraz rannych trzeba do miasteczka jak najszybciej dostarczyć - wskazał na dwójkę przemytników. - Pomoże mi ktoś, czy sam mam się tym zająć? - zerknął na pozostałych.